Op mijn 15e leerde ik hem kennen, op mijn 18e zijn we gaan samenwonen en op mijn 21e zijn we getrouwd. 2 mooie kinderen hebben we samen gekregen. En dan nu naar veel ups en downs is het voorbij....
Wat heb ik gevochten voor deze relatie, hij was een binnenvetter en sprak nergens over, had een hekel aan ruzies. Een beetje saai iemand. Ik ben het tegenovergestelde. Doordat hij heel slecht met tegenslagen kon omgaan merkte ik dat hij soms stiekem dronk, niet veel maar wel stiekem. Mijn vader was een alcoholist, dus de ontdekking dat mijn man soms stiekem dronk was voor mij een vreselijke klap. Het vertrouwen was weg. Hij bleef erover liegen, ondanks dat ik vaak heb gezegd dat het niet nodig is om erover te liegen. Als je wilt drinken doe het dan waar ik bij ben. Helaas....de irritaties, ook over andere zaken begonnen steeds hoger op te lopen. We hebben 2x therapie gehad. We zijn 3 jaar geleden al eens 3 maanden uit elkaar geweest en dan nu definitief. Hij heeft mij vaak zoveel pijn gedaan dat het eigenlijk een opluchting zou moeten zijn dat het voorbij is. Maar blijkbaar leer ik het zelf ook niet. Hij is nu 6 weken uit huis en al heftig op zoek naar een nieuwe relatie. Via een relatiesite heeft hij iemand leren kennen, die aan de andere kant van het land woont. Dit doet zoveel pijn......waarom?? Waarom, zo snel?? Ik ben per ongeluk achter zijn wachtwoord van zijn mail gekomen en ik lees nu ook de mails die hij naar haar stuurt. Vrolijke, lieve mails, mails die IK graag van hem had willen krijgen. Ik word hier gek van en ik weet dat ik het zelf schuld ben. Ik moet stoppen met die mails te lezen dat weet ik, maar het lukt me niet.....Wat is als hij besluit om te verhuizen naar de andere kant van het land voor haar? Ik zit hier met de kinderen, zijn ouders zijn zwaar ziek en hebben altijd voor ons klaar gestaan. Er spookt zoveel door mijn hoofd. Hij heeft het mij wel verteld over die andere vrouw omdat ik dat met een smoesje uit hem had gekregen. Ik heb hem over mijn angsten ook ellenlange mails gestuurd, en iedere keer weer zegt hij, ik wil je geen pijn doen, ik gun jou ook een leuke relatie en ik ga voorlopig hier niet weg. Om het woordje "voorlopig" gaat het mij net......Ik baal echt ervan dat hij mij zo raakt want na alles wat wij hebben meegemaakt verdiend hij dat beslist niet!