Het heeft me behoorlijk wat moed gekost, maar ik heb daarnet M. toch maar gebeld om af te spreken. De afspraak die mijn 'Final Battle' zou worden. De afspraak waarmee ik once and for all zou willen proberen duidelijk te maken dat we eigenlijk bij elkaar horen, maar als dat niet lukt, op z'n minst de dingen zodanig op een rijtje te krijgen dat ik het achter me kan laten.

Ze wilde niet afspreken. Ze had het allemaal achter zich gelaten en wilde nu door met haar leven. Ze had er geen zin in om weer af te spreken en dingen te gaan analyseren, omdat dat haar vreselijk veel energie kost en ze wilde het gewoon allemaal achter zich laten nu. Ik had me er al een beetje op voorbereid dat ik deze reactie zou krijgen en had me voorgenomen me daar niet zomaar bij neer te leggen. Als ik bij de eerste confrontatie met de 'vijand' al vlucht, hoef ik niet te verwachten enige kans te maken die Final Battle te winnen. Dank iedereen (en met name mrs. miggins) op voor jullie commentaar op mijn blog van gisteren: alles geven. Ik kan in ieder geval zeggen dat ik dat tijdens de eerste confrontatie heb gedaan.

Ze vroeg waarom ik nou nog wilde afspreken. Ik zei dat ik moeite had met van haar los te komen en dat ik graag nog wat dingen op een rijtje zou willen zetten, omdat er nog wat dingen waren die ik niet begreep. Dat ze me enorm zou helpen als ze me die ontmoeting nog zou gunnen. Ze vroeg me wat het dan was wat ik niet begreep. Ik zei dat ik het wat moeilijk vond om dat via de telefoon aan haar over te brengen. Ook moeilijk kort samen te vatten was en dat ik daarom graag die afspraak met haar wilde.

Om een lang verhaal kort te maken, we hebben een klein half uurtje aan de telefoon gezeten en toch over en weer wat gepraat. In het begin was ze stellig en verdedigend - de vijand waartegen ik het moet opnemen. Op een gegeven moment heb ik toch wat doorgepraat en wat vragen gesteld en haar houding en toon veranderde toch wel wat. Ze werd wat zachter van toon, verderop in het gesprek. Ik ben ook vrij eerlijk geweest met alles. Gezegd dat ze dat waarschijnlijk wel door zou hebben, maar dat ik haar vreselijk mis en dat ik een nogal rotte periode achter de rug had. Dat het voor mij een 'pure loss' situatie was geweest dat het uit is, waar zij winst heeft behaald doordat ze veel dingen in haar leven een positieve draai heeft kunnen geven. Dat het mij daarom misschien allemaal wat meer bezighield dan haar en dat het daarom voor mij wellicht wat moeilijker was om los te komen dan voor haar.

Ik heb haar wel een paar van mijn vragen gesteld, maar daar niet echt de antwoorden op gekregen die ik zocht. Dat wil zeggen: ze herhaalde wat dingen die ze al wel eerder had gezegd en die ik ook wel wist. Daarom zei ik ook tegen haar dat ik nog graag die ontmoeting wilde, omdat ik nu mijn onbegrip in een vraag probeer samen te vatten, terwijl het zich eigenlijk uitsplitst in allemaal deelvragen. Zei ook tegen haar dat ik niet zo goed begreep waarom ze de ontmoeting niet wilde - zij wil immers door met haar leven, de ontmoeting zelf is dan misschien wel even minder prettig voor haar, maar daarna valt ze weer terug in dat leven waar ze zich zo goed in voelt? Voor mij helpt het heel erg om het achter me te kunnen laten, dus waarom houdt ze die boot zo af?

Kleine theoretisering van mezelf tussendoor. Ik denk dat het is omdat ze zelf hem ook heus zal voelen als ze mij weer ziet. Dat ze zelf daar misschien ook wel even weer een terugslag zal krijgen. Haar instelling tot nu toe is vooral een pragmatische: het is uit en ik moet verder en ik wil dan ook verder, want nu krijg ik mijn leven op de rails en dat lukte eerder niet, dus zal het door de relatie gekomen zijn en dus passen hij en ik niet bij elkaar. Maar het gevoel schoffel je daar niet mee weg.

Vragen die ik stelde die te maken hadden met het gevoel, ontweek ze ook een beetje. Over gevoel voor mij heeft zij niks gezegd. Als ik een gerichte vraag stelde, praatte ze er een beetje omheen. Naar mijn idee omdat dat gevoel er wellicht nog wel zit, maar ze het niet relevant vindt. Niet van plan is er iets mee te doen. Hooguit een disturbing factor is, die het af en toe moeilijk maakt om zo lekker door te gaan met je leven.

Ze zei ook dat het gesprek met mijn moeder haar veel energie had gekost en dat ze dat dan nog maar had gedaan omdat mijn moeder dat zo graag wilde. Bezig zijn met mij is iets wat ze bewust vermijdt, zoveel is wel duidelijk. Ze zei ook nog dat iemand haar laatst vroeg of ze mij nog wel eens spreekt en dat irriteerde haar zelfs. Niet fijn om te horen voor mij, maar ik kan het ergens wel plaatsen. Dat is nou juist het stukje dat het plaatje niet compleet maakt. Het gaat een stuk beter met haar leven, alleen kan ze niet zomaar ineens ook gevoelens voor mij laten verdwijnen. Een relatie van dik vijf jaar zomaar achter zich laten. Dan is het irritant om daar nog even aan herinnerd te worden.

Maar goed, op een gegeven moment gingen we toch wat inhoudelijker spreken. Het komt mij voor dat zij en ik allebei wel naar dezelfde situatie kijken (dus niet allebei een heel andere opvatting erover hebben), maar allebei vanuit een andere invalshoek. Zij vanuit een negatieve, ik vanuit een positieve. Ik krijg de indruk dat ze me toch minder goed kent dan ze denkt misschien, want zij vond dat zij iemand nodig had die positief in het leven stond. Dus ik was negatief, zeg maar. Dat is niet hoe ik mezelf ken. Door de wisselwerking die zij en ik allebei op het einde van onze relatie hadden, was de sfeer negatief. Maar het startpunt daarvan was dat zij de confrontatie met zichzelf en problemen van zichzelf was aangegaan. Daar werd ze niet blij van en dat beinvloedde mij ook weer. Op een gegeven moment zit je er zo dik middenin, dat je het niet helder meer ziet. Ik zei ook dat ik nu een soort van helikopterview op de hele situatie heb en het veel beter overzie. Maar het voelde voor mij haast alsof ik het op mijn bord geschoven kreeg dat zij het moeilijk had gehad met zichzelf. Ik heb daar niet zo boven kunnen staan als misschien handig was geweest, maar wat wil je - ik hield van het meisje, dus het liet mij ook niet onbetuigd allemaal. Ze zag zelf door de bomen het bos niet meer, dus ik automatisch ook niet. Zij zat in de knoop met zichzelf en ik kwam dat ook te zitten.

Ze kijkt met name terug naar de negatieve kanten van onze relatie. De dingen die niet soepel gingen, niet lekker liepen. Want echt eenvoudig was onze relatie inderdaad niet. Maar ja, we hebben ons daar toch een weg in gebaand. Met vallen en opstaan verdergekomen met de nadruk op verdergekomen. We hadden iets opgebouwd. Zij ziet dat geloof ik niet zo, zij lijkt meer te zien dat het gewoon altijd wel moeizaam zou blijven. Sja, we zijn allebei niet de meest ongecompliceerde personen, dus ergens zit daar misschien wel een kern van waarheid in, maar eerlijk gezegd geloof ik daar niet zo in. We waren zo tot elkaar gekomen uiteindelijk, dat de voornaamste hindernissen wel genomen waren. Alleen toen ging het mis en kwamen we in onze crisis, die eigenlijk met andere dingen te maken had.

Maar goed, ik dwaal wat af en het verhaal wordt alweer lang genoeg. Op een gegeven moment zei ze dat ze morgen voor een weekje op vakantie ging, dat ik met alles wat ze had gezegd (stellig in dat ze niet verder wilde, hoe zij er tegenaan keek enzo) nog maar eens moest bedenken of ik echt nog dat laatste gesprek nodig had en als dat zo was, moest ik haar na haar vakantie nog maar eens weer bellen en dan zou ze wel zien, of iets in die strekking. Eerste overwinning op 'de vijand' misschien, door toch mezelf niet zo gemakkelijk gewonnen te geven.

Ik heb mijn best gedaan om duidelijk te maken hoe ik tegen de situatie aankeek. Dat ze zo belangrijk voor me was, dat ik haar heel erg miste, dat ik zag wat er verkeerd gegaan was en het idee had dat zij en ik juist op veel meer fronten goed op elkaar aansloten, waar zij het tegenovergestelde dacht. Zoals dat van de negativiteit. Onlangs toen ik haar een keertje tegenkwam vertelde ze van een stage waar ze lang achteraan gezeten had, maar dat ze toch maar besloten had die niet te doen. Ik vond het prachtig, ongecompliceerd; ik wil dit eigenlijk niet en ik wil eigenlijk iets anders. Ik heb dat ook tegen haar gezegd. Maar het is moeilijk om in een kort gesprekje zoveel duidelijk te maken. Dan nog heb ik haar verteld dat ik me ervan bewust was dat ik ons heus niet weer 'bij elkaar' kon praten. Als er een manier was om haar en mij weer bij elkaar te krijgen, ik dat meteen zou doen en stiekem nog hoopte dat ze op een zekere dag wakker zou worden en zou denken 'fuck, ik mis hem eigenlijk best wel' en dan naar de telefoon zou grijpen om me te bellen. Met de toevoeging dat ik ook wel wist dat dat slechts fantasieen waren.

Dus... De stelligheid is er. 'Ik ben niet van mening veranderd, ben druk bezig met mijn nieuwe leven en wil juist zo weinig mogelijk met het verleden bezig zijn en er zo weinig mogelijk mee geconfronteerd of aan herinnerd worden. Ik ben er stellig van overtuigd dat het beter is zo en dat we niet gelukkig zouden zijn geworden samen'. En dan sta ik dus voor de keus of ik desondanks mijn Final Battle nog wil vechten en haar nog weer bel als ze terug is. Ik heb haar wel verteld dat ik nog wat 'dingetjes' voor haar had die ik anders wel opstuurde (en als ze er geen behoefte aan had, moest ze ze maar gewoon weggooien, maar ik wilde het in ieder geval gegeven hebben), als ik niet meer zou bellen.

Verder zijn er over en weer nog wel wat kleine grapjes gevallen en zolang we niet met de hete brij bezig zijn, klikt het dus nog steeds erg goed. Ze vroeg ook nog hoe het met dat meisje stond waar ik het tijdens het laatste gesprek over gehad had. Ik heb maar eerlijk toegegeven dat dat onzin was geweest en dat ik dat in een pure impuls had gezegd, gewoon omdat het niet zo fijn is om te horen van je ex die je eigenlijk terugwilt dat ze hoopt dat je snel gelukkig wordt met iemand anders.

Eerlijk gezegd denk ik dat er geen reden is om nu af te zien van mijn voorgenomen Final Battle... Wat vinden jullie? Ik heb nu de eerste confrontatie gehad en een stellige 'nee, ik wil niet meer afspreken' is een stuk minder stellig geworden. Haar toon verzachtte gedurende het gesprek toch wel wat. Maar het is wel duidelijk hoe het er in ieder geval op dit moment in haar hoofdje voorstaat. Die Final Battle kan er misschien voor zorgen dat ze een andere invalshoek krijgt, gecombineerd met wat ik haar nog wil geven. Misschien iets wat niet direct enig resultaat oplevert, maar misschien als er nog meer tijd overheen gegaan is. Want dat was haast wel een beetje een indruk die ik kreeg: zou het misschien allemaal, zelfs na vier maanden, nog te vroeg zijn? Niet dat ik wil wachten, want ik moet ook door, ik wil ook verder, niet meer erin blijven hangen.

Ik heb de indruk dat er inderdaad nog zeker een gevoelsbasis aanwezig is en dat ik het nog steeds in me heb om daartoe door te dringen. Haar overtuiging dat het beter is zo, is echter zo sterk dat ik me ten zeerste afvraag of er iets is wat ik er nog aan kan doen. Ik denk dat ik mijn Final Battle nog kan leveren, en dan hopen dat er iets in haar gebeurt wat uiteindelijk misschien nog een verandering teweeg brengt. Maar tegen deze stelligheid lijkt geen strijd opgewassen.