Ben door jullie reacties wel weer wat aan het twijfelen gebracht en ik heb - om het voor nu even van me af te kunnen zetten - een compromis bedacht.

Ik bel haar nog wel als ze terug is van vakantie. Ik pols of ze nog steeds eigenlijk die ontmoeting niet wil. Als dat het geval is, zeg en vraag ik de dingen via de telefoon. Stuur na afloop mijn pakketje met CD en brieven op en sluit het daarmee af.

Is dat een idee? Of gaat het niet genoeg betekenen om het van me af te kunnen zetten? Toch weer het gevoel dat ik niet alles gegeven heb? Via de telefoon is het allemaal een stuk lastiger over te brengen, en wat misschien belangrijker is: een stuk minder indringend, zonder gezichtsuitdrukking en lichaamstaal.

Bwaghh... Het is moeilijk allemaal zeg. Wat voor mij het voornaamste is eigenlijk, is dat ik ondanks alles haar niet tot last wil zijn. De enige reden dat ik het gesprek NIET meer zou willen hebben, is eigenlijk dat ik niet wil dat ze me vervelend gaat vinden ofzo. Of vindt dat ik maar als een hondje achter haar aanhuppel. Terwijl we in die vier maanden tijd toch eigenlijk maar twee echte gesprekken over 'ons' gehad hebben. Ik bedoel, jullie hebben mij hier redelijk op de voet gevolgd, maar haar toevoer van informatie is een stuk kariger geweest natuurlijk.

Naja, ik heb inderdaad nog een week om het allemaal te laten bezinken... Pffffff... Rottige dilemma's. Ik ben er zeker van dat ik het na dat laatste gesprek achter me zou moeten kunnen laten, maar er doemen zich toch veel vragen op. Iemand vroeg me 'heb je nog hoop?'. Ik antwoord braaf 'nee, eigenlijk niet'. Maar waarom wil ik haar dan nog overtuigen? 'Je hebt gelijk, ik heb nog wel hoop, maar die is niet op ratio gestoeld'. Je gaat haar niet kunnen overtuigen met woorden. Waarom wil je dan nog dat gesprek, als je al weet dat je jullie niet weer bij elkaar praat? 'Omdat ik de motieven waarom ze niet verder wil niet vind kloppen en het nogal onrechtvaardig op me overkomt. Ik wil dat ze WEET wat ze achterlaat. Als zij de bewuste keuze met alle relevante informatie nog steeds maakt, weet ik dat er niks meer te winnen valt.' Maar je weet toch al dat ze die keuze maakt? 'Ja, maar ze heeft die informatie nog niet en misschien kan het op de wat langere termijn verschil maken, dat ze een andere invalshoek krijgt'. Onzin, als ze die al krijgt, moet die uit haarzelf komen. 'Maar zij ziet een hele andere waarheid en heeft er wellicht nooit op deze manier tegenaan gekeken, omdat ze eigenlijk van begin af aan haar gevoelens heeft verdrongen. Die wil ik juist aanspreken, aanboren, om die ook mee te laten spelen'.

Naja zo kan ik nog wel een poosje doorgaan. Arghh...

ok.
Deze website is echt verhelderend! Het is een spiegel, terwijl je in het verhaal van een ander vaak duidelijker ziet waar de schoen wringt, en dus die van jezelf in reflectie. Unremedied, je maakt jezelf echt gek nu.
Ik wil dat je volgende stukje een nauwgezet verslag van het EK voetbal is.
Dus. Het eerst volgende moment dat je weer over haar wil schrijven, en alles uitspinnen hoe wat waarom waartoe wanneer ja nee, dan hou je daar even mee op, en schrijft iets heel anders.
Ik wil een doorwrocht commentaar van jou waarom nederland verloren heeft, en wie er volgens jou het meest geweld heeft gebruikt in de gewraakte wedstrijd.
Als je hem niet hebt gezien, wil ik een gedetailleerd verslag van hoe jouw woonkamer eruit ziet.
En dan mag je pas de dag daarna weer wat schrijven over pakketjes, telefoontjes, cd'tjes, gesprekjes met haar, in werkelijkheid of in gedachten.
ok?
succes!
Pipster

Unremedied, ik denk ook dat ze al heel erg duidelijk is geweest. Dat jij niet de antwoorden krijgt die je graag zou willen horen, betekent nog niet dat ze niet eerlijk is, en ook al zou ze niet helemaal eerlijk zijn en bepaalde gevoelens wegstopppen omdat ze dat op dit moment nodig heeft om verder te kunnen gaan: RESPECTEER DAT NOU EENS!

Respecteer haar keuze om alleen verder te gaan, om geen contact te willen op dit moment, om verder te gaan op de weg die ze in is geslagen. WANT ZIJ GAAT VERDER. Terwijl jij wil blijven vasthouden aan wat er niet meer is... en ik word daar een beetje treurig van. Ik ben zelf ook zo, ik ben bij al mijn exen wel een keer teruggegaan, na een kortere of langere periode waarin het uit was. Meestal was het geen succes. Binnen de kortste keren zit je weer in dezelfde patronen, want ook al denk je dat je bent veranderd, en ben je dat misschien ook wel een beetje, je bent veranderd OMDAT je op jezelf bent teruggeworpen. Maar als je snel weer bij elkaar terugkomt, verval je weer in je 'oude' gedrag. Misschien komt het ooit goed, maar niet NU.

Zij heeft nu een andere draad opgepakt, en ze doet dat goed. En natuurlijk heeft ze het er ook nog wel eens moeilijk mee, maar ze is realistisch en weet dat ze er doorheen moet om er sterker uit te komen. Ik kan alleen nog maar zeggen: neem daar een voorbeeld aan. Haar nu weer tegen haar zin tot een gesprek overhalen, is zinloos. Het zal alleen maar weerstand oproepen, irritatie wellicht. De enige manier waarop jij haar ooit terug kunt winnen is door te doen wat zij doet: je op jezelf richten en op je eigen leven en toekomst, in plaats van op het verleden. Als het dan zo moet zijn, komt het vanzelf goed, ooit. Maar niet nu.

Het feit dat je haar als een tegenstander beschouwt en spreekt over gevechten en overwinningen, zegt al genoeg. Er is geen jullie meer. Als je echt van haar houdt laat je haar los, in plaats van tegen haar te vechten... Het is hard, maar ik denk dat het tijd wordt om dat feit onder ogen te zien. It's the only way up... en het is pijnlijk maar geloof me, er is niets dat pijnljker is dan jezelf voor de gek houden.

If you love something, let it go.
If it comes back it's yours.
If it doesn't, it never was.

Een paar vragen aan jou. Want je kunt er niet genoeg van krijgen haar gedrag te analyseren, maar hoe zit het met jou? Wanneer ga jij over je eigen grens? Wanneer geloof jij wel dat haar antwoord 'eerlijk' is, en geen 'zelfbeschermingsmechanisme', en wat is er eigenlijk mis met zelfbescherming? Is 'tot haar doordringen' niet gewoon een eufemisme voor 'haar van gedachten doen veranderen'? En op welk punt verlies jij je zelfrespect? Want dat heb je wel degelijk te verliezen, je zelfrespect en haar respect, om nog maar niet te spreken over de mogelijkheden om een vriendschap met haar op te bouwen, want dat zat er echt in. Maar niet als je zo doorgaat...

Ik ben het ermee eens dat het goed kan zijn het gevoel te hebben, er alles aan te hebben gedaan. Maar hoeveel 'laatste gesprekken' kun je nog voeren? Dacht je voor het vorige 'laatste gesprek' ook niet, dat je het daarna achter je zou kunnen laten?
Op sommige vragen is geen antwoord, Unremedied, en misschien is dat wel de les die jij nu te leren hebt...

Jij hebt het vaak over verstand en gevoel, en de tegenstelling daartussen. Ik heb ooit een mooi een vrouw gesproken die heel sterk vaart op haar intu?ɬØtie. Ze omschreef het ongeveer zo: "Je hebt je verstand, je gevoel en je intu?ɬØtie. Je verstand zit in je hoofd. Je gevoel (angst bijvoorbeeld) zit in je buik. En je intuitie zit daar ergens tussenin, in je hart. Het is een WETEN, zonder dat je goed kun beredeneren waarom."
Ik heb altijd geworsteld met relaties, maar de moeilijkste perioden in mijn leven waren wanneer ik tegen beter weten in bleef vechten. Wanneer ik mezelf voor de gek hield door allerlei theorie?ɬ´n te bedenken dat het nog goed kon/zou komen, terwijl ik in mijn hart wist dat de relatie al ten dode opgeschreven was of dat ik weg moest (maar te laf was om dat te doen).
En als je dat besef eenmaal hebt en erkent, of je het nu rationeel kunt onderbouwen of niet, dan is er geen weg terug. Als je weet dat je alleen verder moet, kan niemand je daar meer vanaf brengen, geen theorie, geen duur cadeau, geen nieuw inzicht. Dan moet je trouw zijn aan jezelf, en kun je alleen maar je eigen weg volgen, ook al betekent dat dat je afscheid moet nemen van iemand waar je nog veel van houdt. Dat is een heel pijnlijk proces maar als de ander je met liefde en respect laat gaan, is het minder pijnlijk voor allebei.

Ik denk dat jouw vriendin dat besef ook heeft, het besef dat het gewoon op was tussen jullie, en dat jullie nu allebei je eigen weg moeten gaan. Ik proef dat uit haar woorden (zoals jij die hier weergeeft). En daarom wordt ze alleen nog maar moe van jouw eindeloze vragen, en komen jouw theorie?ɬ´n niet meer aan. Zolang jij niet loslaat zal er nooit een einde komen aan jouw vragen en theorie?ɬ´n... maar op sommige vragen is geen antwoord. Het is inderdaad alleen maar een manier om voor je uit te schuiven wat onvermijdelijk is: accepteren dat het over is. Het is niet zo erg als je nu denkt. Wat jullie hadden was mooi, maar het is over, in deze vorm althans. Analyseer het nu niet kapot. Misschien kun je er nog een andere vorm aan geven. Vriendschap. Maar niet nu.

Die hete brij waar jij over schrijft, daar gaat het nou juist om. Samen grapjes maken is gemakkelijk. Maar ze wil niet meer die zwaarte, die er kennelijk tussen jullie was, en die jou nu nog steeds omringt, getuige je lange analyses op dit forum. Ik weet dat het indruist tegen je alles in je, maar probeer het leven wat luchtiger op te pakken, laat haar los en LEEF! Zoek je vrienden op, leer nieuwe mensen kennen, bezoek een ver land, neem een nieuwe hobby, doe iets wat je altijd al hebt willen doen.

Ik heb niet zo lang geleden een goede vriendin verloren. Sindsdien kijk ik met een andere blik naar de wereld. Het leven is te kort om te wachten op wat misschien nooit komt. Er ligt nog zoveel moois voor je in het verschiet, als je je er maar voor openstelt. En dat kun jij, ik weet het zeker.

Najari en vooral Phoenix,

Dank voor jullie commentaren. Het mag misschien voorkomen dat er niet tot mij door te dringen valt soms omdat ik hopeloos veel analyseer, maar jullie boodschappen komen zeker aan en helpen mij zeer bij mijn zelfreflectie. Het is nu te vroeg om te besluiten hoe ik dit verder af wil gaan handelen, ik moet alles eens laten bezinken. Ik wil in ieder geval even zeggen dat het hoe dan ook zo is dat het erg helpt ook wat jullie zeggen. Ik neem het mee, en mocht ik besluiten wel dat laatste gesprek nog aan te gaan, dan is die beslissing genomen terwijl ik jullie commentaren ter harte heb genomen, maar was er toch nog een hoop wat er tegenop woog.

Phoenix, je schrijft over intuitie. Ik denk dat je daar bij mij de spijker nou juist op z'n kop slaat (en ik zo ondoordringbaar lijk). Het is namelijk juist mijn intuitie die zegt dat dit niet klopt, terwijl mijn hoofd weet dat ik ons niet weer bij elkaar ga praten en mijn buik de grootste angsten voelt als ik mezelf weer met haar confronteer, door haar te bellen. Ik heb me geen moment hoeven inhouden met contact te zoeken bijvoorbeeld. Het stomme is ook, dat ik in mijn leven nog zelden situaties heb meegemaakt waarbij deze intuitie niet klopte. Dat maakt dat de dingen die ik schrijf zich zo hardnekkig in mij hebben genesteld.

Je moet het ook een beetje zo zien. Ik heb het aanvankelijk uitgemaakt. Vier weken nadien hadden we een gesprek, waarin zij het eigenlijk 'uitmaakte', doordat ik eigenlijk aangaf wel verder te willen en zij niet. Het 'laatste gesprek' waar jij ook naar verwijst, was het eerste daaropvolgende gesprek. Toen ik het met haar uitmaakte, heb ik me uitvoerig uitgelegd. Maar van haar heb ik die eerste keer eigenlijk maar weinig uitleg gekregen. De tweede keer heb ik mezelf gespaard omdat ik geen pijnlijke dingen wilde/durfde te horen. Niet gevraagd wat ik eigenlijk echt wilde weten. Ik vind het wel erg belangrijk om te weten waarom ze het heeft uitgemaakt. Dat is toch wat iedereen hier heeft? Zeker als het zo 'against all odds' is.

Of vriendschap erin zit of niet, vind ik niet zo belangrijk op dit moment. Hoe cru het ook klinkt. Ik heb vrienden genoeg, ik vraag me af of ik me ooit prettig zal voelen om 'gezellig' met haar te doen terwijl er bijvoorbeeld een nieuwe kerel aan haar zijde is. Of als dat niet het geval is, voor mijn andere vrienden voel ik over het algemeen geen seksuele aantrekkingskracht. Een tantaluskwelling is een beetje wat ik me daarbij voorstel. Plus dat ik er zo langzamerhand achter begin te komen dat ik met heel veel dingen heel veel rekening met haar heb gehouden, maar dat dat andersom eigenlijk niet het geval is geweest. Getuige ook dit hele verhaal. De enige reden waarom ik het gesprek niet zou hebben, is dat ik bang ben dat zij het echt vervelend vindt. Ik denk er dan dus niet aan wat ik zelf nodig heb of wil, maar aan hoe het voor haar is. Wederom. Terwijl zij er weinig moeite mee heeft om zich op zichzelf te richten. Dat is misschien niet de goeie basis ook voor een vriendschap na verloop van tijd van mijn kant uit, al weet je natuurlijk niet hoe dingen lopen. Ik gooi niks bij voorbaat weg, maar geloof op dit moment niet echt in een vriendschap. Als ze maar een fractie van het geduld met mij zou hebben wat ik met haar heb en heb gehad, zou dat misschien anders liggen. Maar zoals ik hierboven ook al ergens schreef, het lijkt er nu haast op dat ze mij dingen in de schoenen schuift die zij juist veroorzaakt heeft. Dat is geen prettig gevoel.

Najari, 'als jij dit in jullie relatie net zo gedaan hebt, is 't dan niet logisch dat ze zich nu 'vrij' voelt?' is iets wat bij mij ook nogal aankwam. Dat soort vragen zet mij daadwerkelijk aan het denken. Ik kan je daarom ook niet van een antwoord voorzien, ik moet daarover nadenken. Wel weet ik dat met 'niks doen' ik haar sowieso niet kan 'terugkrijgen' of 'overtuigen'. De reden dat ik nu veel voor haar denk, is simpelweg omdat ze me zelf de relevante informatie niet geeft. Daarom wil ik ook juist dat gesprek. Gun het me nou om te stoppen met theoretiseren. Een open gesprek, om spoken uit mijn kop te verjagen. Als het dan toch uiteindelijk niet de bevredigende antwoorden oplevert, kan het heel goed zijn dat het om vragen gaat waar geen antwoord op is. Maar de vragen die ik nog heb, heb ik nog nooit eerder gesteld...

Tussen haakjes, jullie zijn wel helden allemaal met elkaar, ik leer veel van jullie. Ik heb wel eens gedacht dat ik eigenlijk een jaar ofzo voordat ik het uitmaakte ik al op deze site aan het schrijven moest zijn gegaan, wie weet was 't dan allemaal wel heel anders gelopen.

In het kort, Phoenix en Najari, ik denk dat jullie zeker een punt hebben. Jullie denken misschien iets meer in dezelfde lijn als zij, waar ik misschien wat anders in elkaar zit. Maar ik denk toch dat het niet zo heel veel gevraagd is, gezien alles wat er gebeurd is, dat laatste gesprek nog aan te gaan. Misschien is het geen 'Final Battle', maar het kan wel gewoon verhelderend zijn.

Wat jij zegt, Phoenix, dat ik al een 'laatste gesprek' had en dat ik nu WEER wilde praten, dat vind ik een logische gevolgtrekking, dat je dan denkt 'ja dan komt dat heus wel weer terug'. Toevallig heeft zij dat zelf ook tijdens het telefoontje tegen me gezegd en ik reageerde daar toen (oprecht) op met dat het ook echt het laatste gesprek was. Het stomme verschil is dat wat op dit moment het laatste gesprek is, ik eigenlijk een beetje om de hete brij heen heb gedraaid. Ik had me nog een heel andere voorstelling van zaken en heb me bij veel dingen veel te snel en te gemakkelijk neergelegd. Daar komt bij dat ik van mezelf vind niet iemand te zijn met een bord voor zijn kop. Ik weet dondersgoed dat als dit eventuele laatste gesprek, met alle dingen waarmee ik nu zit, niks verandert (waarop 99,9% kans is), ik het achter me moet laten. En daar zit ook een belangrijke motivatie om het gesprek nog aan te gaan.

Het moet in ieder geval niet aan mijn gebrek aan moed te wijten zijn dat het hierbij blijft. Want laten we wel wezen, als ik het gesprek niet heb, is dat uit angst. Angst dat zij slecht, kwaad of negatief over me gaat denken. Terwijl ik dat objectief gezien eigenlijk niet terecht zou vinden, want ik heb haar allesbehalve gestalkt. Tot nu toe met zijden handschoentjes benaderd, begrip en respect getoond, maar ben eigenlijk nog niet voor mezelf opgekomen. Vinden jullie dan niet dat dat misschien eens tijd wordt?

ik denk niet dat we ooit bevredigende antwoorden kunnen krijgen. Heb je je wel eens afgevraagd wat voor antwoord je eigenlijk van haar zou kunnen krijgen wat jou werkelijk zou bevredigen? Ze heeft je al verschillende antwoorden gegeven. Ze wil verder, ze vindt het goed zo. De enige antwoorden die je nodig hebt zijn die van jezelf: Wat wil jij nu, wat was er goed aan deze relatie, en wat zal je volgende keer anders doen? Hoe treed je het leven tegemoet zonder haar? Het is wel goed dat je zoveel schrijft eigenlijk. Neem vandaag eens de tijd om al je blogs na te lezen. Achter elkaar. Kijk of je jezelf niet al antwoord aan het geven bent.
Lees eens het bericht dat Free Spirit aan me schreef nav mijn blog eergisteren. Ik bijt mij vast in allerlei boeken in de hoop op een antwoord, een oplossing, jij doet dit blijkbaar door je een rotje te speculeren op wat zij denkt/doet/voelt. Uiteindelijk zal het gaan om loslaten en zwemmen lieverd. Zwemmen!
kus
Pipster

Ik zie dat ik veel bijval heb gekregen op mijn reactie dat jij moet stoppen met redeneren enz. Het is duidelijk dat het voor jou erg moeilijk is. Na iedere reactie volgt er weer een doorgeredeneerd verhaal. Ik begrijp dit heel goed maar de verhalen moeten nu alleen nog over JOU gaan. Wat JIJ gaat doen om weer gelukkig te worden. Ga eens lekker stappen en voel je weer vrijgezel. Dat is een openbaring na een lange relatie. Laat haar gaan nu jongen want het komt niet meer goed. Zij is heel duidelijk in haar reacties maar jij weigert ze op e juiste wijze te interpreteren omdat dit pijn doet. Je onderbeweuste staat je niet toe om het te aanvaarden want dat wordt de wond weer opengeslagen. Helaas zit er etter in de wond en zal die voor een goede genezing toch echt weer open moeten. Het medicijn tegen de ontsteking is werken aan jezelf. Ik hoop echt voor je dat je hier wat mee doet want ik ken mensen die wat jij nu doet meer dan een jaar hebben volgehouden. Dan doe je jezelf tekort want zo lang leven we nou ook weer niet. Zet hem op.

Roberto

Hey Unrem,

Zoals velen het hier verwoorden, is het een tweestrijd tussen loslaten en steeds die eeuwige sprankel van hoop. Ik denk dat je even afstand moet nemen en die vakantie komt zeker ten goede, mss ook niet want op die vlakken ben ik echter negatief ingesteld. Ik denk dat vrouwen eerlijk gezegd, ik wil hiermee niet zeggen alle vrouwen, eerder gevoelsmatig ingesteld zijn dan rationeel. En dat laatste is wat ik bij jou toch steeds terugvindt. Het redeneren, analyseren. Vrouwen worden, denk ik, dat sneller moe dan mannen en dan wordt het een gezaag, verplichting. Dus conclusie, probeer nog 1x na de vakantie, maar probeer objectief en , soms lees ik dat je erg bekritiserend bent voor haar en voor jou, niet te overweldiged en te argumenterend uit de hoek te komen. Ik weet het is niet gemakkelijk, maar probeer luchtig, lees niet grappig, te zijn. Indien het na je "Final Battle" niet lukt, laat alles varen en begin je rouwproces. Je weet niet wat de toekomst brengen zal en mss kom je terug met M. samen in een later stadium van het leven, mss ook niet, maar je komt zeker nog een soulmate tegen, maar dan moet je ook de vergelijkingen weglaten over de goede momenten die je met M. had. Alle mensen zijn verschillend.

Sterkte!!

Speler

Life is what you make of it...or not!

Ik zeg dit niet allemaal om je te pesten maar om je te helpen. Je maakt jezelf gek en de enige die er echt iets aan kan veranderen, dat ben jij zelf. Soms zijn er harde woorden nodig om dit duidelijk te maken. Mijn spijt daarvoor.

Roberto

Lieve Unremedied,
Lees alweer een tijdje mee. Heb al die fases ook al meerdere keren meegemaakt (ben er zelf ook nog niet) en ik hoop je iets van mijn ervaringen mee te kunnen geven. Vind het heel herkenbaar en pijnlijk dat je er zo mee worstelt. Je houdt velen van ons denk ik een spiegel voor. Ieder gaat er op zijn eigen manier mee om en komt er op een bepaald moment weer bovenop. Voor mij gevoel heb je alles al dood geanalyseerd en ik denk dat je diep in je hart ook wel weet dat het niet meer goedkomt tussen jouw en M. Toch blijf je vastklampen aan de hoop. Velen hier hebben al gezegd dat het voor hen duidelijk is dat ze niet meer wil, alleen wil j?ɬ?j dat helaas nog niet zien. Uit ervaring weet ik dat n?ɬ?g honderden mensen op je kunnen inpraten, je kunt vele boeken erover lezen, dagboeken vol schrijven, afleiding zoeken etc etc, maar het nare gevoel blijft terugkomen en je blijft hopen. Uiteindelijk maakt het niet uit wat anderen zeggen, het moet uit JEZELF komen en je moet ZELF inzien en voelen dat het gewoon niet goedkomt. Dat moment zal ook voor jou een keer komen, al zal het nog wel met ups en downs gaan.
Wat me opvalt is dat je continue haar en jullie relatie loopt te analyseren. Wat zij doet, denkt of voelt. Maar waarom neem je JEZELF niet eens onder de loep. Wellicht biedt dat ook veel nieuwe inzichten en kun je haar makkelijker loslaten. Ik wil je geen complex aanpraten maar misschien zit er iets diepers dan alleen liefdesverdriet. Je beslissing om het uit te maken was immers een hele rationele beslissing geweest, maar zodra ze echt uit je leven verdween probeer je je er krampachtig aan vast te klampen. Tuurlijk houd je nog veel van haar en mis je de mooie momenten, maar losgezien daarvan?¢‚Ǩ¬¶. Eerlijk gezegd geloof ik niet dat je het in de eerste instantie hebt uitgemaakt om haar uit de tent te lokken. Je hebt het uitgemaakt omdat het niet goed voelde, op dat moment stond je achter je beslissing. Alleen probeer je dat achteraf voor jezelf goed te praten, om het nare gevoel wat je nu hebt te onderdrukken, maar het is gewoon een pijnlijk proces wat ieder van ons hier moet ondergaan, voor de ?ɬ©?ɬ©n duurt het wat langer dan de ander. En wij zijn er hier voor je om de pijn te verzachten en het proces als het kan te versnellen. Heb het gevoel dat je de pijn wilt vermijden door je vast te klampen aan de hoop (die er dus niet meer is, sorry). Je laat je geluk nu afhangen van haar.
Analyseer de volgende vraag eens: Waarom kun JIJ, Unremedied, haar niet loslaten? Is het een gevoel van angst, eenzaamheid, leegte, bang om verlaten te worden, zijn er dingen in het verleden gebeurd? Ga eens terug naar de kern en wees heel eerlijk tegen jezelf. Je hoeft dit niet met ons te delen maar schrijf dat eens voor je zelf op. Hopelijk biedt het je wat verheldering.
Nu geloof je het misschien niet, maar de zon zal voor jou ook ooit weer gaan schijnen, beloofd!

Liefs Lotus

Lieve Unremedied,
Lees alweer een tijdje mee. Heb al die fases ook al meerdere keren meegemaakt (ben er zelf ook nog niet) en ik hoop je iets van mijn ervaringen mee te kunnen geven. Vind het heel herkenbaar en pijnlijk dat je er zo mee worstelt. Je houdt velen van ons denk ik een spiegel voor. Ieder gaat er op zijn eigen manier mee om en komt er op een bepaald moment weer bovenop. Voor mij gevoel heb je alles al dood geanalyseerd en ik denk dat je diep in je hart ook wel weet dat het niet meer goedkomt tussen jouw en M. Toch blijf je vastklampen aan de hoop. Velen hier hebben al gezegd dat het voor hen duidelijk is dat ze niet meer wil, alleen wil j?ɬ?j dat helaas nog niet zien. Uit ervaring weet ik dat n?ɬ?g honderden mensen op je kunnen inpraten, je kunt vele boeken erover lezen, dagboeken vol schrijven, afleiding zoeken etc etc, maar het nare gevoel blijft terugkomen en je blijft hopen. Uiteindelijk maakt het niet uit wat anderen zeggen, het moet uit JEZELF komen en je moet ZELF inzien en voelen dat het gewoon niet goedkomt. Dat moment zal ook voor jou een keer komen, al zal het nog wel met ups en downs gaan.
Wat me opvalt is dat je continue haar en jullie relatie loopt te analyseren. Wat zij doet, denkt of voelt. Maar waarom neem je JEZELF niet eens onder de loep. Wellicht biedt dat ook veel nieuwe inzichten en kun je haar makkelijker loslaten. Ik wil je geen complex aanpraten maar misschien zit er iets diepers dan alleen liefdesverdriet. Je beslissing om het uit te maken was immers een hele rationele beslissing geweest, maar zodra ze echt uit je leven verdween probeer je je er krampachtig aan vast te klampen. Tuurlijk houd je nog veel van haar en mis je de mooie momenten, maar losgezien daarvan?¢‚Ǩ¬¶. Eerlijk gezegd geloof ik niet dat je het in de eerste instantie hebt uitgemaakt om haar uit de tent te lokken. Je hebt het uitgemaakt omdat het niet goed voelde, op dat moment stond je achter je beslissing. Alleen probeer je dat achteraf voor jezelf goed te praten, om het nare gevoel wat je nu hebt te onderdrukken, maar het is gewoon een pijnlijk proces wat ieder van ons hier moet ondergaan, voor de ?ɬ©?ɬ©n duurt het wat langer dan de ander. En wij zijn er hier voor je om de pijn te verzachten en het proces als het kan te versnellen. Heb het gevoel dat je de pijn wilt vermijden door je vast te klampen aan de hoop (die er dus niet meer is, sorry). Je laat je geluk nu afhangen van haar.
Analyseer de volgende vraag eens: Waarom kun JIJ, Unremedied, haar niet loslaten? Is het een gevoel van angst, eenzaamheid, leegte, bang om verlaten te worden, zijn er dingen in het verleden gebeurd? Ga eens terug naar de kern en wees heel eerlijk tegen jezelf. Je hoeft dit niet met ons te delen maar schrijf dat eens voor je zelf op. Hopelijk biedt het je wat verheldering.
Nu geloof je het misschien niet, maar de zon zal voor jou ook ooit weer gaan schijnen, beloofd!

Liefs Lotus