Twee jaar geleden. Heb ik voor het eerst echte liefde leren kennen. Ik wist niet dat er zoiets moois kan bestaan tussen 2 mensen. Vorig jaar heeft hij uit niks er een punt achter gezet. Hij wist het niet meer en nam steeds meer afstand van mij. Ik heb gevochten , want wou het niet kwijt. Maar ik kon hem niet meer bereiken.

Ik was er kapot van. Nooit heb ik zo erg in de put gezeten. Door mijn Schatten van vriendinnen ben ik er stapje voor stapje uitgeklommen. Alleen elke keer als ik verder was gegaan kwam me ex even terug om mijn leven op ze kop te zetten en terug te fluiten. Onder tussen had hij een nieuwe vriendin maar iedereen wist dat het was om mijn te vergeten... Zelfs toen kwam hij bij mij om mijn leven weer op zijn kop zetten.

Eindelijk was ik weer verder gegaan met mij leven en kwam hij weer in de lente dat hij me terug wou. Ik heb hem laten zweten, maar net dat ik mij had open gesteld kwam ermee dat hij er niet voor klaar was . Een mes tussen je ribben. Was weer bij het begin.. En hij heeft vaker zulke dingen geflikt , als of hij merkt dat ik eindelijk verder ga met me leven en mij weer even moet terug fluiten. Waardoor ik hem niet kan loslaten en niet verder met mij leven kan

Ik merk dat ik hem nooit helemaal zal kunnen vergeten hij was me eerste grote liefde. Maar hoe zorg ik voor dat hij niet elke keer mijn leven op ze kop zet. Ik sta mijn mannetje altijd wel , maar bij hem ben ik weerloos. Waardoor elke keer weer mijn hart wordt gebroken. Wat doe ik mezelf aan.. Ik wil verder gaan mijn leven en een nieuw leven op bouwen zonder hem. Ik heb mij erbij neer gelegd dat hij voor altijd plekje in mijn hart hebt. Al zou ik het niet willen , ik kan het niet veranderen. Maar hoe zorg ik er voor dat hij niet steeds mijn leven verpest!! Als ik net alles op de rit heb..