Herstellen, revalideren, dat wordt de komende maanden realiteit (geestelijk en lichamelijk), ja, het doet nog steeds pijn (heel erg zelfs), maar gelukkig zijn er ook mensen die me niet laten zitten, familie, echte vrienden (zowel van het werk als ook van de zwemclub en jullie natuurlijk). Dat de zon schijnt maakt het ook wel makkelijker. Tijd heelt alle wonden zegt men, naja ik hoop t maar. Ik heb in ieder geval tijd om na te denken nu; en alles op een rijtje te zetten. Het zal moeilijk worden, maar ik heb nou in elk geval wat dingen als afleiding, en met dank aan mn zusje een nieuwe uitdaging, een doel om naartoe te werken, ik zal het halen . Voorlopig zal het beter zijn als ik bezig blijf, het helpt dat ik nu mensen om me heen heb, lekker wat ouwhoeren, veel beter dan alleen op een kamer. Maar toch... ik hou me groot, maar ik voel me nog steeds klein. Ik hoop maar dat afgelopen weekend die "rock bottom" was, het absolute 0-punt is bereikt, de wil om te herstellen is er weer, nu alleen nog maar hard werken. Nog maar 4 1/2 week stil liggen en dan kan ik beginnen, van mij mag t klokje wel weer wat sneller gaan, stel je voor.... dalijk begin ik me nog te vervelen , niks voor mij. Ik ga dr maar het beste van maken, ik zal wel zien hoe het gaat, laat het verleden maar het verleden zijn, tijd om vooruit te kijken.......