En dit was het dan...

afbeelding van krant

Na een relatie van 13 jaar is de vader van mijn kinderen bij mij weggegaan doordat ik bij mijn jongste kind een postnatale depressie kreeg. En daar was hij, de man van mijn daarvoor recentelijk overleden vriendin. Hij wist als geen ander wat pijn was en we konden elkaar opvangen.
Na slechts een paar maanden na de breuk met de vader van mijn kinderen begonnen we al aan een relatie, wat zeker niet door mensen gewaardeerd werd. Al snel werd de oh zo begripvolle man, steeds minder begripvol, het kernwoord was vooral dat het om hem draaide. Hij heeft de relatie vier keer verbroken, maar iedere keer kwam hij toch weer bij mij terug met het verhaal dat hij echt niet zonder me kon en omdat ik als geen ander begreep wat hij had meegemaakt, ging ik weer gewoon verder. Ik leverde steeds meer in van mezelf, deed dingen die ik feitelijk niet altijd wilde, want ik wilde zijn liefde en aandacht. Steeds meer hadden we conflicten en steeds meer was ik nog steeds "blij" dat hij mij niet verliet. Waarom? Omdat ik heel mijn eigen leven voor hem had opgegeven en naast hem niemand meer had.

Tot nu....door het zoveelste meningsverschil zouden we eens tijd en afstand nemen. Toen ik zijn ouders toevallig in de stad zag, draaide die hun hoofd voor mij om. Dat was rust en afstand zonder dat iemand het wist? Ik dacht het niet. Ik werd dus boos en voelde me hard gekwetst....waarop hij alleen stuurde dat hij met rust gelaten wilde worden, want dat was afgesproken. Ja, inderdaad, maar iedereen was al weer op de hoogte en het zal vast weer allemaal aan mij liggen.

Inderdaad ik kreeg een whatsapp, omdat ik hem zoveel had lastig gevallen, zag hij een relatie met mij niet meer zitten. Uiteraard moet dat kunnen, maar hetgeen hij wederom beloofd had, kwam hij weer niet na. We zouden het rustig afbouwen en op een verstandige manier met onze kinderen hierin omgaan omdat we beiden twee kinderen hebben. Echter, hij verbiedt me ieder contact met hun en ook van mijn kinderen wil hij niks weten. Dat is wellicht nog wel het hardste, want ik had mijn vriendin (zijn overleden vrouw) beloofd altijd voor hun kinderen te zijn. Dus waar hij me het hardste mee kan pakken, pakt hij me ook.

Dan lees ik zijn mailtjes terug, waarin hij iedere keer gezegd heeft dat hij nog nooit zoveel van iemand gehouden heeft en dat er geen twijfel is of hij trouwt met mij, dat iedere vezel van zijn lijf van mij houdt. Dat hij het niet zou redden zonder mij.....en dan moet ik zeker niet het woord "leugenaar" in mijn hoofd laten opkomen.

En daar sta je dan ineens....weer alleen, of eigenlijk voor het eerst echt alleen. Mijn sociale netwerk is in de afgelopen jaren verwoest voor hem.....en nu moet je alleen door deze periode heen. Ik weet in mijn hoofd dat ik veel beter af ben zonder hem.....maar wat doet dit ongelofelijk veel pijn dit nu alleen te moeten dragen....en zeker met deze dagen...

afbeelding van morgenster

lesgeld betaald

Klote voor je. Trek lering uit de lessen die je hieruit haalt en maak dezelfde fouten nooit weer.
Onder andere: nooit je eigen leven voor een man opgeven en nooit je sociale netwerk verwoesten.
Nu sta je met lege handen. Je kan hem vanalles verwijten maar dat heb je mooi zelf gedaan.

afbeelding van Mariah

Krant

Ik lees door je mail je pijn maar ook je kracht en inzicht wat nog troebel is, omdat het verdriet nu op de voorgrond staat.
Sterkte met het verwerken hiervan, het doet gewoon hartstikke pijn.

Je eigen leven weer gaan vormgeven is een klus, maar wel zoals ik het zie iedere keer een zegening als je weer stappen hebt gezet.
In trouw zijn aan jezelf.

Mariah

afbeelding van _Paul_

Contacten

In deze tijd, waarin we overal netwerken hebben met 'vrienden', die je ook nog eens overal en altijd kunnen bereiken, is het bijna onmogelijk om alleen te zijn. Maar het is verbazend makkelijk om eenzaam te zijn. De oppervlakkigheid van social media is ontstellend.

Ik reageer op je Blog omdat er een aantal dingen in zitten die ik van dichtbij gezien heb. Je bent verlaten door de vader van je kinderen en blijft min of meer achter met je kids. Als ik daar iets op mag zeggen. Ik ken 2 vrouwen van dichtbij die iets vergelijkbaars hebben ervaren. 1 heeft een dochter en ik ken weinig mensen die een hechtere band hebben met hun kinderen dan zij met haar dochter. Ze is alleenstaande, werkende moeder en heeft haar leven zo ingericht dat het draait om haar en haar dochter. Dat gaat haar heel goed af. Het is overigens een ex van mij en ik heb na vele jaren nog steeds nu en dan contact met haar. Vandaar dat ik weet hoe het haar vergaan is. Om je een hart onder de riem te steken, ze kan zich heel goed redden zonder een vaste relatie. En dan heb ik het over iemand die zeker niet alleen hoeft te blijven en die aandacht genoeg krijgt van mannen.

De andere vrouw stond in bijna exact dezelfde plek als jij nu. Via social media trof ze mij en ondanks dat ik haar 20 jaar niet gezien had, heb ik haar gedurende 2 jaar haar leven weer zien opbouwen. Ook alleen. In bepaalde dingen heb ik haar gesteund ja, maar ze heeft er zelf voor gezorgd dat ze weer alles op orde kreeg. Werk, woonplek, kinders, contacten. Zij had ook alles ingeleverd in haar huwelijk en niemand meer om haar heen. Ze was heel kort gehouden door haar ex en heeft dat ook zelf (ongemerkt) laten gebeuren. Ze had ook geen ouders om op terug te vallen. Wat mij verbaasde is dat ze toch, ook al was het via social media, contacten terug opbouwde die heel veel voor haar betekenden.

Wat wil ik hiermee zeggen? Je kinderen zijn het meest belangrijk. Dat is je gezin, je basis denk ik. Dat is waar je op terug moet kunnen vallen. Daar zou ik me op richten. En wellicht doe je dat ook al.

De mensen die 'vroeger' het dichtst bij je stonden zijn vaak redelijk bereikbaar en makkelijk op een casual manier te contacten via dezelfde super oppervlakkige social media. Aan de respons merk je vlug genoeg met wie je nog wel eens zou willen en kunnen spreken. Of aan wie je mogelijk meer hebt dan aan anderen.

Van afstand is dit allemaal makkelijk gezegd. Weet ik.

Toch wens ik je veel sterkte!!