Tis weer een mindere avond voor me.
Krijg het beeld niet van me weg, dat ze helemaal opgaat in hem.
Lijkt of ik helemaal niet meer bestaat. Waarom belt ze me niet over gisteren? Wil ze niet weten hoe het geweest is met ons zoontje?

Blijkbaar dus niet.
Gemengde gevoelens nu, verdrietig, maar ook boosheid. Ben meer boos op mezelf dat ik die gevoelens toelaat.
Zo iemand die mij laat zitten, en vrolijk doorleeft alsof 6,5 jaar net een vuilniszak is die je aan de kant zet, ja dan moet ik me toch echt achter mijn oren gaan krabben.
Ik verdien dit niet, en toch laat ik me meeslepen met mijn verdriet en dat ik haar mis.
Mis ik haar echt, of is het gewoon het idee, dat een andere vent aan haar zit, en dat ik alleen ben?

Stukje bij beetje neem ik afscheid. Afscheid van haar, en gelukkig komen er nu ook mindere leuken momenten van haar naar boven. Dat is goed, ik denk nu niet meer alleen aan die leuke momenten.

Over is over. Simpel, op papier, en verstand, alleen jammer dat je geen controle hebt over gevoel.

x
Ron