Het is weer eens een keer zo ver: ik kan nergens van genieten. Ik vind er geen barst meer aan. Het mooie weer: het interesseert me niet. Dat dadelijk mijn jongste zoon komt: och, ik zal hem wel bezig houden. Dat ik donderdag te horen kreeg dat ik zo positief overkwam (in een sollicitatiegesprek): het kan me niet blij maken.

Ik ben heel hard aan het daten. Maar het leidt niet tot resultaat. Deze week heb ik mijn profiel op RelatiePlanet aangepast. Ik heb het directer gemaakt. Onmiddellijk heb ik een zestal leuke reacties, maar ik kan er niet blij van worden. Want vervolgens wordt het toch niets. Eén reactie was van "jammer, dat ik zo ver wegwoon". Wel aardig, alhoewel: ik zou geen liefdesrelatie met haar willen, ze is mijn type niet. Op één persoon heb ik positief gereageerd, maar zij werd niet enthousiast van mijn foto. Ze reageerde wel netjes. Ik kon haar niet bedanken, want ik ben een gratis lid. Ik vond het wel erg netjes.

Ik ben ook hard aan het solliciteren. Dat gaat al net zo belabberd als het daten. Aardige gesprekken, maar geen job. Ik word er gek van. Halve beloftes die niet nagekomen worden. Wat heb ik er aan? Een paar weken geleden heb ik op een 'lagere' functie gesolliciteerd. Ik kreeg onmiddellijk de reactie dat ik te hoog gekwalificeerd ben. Ook dat helpt niet. Ik ben radeloos.

En zo kabbelt mijn leven voort. Doelloos. Waarvoor? Ik ben totaal de draad kwijt. Wat moet ik doen? Ik denk voortdurend aan zelfmoord. Niet dat dat een oplossing is. Bovendien wel zielig voor mijn kinderen. Eerst maar eens kijken of er echt geen mogelijkheden zijn. Ik weet het niet. Volgende week aan mijn nieuwe psycholoog vertellen (de oude is met zwangerschapsverlof).

En dan heb je nog mijn ex. Daar word je helemaal raar van. Vorige maand had ze een extra toelage en daar wilde ze me wel iets van geven omdat ik financiëel zo moeilijk zit. Ik heb dat geweigerd, want daar moet ik zelf uitkomen. Deze maand vraagt ze me steun, omdat ze er zelf niet uitkomt. Ik word gek van haar. Helaas moet ik geregeld contact met haar hebben, want er zijn nu eenmaal keiharde afspraken nodig betreffende de jongste (die is autistisch, dus het moet wel allemaal duidelijk zijn, niet zo maar iets doen).

En ik zelf: ik kom maar niet verder. Ik wil van alles doen, maar weet niet wat. Ik ben gewoon aan het doordraaien. Ik wil uit deze situatie. Ik wil het anders. Maar het lukt niet.

Vanmiddag heb ik alleen een rondje gewandeld in een bos. Dat was wel lekker (ondanks dat ik helemaal alleen was). Maar ja... zoiets is maar voor even. Ik ga nu maar eten en zo meteen mijn zoon van het station halen.

Groetjes, Theo.