Ruim 5 jaar geleden hebben wij elkaar leren kennen. Hij was toen nog getrouwd en wij waren alleen vrienden. Hij zat met de echtscheiding (wel, niet, wel, niet) en ik kwam net uit een (rebound)relatie die ook niet helemaal lekker verlopen was. We hadden veel steun aan mekaar en waren echt vrienden. Lachen, huilen, elkaar troosten. Just friends.

Na een jaar veranderde dat gevoel alleen. Zowel bij mij als bij hem. We waren meer dan alleen vriendjes en wilden ook meer van mekaar. En ondanks de angst mbt de vriendschap zijn we er toch voor gegaan. Alles ging vanaf dat moment in een stroomversnelling. We woonden vrij snel samen (in mijn oude woning), we verhuisden naar zijn dorp (ivm zijn werk en dochter) en we waren altijd samen. Soms was dat goed, soms waren er uiteraard ook strubbelingen. Ik ging in eens van student naar vriendin van een gescheiden man met kind en ex-vrouw. Maar we wilden ons er door slaan en we hielden van mekaar en wilden het laten slagen. En daar gingen we ook voor.
We verhuisde naar een nieuw huis (waar zijn ex niet gewoond had) en we deden alle dingen die wij samen wilden doen. We gingen op vakantie, weekendjes weg, dingen doen met de kleine meid, dingen doen met elkaar.
En tuurlijk was het niet altijd rozengeur en maneschijn. Twee verschillende karakters dat wil soms gewoon een keer botsen.

Een van de dingen waar ik heel veel moeite mee had (en nog steeds heb) is de houding van zijn ex-vrouw en zijn apathische houding ten opzichte van haar. Zijn houding t.o.v. haar was: ik kan zeggen wat ze wil ze luistert toch niet. Dit zorgde bij mij voor veel ongenoegen, gebrek aan respect en het gevoel dat ik minder belangrijk was dan zij. Dit en het gegeven dat wij beiden allebei een drukke baan hebben en elkaar weinig zagen (ik werk overdag, hij 's nachts) en er onderling ander prikkels en frustraties ontstonden (o.a. door verschil in normen en waarden o.a. van zijn familie), heeft er toe geleid dat ik in januari van dit jaar de stekker uit de relatie heb getrokken. Ik was er klaar me. Ik had er genoeg van. Ik was geen tweede viool. Ik zijn vriendin en ik verdiende zijn respect en vertrouwen. Dit kreeg ik niet en dat taste mijn zelfbeeld en eigenwaarde en zelfvertrouwen behoorlijk aan. Dus ik trok de stekker er uit en ging mijn eigen leven leiden.

Na veel aandringen en uit eindelijk werk vanuit mijn kant is hij eind maart uit huis vertrokken en is hij bij een vriend van hem gaan wonen. Op dat moment was ik opgelucht en blij en ik kon verder met mijn leven. Tot ik me na een paar maanden realiseerde dat ik hem miste. Niet iemand. Niet zo maar een man, maar hem. In de tijd dat wij uit elkaar waren had ik veel nagedacht over wat ik nu wilde in het leven en hoe ik verder wilde. Ik kwam steeds weer bij hem uit. Ik wilde toch wel graag kinderen, maar met hem. Ik wilde toch wel graag het huis kopen, maar wel met hem. Ik wilde toch wel graag.... Alles eigenlijk. Ik wilde alles en ik wilde het met hem. Hij is de man van wie ik hou en met hem wil ik oud en grijs en verrimpeld worden!
Ik heb met hem gesproken toen en hem mijn gevel uitgelegd en gevraagd of wij misschien nog een keer een kans konden krijgen het konden proberen. En dat wilde hij graag. Heel graag zelfs.

Achteraf gezien misschien te graag. Binnen een week kwamen de woorden: samenwonen, kinderen, vakantie en voor altijd samen op tafel. Het ging mij echter allemaal te snel. Het benauwde mij en ik kroop langzaam aan weer terug in mijn schulp. Veilig en vertrouwd. Hij merkte dit en begon er meer en meer op te hameren dat ik daar mee op moest houden en hem moest vertrouwen en er voor moest gaan. Maar ik durfde het niet.
In de periode dat wij uit elkaar geweest zijn is hij druk aan het daten geslagen. Het ging uiteindelijk maar om een ding dus van liefde was geen sprake. Maar het was wel iets dat ik moeilijk een plek kon geven omdat ik het idee had dat hij niet eerlijk en.of open was over hoe en wie en wat en waar. Ook dat werkte mij enorm tegen.

Ik hou verdomme van die man maar ik durf me niet te geven aan hem. Wat is er aan de hand met mij? Dit klopt toch niet?!
Omdat mijn ex ook steeds aan bleef halen dat hij er van overtuigd was dat mijn verleden (mishandelingen, jeugdzorg en alcoholistische ouders) mij te veel in de weg stond in het heden maar weer eens een tripje gemaakt naar de psycholoog. Net als haar voorgangers kon deze me niet helpen omdat zij ook van mening was dat het verleden verwerkt was en er alleen in het heden een probleem zat in mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen. Dus einde psycholoog en door naar een andere vorm van therapie.

De relatie met hem kwam echter steeds meer en meer onder druk te staan. In de week van 15 september is het alleen maar bonje geweest. Hij zei wat, ik explodeerde. Ik zei wat, hij explodeerde. En zo ging het ene paar dagen door. Omdat hij nog steeds de kamer bij zijn vriend heeft kon hij dus ook nog eens de vlucht maken die kant op. Ook dat was iets waar ik veel moeite mee had. Ik kon er niets mee. Omdat hij in de week ook enkele keren het dreigement geuit heeft: "als ik weg ga ben ik weg en kom ik nooit meer terug" heb ik uiteindelijk naar hem geroepen dat ie dan maar moest vertrekken. Uit boosheid, uit verdriet, uit onmacht. Of meende ik het?

20 september is hij vertrokken en in de dagen daarna heb ik veel huilend aan de telefoon gehangen met hem. Bellen, appen, sms-en, langs gaan. Alles heb ik gedaan in pure hysterie. Een paar dagen na de 20ste heeft hij aangegeven dat ik hem met rust moest laten en verder moest gaan met mijn leven. Hij was er klaar mee. Op de vraag of hij klaar was met mij of met de situatie, kreeg ik geen antwoord. Ook op de vraag of hij nog van mij hield zei hij niets.

Het enige wat hij toen nog gezegd heeft was dat het voor hem te laat was en dat hij er geen zin meer in had en dat ik (eerst) aan mezelf moest gaan werken. Ik heb hem toen bijna 2 weken niet gesproken en ben langzaam aan mijn eigen dingen weer gaan doen. Maar het deed pijn. En nog steeds btw. Na twee weken heb ik hem een bericht gezonden dat ik hem nu met rust zou laten omdat hij dat wilde en omdat ik zijn keuze respecteer en van hem hou. Hierop kreeg ik terug: dank je wel. Nu kun jij ook verder en nadenken over de dingen (waarom moet ik in godsnaam nadenken over de dingen als jij toch weg bent uit mijn leven was mijn eerste gedachte). Na een kort gesprek via de app hebben wij elkaar weer met rust gelaten. Hij is er blijkbaar klaar mee en hij wil niet verder met mij.....

Afgelopen week had ik een vriendin van mij op bezoek en die haalde een aantal punten aan die mij nu aan het denken gezet hebben. Zij kent hem langer dan dat ik hem ken en zij haalde aan dat een groot deel van zijn spullen nog steeds hier bij mij zijn. Ook haalde zij aan dat ik nog steeds niet van FB en uit de whatsapp gegooid ben. En zo zijn er nog een aantal dingen die stof tot denken geven...... Het is een behoorlijke lijst die ik jullie maar even zal besparen hihi.
Na die vriendin met zijn zus (een andere vriendin van mij) gesproken en ook zij vond die zaken die aangehaald werden vreemd en niet passen bij hem en zijn gedrag nu. Als hij echt klaar was met de situatie zou hij die spullen al lang opgehaald hebben, zou hij zaken geregeld hebben en was ik weg uit zijn leven. Maar dat alles is niet aan de orde. In tegendeel: de spullen staan nog hier, de zaken worden niet geregeld en meneer vermeid elk gesprek dat over mij gaat. Hij gaat er gewoon niet op in. Ook zijn houding nu is een houding die zijn ouders en zijn zus en vrienden niet herkennen als die van hem. Hij doet zich groot voor of is hij dan toch echt anders dan wij allen dachten?

Afgelopen week appte hij mij dat hij wat gereedschap wilde komen halen. Tuurlijk, kom maar halen. Wij hebben elkaar toen gesproken en er vielen van zijn kant uit woorden als: in de toekomst, ga nu eerst aan je eigen dingen werken en je eigen dingen doen en ja ik hou nog van je. Ook heeft hij mij die avond tot twee keer toe vol op mijn mond gezoend.
Nadat hij weg gegaan is was ik compleet in de was. Niet alleen het gesprek maar ook het feit dat hij alleen spullen mee nam die hij echt nodig had zaten mij niet lekker. Wat is hier aan de hand?
De avond er na moest hij nog wat spullen hebben en kwam weer langs. We hebben elkaar toen vast gehouden en hebben ook gezoend. Maar meteen kwam ook de mededeling dit moeten we niet doen, dat maakt het alleen maar moeilijker. What!!! Kom op man dit kun je niet menen?!
Ik heb dit besproken met zijn ma en zus en die hebben beiden aangegeven, geeft hem wat tijd. Hij wil wel naar huis komen, hij weet alleen nu even niet hoe en wat. Geef hem de ruimte en tijd......

Dit zelfde krijg ik ook te horen van vrienden van hem en vrienden van mij die hem kennen. Het is zo dubbel nu. Aan de ene kant wil ik dat hij naar huis komt, aan de andere kant kan ik niet tegen de onzekerheid van nu en dat maakt mij weer boos.
Ik hou echt van hem en wil graag alle dingen met hem doen. Ik wil hem weer thuis hebben en wil niets liever dan samen er aan gaan werken dat zowel hij en ik weer lekker in ons vel zitten en samen de toekomst in kunnen gaan. Ik kan alleen heel slecht omgaan met de gemende signalen die hij nu geeft. Aan de ene kant heel koel en zelfverzekerd: het is klaar. Aan de andere kant ook de onzekerheid en te twijfel dat hij met mij verder wil en dat dit niet is wat hij wil (hij zei: ergens wil ik het ook nog proberen maar ik ben bang dat het weer mis gaat).

Buiten de dubbele signalen die hij aan mij afgeeft zijn er nog een aantal andere zaken waar ik nu kennis van heb (en die hij niet weet). Zo weet ik dat het daten dit keer niet wil lukken. Ook weet ik dat hij niet op zoek is naar een relatie maar gewoon van bil wil gaan. Dit in combinatie met de dingen die hij gezegd heeft en de dingen die hij nu doet (of juist niet doet) en het gegeven dat hij nog steeds geen enkele stap ondernomen heeft om zijn zaken te regelen, maken het voor mij moeilijk nu. Ik heb geen idee wat hij wil. Ik heb geen idee wat hij van mij wil. Ik heb geen idee wat ik nu moet doen. Ik weet nu niet zo goed hoe ik mij moet instellen: ga ik alleen verder en sluit ik de hele handel voor mezelf af of ga ik voor nu door met mijn leven en wacht ik gewoon af wat de toekomst voor ons in petto heeft. Niet dat ik nu braaf thuis op de bank blijf zitten, maar ik zal er wel open voor staan.

Houdt hij een voet tussen de deur en wil hij dat nu (nog) niet toegeven of ben ik een back-up plan (wat me stug lijkt aangezien hij geen relatie wil)?