Sja... Diepe zucht. Dit nieuws hoorde ik het weekend voor afgelopen weekend. Ik had na lange tijd weer eens afgesproken met een vriendin die op dezelfde plek werkt als mijn ex-vriendin M. Nadat het contact met M. zelf definitief weer tot een einde gekomen was, zo in de lente van 2009, was zij de enige weg via welke ik nog wel informatie over M. kreeg. En lang niet altijd gewenst. Zoals ik in mijn vorige blog al schreef, lijkt de intensiteit waarmee M. in mijn geest aanwezig is als golven te komen en te gaan. Dat is al een lange tijd zo geweest. Daardoor kwam het soms als een onaangename verrassing als deze vriendin weer met een nieuwtje over M., bijvoorbeeld in relatie tot het nieuwe vriendje met wie ze sinds eind 2008 iets heeft, kwam, en soms kon het me niet zoveel schelen.

Al meer dan een jaar geleden kwam deze vriendin een keer met het 'nieuwtje' dat ze min of meer en via via vernomen had dat M. met haar vriendje zou gaan trouwen. Op dat moment was M. kennelijk even niet zo intens aanwezig in mijn geest, want dat is toen eigenlijk nooit een issue voor me geweest. Misschien speelde ook mee dat het nog erg het karakter van een 'roddel' had op dat moment. Hoe dan ook was het zo dat als ik wel even weer meer dan goed voor me is met M. bezig was, het feit dat ze met dat nieuwe vriendje was (compleet met het hele verhaal van non-contact en hoe alles tussen ons gelopen is) gemeen kon bijten, maar dat gek genoeg dat trouwverhaal me niet dwarszat. Alsof het er niet was.

En misschien was dat toen ook wel niet zo. Want nu ik onlangs dus na lange tijd weer met die vriendin had afgesproken, spuide ze weer onbehoedzaam het laatste nieuws omtrent M. Stiekem was ik daar al een beetje bang voor geweest en stiekem had M., misschien mede vanwege mijn recente realisaties waarover ik in mijn vorige blog schreef, de laatste tijd weer wat meer ruimte in mijn geest gekregen. Terwijl we gewoon zaten te eten en wat zaten bij te praten, komt die vriendin tussen neus en lippen door - en nu kwam het op de één of andere manier veel serieuzer en officiëler over dan de vorige keer - even met het nieuws dat M. gaat trouwen.

Dag eetlust. Hallo shock.

Maar ik probeer maar even zo gewoon te doen als mogelijk is. Ik voel niet zo de behoefte naar deze vriendin te laten merken dat het allemaal eigenlijk nog steeds niet écht een plek gekregen heeft, dat het allemaal nog steeds een erg gevoelig onderwerp bij me is. Kennelijk ben ik echter toch niet in staat om het geheel te verbergen, want de vriendin vraagt of ik ervan schrik. Ik geef dat toe en zeg bagatelliserend dat dat is omdat zij en ik ten slotte toch lang bij elkaar geweest zijn en ze mijn eerste vriendin was. Terwijl van binnen een soort apocalyps plaatsvindt.

Een soort apocalyps, ja. Een woeste storm van steen en vuur, van bliksem en energie en tegelijkertijd van regen en donder. Te midden van al dit geweld staat mijn meest pessimistische ik, in een zwarte mantel gehuld met een staf met een doodskop er bovenop, die boven al het oorverdovend geraas uit me bijna fluisterend maar toch hoorbaar in herinnering roept dat ik dit scenario alláng had verzonnen, dat het allesbehalve onverwacht zou moeten komen, dat hij toch zó zijn best gedaan heeft om me ook op dit verhaal, hoewel het op het moment dat hij me het voor het eerst voorhield nog verre van plausibel was, voor te bereiden door alvast de meest negatieve gang van zaken voor me te schetsen. Het was al in een ver verleden begonnen, toen het nog maar net uit was tussen M. en mij. "Ooit, jongen," zei hij toen, "ooit, zal ze met een andere jongen samen zijn. Ooit zal ze met een andere jongen trouwen en ooit zal ze met een andere jongen kinderen krijgen". Ik vond dit zeker in het begin een vreselijk idee en de transformatie naar aantrekkelijk heeft het nooit gemaakt. Ik haat mijn meest pessimistische ik. En ik haat hem het meest als hij gelijk krijgt.

Voor ik het goed en wel doorhad, bevond ik mij op het toilet in het restaurant. Ik moest even bijkomen. De vriendin die het nieuwtje vertelde had in de tussentijd nog een ander verhaal verteld, wat ongetwijfeld erg interessant was maar waarvan ik, van de kaart geblazen als ik was van dit nieuwtje, weinig heb meegekregen. Ik vond dat ik mijzelf er even weer bij moest trekken. Niet uit het veld laten slaan. Even een momentje voor mezelf nemen om alle heftigheid zijn uitwerking te laten hebben en daarna gewoon weer moest teruggaan om een gezellige avond te hebben. Dat vond mijn meest pessimistische ik trouwens ook. Die had immers z'n best gedaan.

De rest van de avond is me dat redelijk gelukt. Die apocalyps werd gelukkig wel snel weer teruggebracht tot normale proporties, vooral onder invloed van mijn meest realistische ik, die me influisterde dat mijn huidige wereld en mijn huidige leven hierdoor niet veranderde, dat M. en ik toch al bijna vijf jaar uit elkaar waren en dat dit gewoon een keer moest gebeuren. Dat dat dan misschien wel even slikken is, maar dat erbij hoort. Dat ik misschien zelfs een beetje blij voor haar zou kunnen zijn dat ze kennelijk nieuw geluk gevonden heeft.

Maar stiekem voelde ik me toch eerder jaloers dan blij. Zeker toen later op de avond de vriendin in kwestie nog even kort verslag deed van de wisselwerking tussen M. en haar nieuwe vriend. Kennelijk had ze er met de neus bovenop gezeten. Maar ja, ze werkt tegenwoordig dan ook schijnbaar dagelijks met M. samen. Hoe dan ook vond ik in dat verslag een bitterzoete mix van bekende en vertrouwde genegenheid met een scherpe, onmiskenbare vorm van jaloezie waar ik niet trots op ben om dat aan iemand toe te geven. Het is verdomme bijna vijf jaar geleden en ik moet haar toch ook het geluk gunnen.

Ja, ik had het al verzonnen. En niet eens alleen omdat mijn meest pessimistische ik van alle ikken in mij nou meer de scepter zwaait dan mijn meest realistische ik. Nee, die twee die waren hier samen mee aan het werk gegaan. Ik wist namelijk al, van M. zelf, dat haar nieuwe vriend slechts tijdelijk - voor een periode van twee jaar - in Nederland gestationeerd zou zijn. Als ik het goed begrepen heb, hebben zij wat met elkaar gekregen toen zij hem hier wat wegwijs maakte en dingen met hem ondernam. Zij en ik hebben elkaar ooit tijdens mijn eerste studie leren kennen - een studie van een vreemde taal en het bijbehorende vreemde land. Deze jongen kwam uit dat land. Toen zij en ik nog samen waren stak ze het niet onder stoelen of banken dat ze wel graag in dat land zou wonen, op z'n minst voor een bepaalde tijd, maar misschien zelfs wel definitief.

De optelsom was dus door mijn realistische geest snel gemaakt... Ze had een nieuwe vriend die uit dat land kwam, die zou echter na een bepaalde tijd teruggaan naar dat land en er is, behalve werk en studiebeurzen, maar één manier om op permanente basis dan bij die jongen te zijn... Door te trouwen, inderdaad. Het scenario schittert in eenvoud en doeltreffendheid. Het lag voor de hand dat het zou gebeuren en ook dat het misschien sneller zou gebeuren dan wanneer ze iets met een jongen gekregen zou hebben voor wie ze niet zou hoeven te emigreren. Want ja, en dat bevestigde die vriendin van mij, het idee was om komende lente definitief naar dat land te emigreren.

Maar hoe dan ook wekte M. destijds zelf al de indruk dat ze ook echt blij was met die jongen. En de verhalen van die vriendin van mij versterkten die indruk eerder dan dat ze hem ontkrachtten.

Die avond is het niet meer écht goedgekomen met me. Met die vriendin kon ik het niet meer écht gezellig hebben. In de trein belde mijn beste vriend om iets gezelligs af te spreken, maar die kreeg een koude douche over zich heen. Hetzelfde gold voor mijn moeder, toen ik haar na thuiskomst en na een flink glas whisky ingeschonken te hebben, belde om haar ook op de hoogte te brengen van dit laatste nieuws. Na dat gesprek nog maar een whisky ingeschonken en in een wat fatalistische bui besloten dat het me allemaal even geen hol meer kon schelen, dat ik even genoeg had van de ellende die mijn liefdesleven me steeds lijkt te moeten brengen en van de afwezigheid van enige magie in mijn leven daardoor op dit moment. Ik nam me voor dat het even geen donder uitmaakte als ik voor een zondagavond eens wat teveel dronk; dan maar de volgende dag laat naar het werk. 't Is niet dat ik het niet kan maken.

Overigens heeft mijn beste vriend in de dagen daarna goed zijn best gedaan om mij op te vangen, voor afleiding te zorgen. Eerst uitgebreid voor mij koken om daarna in de bioscoop deel 7 van Harry Potter (een film- en boekenreeks met onmiskenbaar ook nog een link naar M., overigens) te zien met een fles whisky en twee glazen in de hand, waardoor af en toe even kort en subtiel twee proostende glazen hoorbaar waren. Ondertussen natuurlijk wel de nodige afdwalende gedachten, maar mijn realistische geest had redelijk grip: dit is het hier en nu; met M. is het inmiddels al zó lang geleden...

Zo leek het nieuws dat aanvankelijk insloeg als een bom toch nog vrij snel een plek te kunnen vinden. Afgelopen weekend concludeerde ik dan ook met die vriend van me dat het dan misschien zo mag zijn dat M. met golfbewegingen van intensiteit in mijn geest aanwezig is, maar dat dat niet inhoudt dat ik niet aan het verwerken geweest ben, dat dat niet inhoudt dat het helemáál geen plek gekregen heeft. Dat het normaal is dat ik naar, over en voor M. voel wat ik voel, omdat ze mijn eerste liefde was, de enige die ik tot nu toe als Grote Liefde zou kunnen bestempelen.

Plus de pianometafoor. Als je heel erg van pianospelen houdt, dan is het heel vervelend als er een dag komt waarop je ineens om wat voor reden dan ook geen piano meer kunt spelen. Dan denk je met weemoed en immer groeiend verlangen terug aan de dagen waarin je dagelijks piano kunt spelen en hoewel dat in die dagen misschien relatief normaal voor je was, weet je dat in je retrospectieve fantasie op te blazen tot abnormale proporties. Dat is ingegeven door mijn realistische geest. Omdat mijn liefdesleven al een aardige tijd van elke vorm van magie ontdaan lijkt te zijn, zal ik stiekem misschien de tijd met M. ook mooier maken dan hij in werkelijkheid was. Al ben ik daar niet écht van overtuigd. Want in die tijd was ik nog wel gedurende relatief lange perioden gelukkig, of op z'n minst niet ongelukkig. Na onze relatie is het nooit meer echt geworden wat het ooit was met hoe ik me voelde...

Hoe dan ook, er was eerst de heftige reactie, al snel bleek het geen hoofdrol te spelen (en toegegeven, er was die week ook nogal wat afleiding), maar vanavond sloeg het ineens weer even in als een bom. Ik voelde me er ineens vreselijk rot onder. Ik wil het niet eens verklaren, ik wil het op dit moment slechts constateren. Het doet pijn dat het uiteindelijk erop uitloopt dat M. trouwt met iemand anders en emigreert en dat dat het is. Ondanks dat ik heus de afgelopen jaren niet in de waan geleefd heb dat zij en ik nog weer bij elkaar zouden komen (al wil een romantische geest heus nog wel een paar procent mogelijkheid daartoe openhouden als hem dat zo uitkomt). Het voelt ook vreemd dat dit zo gebeurt. Op een bepaalde manier voelt M. nog steeds als 'mijn meisje', al weet ik dat dat niet de 'echte M.' van nu is, maar het concept dat ik van haar in mijn hoofd heb. Een abstractie van wie M. was, het meisje van wie ik zo gigantisch heb gehouden en met wie ik zoveel heb meegemaakt, vermengd met de verhalen en impressies die ik tijdens de grote periode van non-contact heb opgedaan. Want het lijkt erop dat de echte M. van nu mij in ieder geval niet meer ziet als haar Grote Liefde. Het lijkt erop dat ze die voor zichzelf in iemand anders gevonden heeft. Het lijkt erop dat ze het geluk gevonden heeft - want anders ga je niet met iemand trouwen en emigreren om bij iemand te zijn. M. is niet de utilistische persoon die zou trouwen louter om te kunnen emigreren. Voor haar is het waarschijnlijk het beste van twee werelden.

Ooit zei ze dat, of zeiden haar ouders dat, of zeiden ze dat allemaal: M. heeft twee grote liefdes - dat land, en jij. Ik heb inmiddels plaats moeten maken voor iemand afkomstig uit dat land. Nu kan zij haar beide grote liefdes nog beter combineren. En gezien de grote mate waarin ik van haar gehouden heb, op een bepaalde manier zelfs nog steeds zal houden, gun ik haar natuurlijk alle geluk. Ik had alleen graag gehad dat alles - en vooral tussen haar en mij - anders was gelopen dan dat het gedaan heeft. Los van het feit dat ik ooit besloot om het uit te maken en los van het feit dat ik niet kan ontkennen nu niet geheel vrij te zijn van jaloezie.

Ik zal het een plek moeten geven. Zoals er meerdere dingen zijn op dit moment waar ik een uitweg uit moet zien te vinden. Ik zou geneigd zijn om te zeggen dat dat niet leuk is zo met de feestdagen, maar eigenlijk maken die feestdagen daarvoor niet echt uit - eenzame feestdagen dienen hooguit als extra stemmingmaker om het vuur der melancholie wat op te stoken. Ik denk dat ik erg gebaat zou zijn bij enige hernieuwde magie in mijn leven. Als ik eindelijk zelf weer eens echte, beantwoorde liefde zou vinden. Maar het voelt inmiddels, na de nodige decepties en eigenlijk een soort algeheel niet-gelukkig zijn (wat niet bepaald helpt), als een utopie.

Laten we hopen dat, zoals een aantal hier op de site ook al hebben uitgesproken, dat 2011 een stuk beter wordt. 2008 was het laatste jaar waarin voor mij wat magie plaatsvond, maar waarin het kwijtraken daarvan ook weer voor de nodige mineur zorgde. 2009 was flut en over 2010 kunnen we ook al niet naar huis schrijven.

2011 dus. Het jaar waarin M. zal gaan trouwen met haar nieuwe vriend en definitief naar het buitenland vertrekt. Waarover ik alleen via anderen waarschijnlijk iets zal horen. Goddank dat ze geen fuck doet met Hyves en Facebook waardoor me de foto's waarschijnlijk bespaard blijven (me M. voorstellen in een trouwjurk met iemand anders aan haar zijde is voor mij toch niet een heel erg prettig beeld). Maar goed, dat jaar 2011, laten we hopen dat er niet alleen voor M., maar ook voor de ex-vriend van M., enige magie is weggelegd. Ik heb het voor nu wel even gehad met deceptie.