Eind van een mooie tijd?

afbeelding van samsa05

Iets meer dan ander half jaar waren we samen. Iets meer dan ander half jaar was ik ontzettend gelukkig. Vanaf 't begin was je er helemaal voor mij. Je gooide je leventje op z'n kop en daarmee het mijne.

Misschien wel teveel, want terwijl ik me gelukkig voelde en ik het niet zag of niet wilde zien, was jij jezelf aan het verliezen in onze relatie. Ik merkte het wel dat je niet meer zo lekker in je vel zat en probeerde van alles om je te helpen.

En juist toen het weer een beetje beter met jou ging, ging het fout met ons.

En terwijl jij de tijd neemt die je hard nodig hebt voor jezelf, voel ik me eenzaam, leeg en verlaten. Ik koester nog hoop, maar het voelt zo eenzijdig..de afstand lijkt steeds groter te worden en niet te verkleinen.

Waarom moet dit nu zo lopen?

Af en toe stuur ik je nog berichtjes en ben dan zo blij als een kind met een reactie. Maar soms is die er niet of proef ik, dat jij mijn hoop niet deelt. Dat de breuk niet meer te helen is.

Moet ik de hoop opgeven?

afbeelding van I

Hoop houdt je op de been...ma

Hoop houdt je op de been...maakt je weer een klein beetje meer gelukkig. Maar je weet als je goed nadenkt dat dit alleen maar schijn is. Uiteindlijk komt de klap weer veel harder aan als blijkt dat je hoop zinloos was (bijvoorbeeld wanneer je geen berichtje terug krijgt).
Natuurlijk mag je hopen dat het goed komt, dat doet iedereen als een relatie afgelopen is. Maar ga geen mooie scenario's bedenken dat het allemaal weer goedkomt en jullie weer lang en gelukkig leven. Zorg ook dat je de ander niet opzadelt met je hoop. Daardoor verpest je het voor jezelf.
Soms denk ik zelfs...het was een stuk makkleijker geweest als er geen sms en email bestond. Dit maakt het veel te makkelijk om weer contact te zoeken met je ex. Bellen is namelijk toch iets moeilijker. Sms en email maakt de afstand zo klein, Terwijl je weet dat afstand wel de beste manier is om er boven op te komen