Zo voel ik me op dit moment. Volledig ontoerekeningsvatbaar.

Ik kan me volledig inleven in een peuter die om niks op de vloer van de supermarkt ligt te krijsen.
Ik zou zo mee kunnen doen. Zo grijpt het ldvd me dan naar de keel.

Het speeltje dat de peuter zo graag wil hebben..alleen dát speeltje! Ja, ik snap het kind nu helemaal. Ik wil ook alleen maar dát speeltje....Al die andere mooie dingen om me heen doen even niet mee!

en ja, het drama is compleet...Je belangrijkste enige knuffel is weg! Juist die..die je het liefste had. Oh ik voel precies als dat kleine kind. Juist die knuffel is uit mijn leven verdwenen. Ik snap nu ook ouders die alles in het werk stellen om juist die knuffel weer terug te vinden. Wat een verdriet!

En de dingen die niet mogen die het kind toch 100 keer probeert! Nee, je mag de trap niet opklimmen, dan val je naar beneden. Toch blijft het kind het proberen...Nee, je moet je ex geen berichtje sturen, je moet hem vergeten..en tóch blijf je het ergens proberen...

Eten, is ook zoiets! De stem in mij zegt net als de bezorgde moeder: je moet eten! Maar de peuter in mij heeft een knoop in zijn maag! Oh wat snap ik het kind dat alleen maar met het eten wil gooien!

De zorg van anderen heb ik nu ook nodig. Mensen die komen eten, zodat ik wel moet koken. Mensen die me meenemen naar dingen, zodat ik afleiding heb, mensen die me smsen met 'goede morgen'...net als een kind, dat niet de hele dag voor zichzelf kan zorgen.

Gelukkig kan het kind ook nog genieten...Dat is wat ik probeer te doen! het gaat zo in vlagen. De afgelopen dagen op reis ging het goed! Ik had zowaar een avondje dat ik mezelf de oude vrolijke ik voelde. Maar er was ook de wanhopige ik die hem toch nog een berichtje stuurde en zich daarna nog rotter voelde! Nu echt zijn nummer gewist...het gaat nu wel weer even..tot de volgende keer ik weer op de grond van de supermarkt zou willen krijsen.

Gelukkig lees ik op deze site dat dit allemaal bij ldvd hoort..ik ben dus niet geheel gek aan het worden. Soms twijfel ik daar wel over als ik mezelf op een helder moment van een afstandje bekijk. Het is zo beangstigend dat ik soms geen invloed op mezelf lijk te hebben. Dat mijn intense verdriet mij zo leeft. Dat ik me niet kan beheersen en hem toch een berichtje stuur. Dat ik mezelf niet in de hand heb.

Maar dit nare gevoel hoort er bij en gaat (zo te lezen) een keer voor bij. Ik hou me vast aan term: Bohica: bend over here it comes again als er weer zo'n vlaag van intens verdriet komt. Even slikken en weer doorgaan..tot het een keer stopt...tot ik weer mezelf ben!