Lieve lezers,

Al een tijdje lees ik regelmatig ervaringen op deze blog. Nu voelt het voor mij fijn om mijn verhaal hier ook te delen.
Afgelopen zomer is mijn relatie van 8,5 jaar uitgegaan. Ik ontmoette hem op mijn 19e en het was voor ons beiden liefde op het eerste gezicht. We hebben veel heel leuke jaren gehad en in zoveel opzichten pasten we goed bij elkaar. Vulden we elkaar aan. Hij werkte toe naar een baan in de tropen. Dat was zijn droom en die wilde hij met mij in vervulling brengen. Aanvankelijk wilde ik niet mee, maar naar mate de jaren verstreken en we langer samen waren, is zijn droom ook de mijne geworden. We zouden alles opzeggen, samen gaan en na 2 jaar samen terugkomen. Eerder of later kon ook: dat was afhankelijk van hoe het zou gaan. Die belofte maakten we elkaar, we geloofden dat we dit samen aan konden.
1,5 jaar geleden vertrokken we uiteindelijk. Vlak voordat we gingen, merkte ik dat hij anders was. Zich anders gedroeg ten opzichte van mij. Na veel vragen stellen, kwam eruit dat hij twijfelde aan onze relatie. Er waren dingen aan mij die hij moeilijk vond. Heeft zich toen een tijdje verloren in flirten met een andere vrouw, waar ik achter ben gekomen. Hij is niet vreemdgegaan maar het flirten ging voor mij te ver, en voor hem ook. Hij schaamde zich ervoor en wilde helemaal voor mij gaan, bij mij zijn. Dit was een pijnlijke en verwarrende tijd. Ik had al ontslag genomen bij mijn werk en onze huur hadden we ook opgezegd. We hadden beiden een baan in het buitenland waar ze op onze komst wachtten. Ik wist niet wat ik met de situatie aan moest, vroeg hem of hij het echt zeker wist en hij zei ja. Daar moest ik op vertrouwen. Daar wilde ik op vertrouwen. Toen zijn we samen in het vliegtuig gestapt, het avontuur tegemoet.
In zijn werk in het buitenland groeide hij enorm, hij deed eindelijk wat hij altijd al wilde. Maar hij verhardde ook, ik weet niet precies waardoor dat kwam, misschien door de harde werkelijkheid van zijn zware baan. Ik kon mijn plekje minder goed vinden en had veel behoefte aan bevestiging nadat hij voor ons vertrek zijn twijfels had uitgesproken. En ook toen we er net waren kwam hij opnieuw aan met dat hij twijfels had. Maar opnieuw wilde hij ervoor gaan, bij mij zijn. Achteraf had ik toen mijn spullen moeten pakken en moeten gaan, maar ik geloofde nog steeds in ons. In tegenstelling tot hem kwam ik door dit alles in een neerwaartse spiraal terecht. In die periode zijn we elkaar denk ik kwijt geraakt. Die is achteraf gezien funest geweest. Eeuwig zonde. Ik merkte opnieuw dat hij anders was en hij kon mij niet het vertrouwen teruggeven dat het goed zat tussen ons, en als ik hem ermee confronteerde raakte hij gefrustreerd. Hij voelde het zelf ook maar zei telkens: we horen bij elkaar, ik hou van je, ik wil bij je zijn. Maar ik werd alleen maar ongelukkiger.
Na een jaar in het buitenland te hebben gezeten, gingen we afgelopen zomer voor vakantie naar Nederland. We hadden het er al over gehad dat ik misschien in Nederland zou blijven omdat ik mijn draai daar niet kon vinden. Maar hij kon niet zeggen dat hij ook in Nederland zou blijven. We hadden beloofd: samen uit, samen thuis. Ook als het met één van de twee niet zo goed gaat, dan zouden we eerder terug naar Nederland gaan. Dat was de belofte. Dat was de basis waarop ik het aan had gedurfd. Maar die belofte kon hij niet nakomen. Hij maakte het tijdens onze vakantie in Nederland uit. Liet me in de steek. Zonder huis, zonder baan... En stapte zelf weer in het vliegtuig.

Nu, bijna een half jaar na de breuk, heb ik er nog iedere dag verdriet van. Het is tussendoor een paar weken beter gegaan, maar nu alweer een tijd niet meer. Ik vond gelukkig wel vrij snel weer een huis en een leuke baan, dat heeft me geholpen om mezelf overeind te kunnen houden. Om een reden te hebben om eruit te gaan, wat gelukkig ook nog steeds iedere dag lukt. En ik weet ook dat deze tijd van het jaar extra zwaar is.
Wat ik zo moeilijk vind is dat ik uiteindelijk de voorzet heb moeten geven voor de breuk. Ik voelde het zo feilloos aan, was zelf al een aantal keer bijna weggegaan. Maar ik kon het telkens niet, omdat het niet mijn keuze was. Ik was niet degene die de knoop moest doorhakken. Hij zag zelf ook dat onze relatie veranderd was en snapte niet zo goed wat er bij en met hem gebeurde, hield me toch iedere keer tegen, zei dat we bij elkaar hoorden en eruit zouden komen. Maar er iets aan proberen te doen, dat deed hij niet. Hij heeft het laten gebeuren. Hij wilde ermee aan de slag als we in Nederland zouden zijn, maar ook dat heeft hij niet gedaan. Hij heeft mij al die tijd onbewust aan het lijntje gehouden. Ik heb uiteindelijk moeten weglopen omdat hij te laf was om het te doen.
De reden voor de breuk kan hij niet goed benoemen. Hij heeft eerst van alles en nog wat gezegd, en is ook op verschillende dingen weer teruggekomen. Maar uiteindelijk kwam het er op neer dat hij niet meer geloofde in het gevecht. Dat het enige dat hij op dit moment wil is in het buitenland zijn en dat niet meer samen zag komen met onze relatie. Dat hij egocentrisch is en zijn eigen pad moet bewandelen. Dat het uit 'moest' zijn. Hij houdt nog van me heeft hij gezegd, heeft ook eens gezegd soms twijfels te hebben over of onze breuk de juiste keuze was. Maar zegt ook dat hij het besluit genomen heeft en dat het nu is zoals het is. Hij kiest 100% voor zichzelf en voor de carriere waar hij al jarenlang mee bezig is. Dat moet je uiteindelijk ook doen in het leven denk ik. Dat geloof ik ook en dat vond ik ook altijd aantrekkelijk aan hem. Dat hij een dromer en idealist was. Maar de lelijke manier waarop alles is gegaan en het feit dat hij nooit echt heeft gevochten voor ons, vind ik onbegrijpelijk. En voor mij zijn mijn dromen door dit alles natuurlijk ook kapot gegaan. Ik ben veel kwijtgeraakt. Je kunt zeggen dat dat een risico is dat ik heb genomen en dat ik heb verloren. Mijn vertrouwen en geloof in de liefde hebben hierdoor een flinke deuk opgelopen.
Hij kan mij niet uitleggen waarom hij mij zo heeft behandeld. Hij is nu voor een paar weken in Nederland en hij wil mij niet zien. Hij geeft wel aan een ontmoeting te willen als het mij kan helpen, maar als ik de enige ben die er iets uit wil halen, denk ik dat een ontmoeting alleen maar pijnlijk zal zijn.

Na dit lange verhaal... Ik hoop dat jullie mij kunnen helpen om verder te kunnen. Hij is nog zo bepalend voor mij, in mijn leven, en dat wil ik niet meer. We zijn lang samen geweest en ik weet dat het tijd kost om dit grote verlies te verwerken, maar ik voel zoveel boosheid en verdriet omdat hij me zo onterecht en lelijk heeft behandeld. Ik voel me na zo'n mooie relatie waarin ik altijd trouw, liefdevol en loyaal was zo door hem tekort gedaan. Ik besef dat dit mijn herstel in de weg zit. De boosheid moet plaats gaan maken voor iets anders. Zodat ik verder kan. Hij mij niet meer in zijn greep heeft. Want ik ga van hem niet krijgen wat ik nodig heb, ik ga van hem geen erkenning of uitleg krijgen. Na 8,5 jaar valt er ineens geen gesprek meer te voeren. Dat doet zoveel pijn. Ik moet het nu helemaal zelf doen maar ik weet niet zo goed hoe. Misschien kunnen jullie me helpen met tips of advies. Of verhalen van mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt, want het voelt vaak zo eenzaam.