Zit hier met een rood huilhoofd te typen. Net terug van een ontmoeting met mijn ex.
We zijn na iets van 13 jaar uit elkaar gegaan en na een jaar of 3 weer een relatie begonnen van 2 jaar.
Een half jaar terug kreeg ik het idee dat er afstand kwam tussen ons en kregen we wat strubbelingen. Eigenlijk zo een half jaar door gehobbeld waarin ik mij constant afgewezen voelde en eigenlijk ook werd. Als ik dit bespreekbaar wilde maken dan werd het afgedaan als 'overdreven'. Een paar weken terug heb ik besloten dat we of moesten stoppen of onze schouders er onder moesten zetten en toen kwam de aap uit de mouw, hij wilde niet meer.
Ik speel natuurlijk al een tijd met de gedachte dat onze relatie in deze vorm niet gezond voor mij is, maar ik dacht dat we hier wel een manier op zouden vinden! De uitleg van mijn ex komt er op neer dat hij zich niet wil binden, mij geen hoop wil geven, maar wel met me om wil blijven gaan als goede vrienden en veel van me houdt. Ik voel me zo dom en gebruikt. Op de een of andere manier doet dit veel meer dan mijn scheiding, ik woon nu ook nog eens in hetzelfde dorp en ik kan me moeilijk los maken van hem. Zelfs nu wil ik hem eigenlijk nog smeken....