X, mijn lief...

Ik heb je foto teruggevonden, na al die jaren zie ik je gezicht weer...

En de tranen lopen over mijn wangen.

Mooie jongen, waarom?

Een antwoord op die vraag zal ik nooit krijgen, dat weet ik.

En misschien weet ik het antwoord wel, maar wil ik het stomweg niet weten.

Zelfs nu, na meer dan 20 jaar, voel ik nog de pijn.

De pijn van toen; het onbegrip, het onvermogen, de wanhoop, en al het verdriet.

Ik zal het altijd bij me blijven dragen, en koesteren.

Immers, het verdriet is gesleten, de emoties zijn verwerkt.

En toch, soms, denk ik je te herkennen...

Wil ik je naam roepen; tevergeefs.

Blijf bij me, voor altijd...

Laat me zien, hoe waardevol alles is, juist door er niet meer te zijn.

Genieten van het leven, zoals het nu is, en in de toekomst gaat zijn.

Blij zijn met mezelf, en iedereen die me lief is.

Dat heb je me geleerd, met het verstrijken van de jaren, toen de ergste pijn verdwenen was.

Soms dans ik nog met je, zoals we ooit samen dansten, en iedereen naar ons keek...

En ook dan weer, heb ik het gevoel, dat we verstrengeld zijn.

Lief, ik kan je daarvoor nooit genoeg bedanken.

Eens zullen we elkaar weer ontmoeten...

Daar verheug ik me nu al op, wederom lopen er tranen over mijn wangen...

Ik mis je!