Het is me laatst opgevallen dat een hoop verhalen zich de ronde doen over onze scheiding. Uiteindelijk natuurlijk heb je het als man zijnde altijd gedaan maar ja de meeste kennen ook maar een kant van het verhaal. Iemand vroeg laatst aan mij hou je nog van je ex ?? mijn antwoord is volmondig NEE. maar dat heeft ook lang geduurd. Uiteidenlijk als ik de kids ga halen en ik zie ze voor me denk ik. Jeetje heb ik mij daar nou zo druk om gemaakt. Is dat nou de vrouw waar ik lief en leed heb mee gedeeld. En waarom heb ik in godsnaam voor die vrouw gevochten.En allemachtig wat heb ik in godsnaam in die vrouw gezien. En ja gek genoeg wil ik nu ook dolgraag scheiden. Het kan mij niet snel genoeg gaan. Geeft ook meer rust en zekerheid bij mezelf. Uiteindelijk gaat het om mijn eigen behoeftes en natuurlijk ook mijn kids. Lekker alleen in mn huisje kan doen en laten wat ik zelf wil en wanneer ik maar wil. Hoef niemand verantwoording af te leggen. En ook nog een leuke vriendin waarvan ik echt hoop dat het een liefdevolle relatie mag worden later. De tijd zal het leren uiteindelijk. Maar heel langzaam krijg ik weer hoop. maar uiteindelijk gaat het om mijn eigenwaarde die ben ik kwijtgeraakt in mijn huwelijk maar die komt ook langzaam weer terug. IK ben ook belangrijk. hoe hard dit ook mag klinken.

Tomaatje