Ik ben 47 en vier jaar gescheiden. Op mijn werk kwam in april een nieuwe collega. Ik vond haar direct leuk. Er werken bij ons heel veel mensen, niet iedereen kent elkaar of stelt zich zelfs maar aan elkaar voor. Het geluk hielp een handje.. We kregen een gezamenlijke klant. Toen ik haar kamertje binnenliep wist ik meteen dat ik verkocht was. "gewoon doorademen" dacht ik. Het was liefde op het eerste gezicht. Ik ben normaal een vrij nuchtere man, maar toen ik in de ogen van O. keek was ik echt volledig verloren. Vreemd genoeg hoopte ik dat ze een stuk ouder zou zijn dan ze eruit zag. Maar al snel kwam ik erachter dat ze 18 jaar jonger is dan ik. We konden meteen heel leuk met elkaar kletsen, O. beantwoorde mijn blikken. Ik was verliefd, een gevoel dat ik al 12 jaar niet had gekend. Eerlijk gezegd ben ik van mijn leven maar 1 keer eerder zooo verliefd geweest. Ergens in mei liet ze in een bijzinnetje -toen het een beetje te vertrouwelijk leek te gaan worden in ons gesprek- vallen dat ze een vriend had... Ik probeerde toen een beetje afstand van haar te nemen. Er rekening mee te houden dat het niets zou gaan worden tussen ons. Maar O. bleef daarna hetzelfde met me om gaan. Als ik gezamenlijk in een groepje met haar lunchte, leek ik wel schizofreen. één stem in mijn hoofd zei: "ze heeft een vriend; doe jezelf geen verdriet" de andere stem zei daarop: "maar sufferd, zie je dan niet hoe mooi ze is, hoe leuk ze is. Ze richt het woord tot je.. vraagt hoe je weekend was etc...
Steeds weer gebeurde het dat ik na twee minuten met haar praten al mijn reserves moest laten varen en moest bekennen dat ik als een blok voor O. val. Soms zag ik haar ook in de trein van of naar huis. We konden dan wat langer praten. Ze vertelde me dat ze een huis ging kopen met haar vriend. Dan dacht ik: zie je wel, neem afstand. Twee weken terug dramatische ontwikkelingen. Ze heeft een nieuwe baan! Ze was afgelopen week voor het laatst! Wel weer dat dubbele: ze vertelde het als eerste aan mij en vroeg me om het nog even geheim te houden. Ineens zie ik O. niet meer. Ik ben het hele weekend van slag. De dag van haar afscheid: ik was eerder in de kantine dan zij. Ik dacht: ik ga niets forceren. Zij kwam later binnen, er was alleen nog plek aan een andere tafel. Maar tot ik opstond om bestek te pakken, vroeg ze me of ik bij haar kwam zitten. En toen gebeurde het weer! Twee minuutjes praten en ik ben weer helemaal verkocht. "Every little thing she does is magic" Hoe ze praat, beweegt, zich kleedt. Ik zou er de rest van mijn leven gelukkig mee kunnen zijn... Aan de andere kant is er dus die vriend. Ik wil haar ook helemaal niet overhalen tot vreemd gaan of scheiden; daarvoor adoreer en respecteer ik haar teveel. Ze gaat werken in een andere stad. Ik zie haar niet meer in de trein. Als ik langs haar werkplek loopt dan ontsnapt me ongemerkt een diepe zucht.
Ik heb geprobeerd mijn gevoelens te beknotten, te negeren. Het is echt niet gelukt. Ben ik nou dom geweest en roep ik het onheil over mezelf af? En hoe nu verder? Ik kan haar kwalijk gaan bellen voor een afspraakje, ik weet toch dat een serieuze relatie heeft?