Dit stuk gaat niet zozeer over LDVD, maar over twijfels.
Ik geloof dat er een volgorde bestaat: Love-Doubt-Pain. Dat je als je liefde gevonden hebt, maar de twijfels toe slaan, de pijn om de hoek staat. En het domme is dat ik dit aan het meemaken ben.

Ik heb enkele maanden een relatie, hij is 7 jaar ouder dan ik en al een stuk 'verder' met zijn leven. De eerste maanden waren heel erg leuk, het voelde meteen al zo vertrouwd aan. Wel merkte ik dat ik niet zoveel vlinders had dan in de eerste maanden met mijn ex. Ik was bij mijn ex ontzettend verliefd, had vlinders, at minder, was in de war, zenuwachtig als hij in mijn buurt was. Maar bij T (voor het gemak noem ik mijn vriend T) had ik dat niet. Geen echte kriebels, geen zenuwen.
Misschien dat dit niet eens een slecht teken is, maar het viel me meteen al op. Waarom had ik dat niet bij hem? Waarom moest ik niet de hele tijd lachen, en was ik niet vol kriebels?

Nu ik dit schrijf vraag ik me af wat ik aan het doen ben. Waarom kan ik niet gewoon blij zijn met wat ik heb? Waarom komen er twijfels terwijl ik eindelijk de liefde gevonden heb die ik zoek?
Ik heb lang gedacht dat ik niemand zou vinden die mij leuk zou kunnen vinden. Tot dat hij kwam. Hij toonde interesse, smste en belde me vrij vaak en vertelde me dat hij helemaal gek op me was. Hij heeft me zelfs gezegd dat hij van me houdt! Ik kon dat niet meteen terugzeggen...omdat het nog niet zo voelde.

Het beangstigt me ook als ik bedenk dat ik 'voor altijd' , mijn hele leven, met hem door zal brengen, heel eng. Dat dit het is. Dat ik vanaf nu nooit meer single ben. Heel raar, maar dit gaat dan nog niet eens zo zeer om hem, maar om mij. Ik heb nog nooit lange relaties gehad, en blijkbaar is het feit dat ik die nu heb een hele gewenning...

Ik weet niet wat ik wil, ik weet niet eens waarom ik twijfels heb. Ik vind hem geweldig, hij behandelt me ongelofelijk goed, maar ik weet dat ik hem niet aan het lijntje moet houden mocht het écht zo zijn dat ik hem moet loslaten.

In september vertrek ik voor enkele maanden naar het buitenland. Het doet me nu nog niet eens zoveel pijn, ik ben alle voorbereidingen aan het treffen alsof ik niemand achterlaat.
Ik weet dat het aan mezelf ligt, dat hij niks verkeerds heeft gedaan. Ik ben ook nog 's iemand die zich snel irriteert aan mensen, aan dingen die ze doen. Ik merk dat ik me ook aan hem begin te irriteren.

Ik typ dit verhaal met gemengde gevoelens. Twijfels die nu al de kop op steken, wat ontzettend stom.
Ik wil niet weer, en misschien is dit het moraal van dit verhaal, zo gekwetst worden als door mijn ex, die mij van de een op de andere dag opbelde en vertelde dat hij geen relatie meer wilde. Die klap in mijn gezicht voel ik nu nog. Maanden heb ik daarmee gezeten, studie ging slecht, ik begon meer (teveel) te eten en flink te stappen. Dit ging over vanaf t moment dat ik T ontmoette.

Ik wil geen nieuwe ldvd om hem. Misschien is dat wel de rede waarom ik me zo gedraag...een ontzettende domme rede, maar misschien doet hem voorzijn minder pijn?