Beste allemaal,

Na een eental dagen meelezen, besloten om een account aan te maken en mijn verhaal met jullie te delen. Hopelijk vinden jullie en/of ik hier steun in.

Op oudejaarsdag begon het. Het instorten van mijn wereld. Alsof alles wat mijn leven in stand hield, plots was verdwenen.

Na de gebruikelijke welterusten, en goedemorgen kusjes te hebben ontvangen via WA, leek deze oudjaarsdag een leuke dag te worden om samen met mijn vriendin het oude jaar af te sluiten en het nieuwe jaar in te gaan met een gezellig feestje bij vrienden.

Het gesprek op WA, leek deze ochtend iets moeizamer te lopen dan normaal. Plotsklaps kreeg ik een bericht binnen die mijn maag deed omdraaien. "Kan ik even langskomen, ik wil met je praten". Na dit gelezen te hebben begon mijn hart te bonzen en raakte ik in een soort wanhoopstoestand. Ik wilde direct weten wat er aan de hand was, dus vroeg ik haar om mij te bellen.

Al huilend kreeg ik mijn vriendin aan de telefoon en vertelde ze mij dat ze de laatste tijd over 'dingen' is gaan nadenken die ze met me wilde bespreken. In een vlaag van verstandsverbijstering zei ik: 'je gaat het toch niet uitmaken hè?!' Waarop ze antwoordde dat ze het niet wist.

Hierop heb ik gezegd dat ze maar even langs moest komen om er over te praten.

Een klein half uur later zaten we samen huilend op de bank en vertelde ze mij dat ze bang was dat ik bepaalde karaktereigenschappen heb die botsen met haar ideaalbeeld, maar dat ze deze gedachte pas sinds een paar dagen niet meer los kan laten.

We hebben hierop besloten dat we een tijdje geen contact meer zouden hebben, zodat zij even alles op een rijtje kan zetten en uiteindelijk de knoop dan doorhakken.

Stoppen of doorgaan...Alles of niets.

We hebben een top relatie van 4 jaar achter de rug en zijn altijd helemaal gek op elkaar geweest. Natuurlijk zijn we verschillend en botste we wel eens qua  karakter (niet vaak), maar in welke relatie zie je dit nu niet?

Dat die gedachtes bij haar zijn gaan opspelen kwam totaal onverwacht.
We hebben het vorige week nog hartstikke gezellig gehad en niets wees er op dat er iets mis was.

Zelf geeft ze aan dat ze waarschijnlijk wel langer met dit probleem heeft gezeten, maar dat ze dit steeds heeft weggemoffeld omdat we gewoon gelukkig waren met elkaar. Dit zou dan ook de reden zijn dat die gedachtes nu extra hard naar boven komen. Ook geeft ze aan dat ze nog steeds gevoel voor me heeft en van me houdt, maar dat ze bang is dat dit in de toekomst parten gaat spelen.

Zoals jullie begrijpen ben ik hier helemaal kapot van en weet ik me even geen raad. Ik kan me alleen maar ellendig voelen en eet en slaap veel te weinig.

Ik zit sinds 2 maanden in een koopappartement, waar ze semi bij me was ingetrokken. Alles wat hier staat herinnert me aan haar en dat doet pijn.

Zelf ben ik denk ik al aan het rouwproces begonnen daar ik niet denk dat het nog goed gaat komen, al hoop ik natuurlijk dat ze bijdraait.

Ik zou zo graag invloed willen hebben op de keuze die ze gaat maken, maar ik weet dat het beter is om haar nu met rust te laten. Wat is dit moeilijk zeg!

Enerzijds begrip, anderzijds vraag ik me af waarom je een 4 jarig, goede relatie zou weggooien zonder er voor te vechten.

Sorry voor dit lang en onsamenhangend verhaal, maar ik moet dit gewoon even kwijt.

Bedankt voor het luisterend oor, (oog)

Vin0