Na een relatie van 13 jaar is de vader van mijn kinderen bij mij weggegaan doordat ik bij mijn jongste kind een postnatale depressie kreeg. En daar was hij, de man van mijn daarvoor recentelijk overleden vriendin. Hij wist als geen ander wat pijn was en we konden elkaar opvangen.
Na slechts een paar maanden na de breuk met de vader van mijn kinderen begonnen we al aan een relatie, wat zeker niet door mensen gewaardeerd werd. Al snel werd de oh zo begripvolle man, steeds minder begripvol, het kernwoord was vooral dat het om hem draaide. Hij heeft de relatie vier keer verbroken, maar iedere keer kwam hij toch weer bij mij terug met het verhaal dat hij echt niet zonder me kon en omdat ik als geen ander begreep wat hij had meegemaakt, ging ik weer gewoon verder. Ik leverde steeds meer in van mezelf, deed dingen die ik feitelijk niet altijd wilde, want ik wilde zijn liefde en aandacht. Steeds meer hadden we conflicten en steeds meer was ik nog steeds "blij" dat hij mij niet verliet. Waarom? Omdat ik heel mijn eigen leven voor hem had opgegeven en naast hem niemand meer had.

Tot nu....door het zoveelste meningsverschil zouden we eens tijd en afstand nemen. Toen ik zijn ouders toevallig in de stad zag, draaide die hun hoofd voor mij om. Dat was rust en afstand zonder dat iemand het wist? Ik dacht het niet. Ik werd dus boos en voelde me hard gekwetst....waarop hij alleen stuurde dat hij met rust gelaten wilde worden, want dat was afgesproken. Ja, inderdaad, maar iedereen was al weer op de hoogte en het zal vast weer allemaal aan mij liggen.

Inderdaad ik kreeg een whatsapp, omdat ik hem zoveel had lastig gevallen, zag hij een relatie met mij niet meer zitten. Uiteraard moet dat kunnen, maar hetgeen hij wederom beloofd had, kwam hij weer niet na. We zouden het rustig afbouwen en op een verstandige manier met onze kinderen hierin omgaan omdat we beiden twee kinderen hebben. Echter, hij verbiedt me ieder contact met hun en ook van mijn kinderen wil hij niks weten. Dat is wellicht nog wel het hardste, want ik had mijn vriendin (zijn overleden vrouw) beloofd altijd voor hun kinderen te zijn. Dus waar hij me het hardste mee kan pakken, pakt hij me ook.

Dan lees ik zijn mailtjes terug, waarin hij iedere keer gezegd heeft dat hij nog nooit zoveel van iemand gehouden heeft en dat er geen twijfel is of hij trouwt met mij, dat iedere vezel van zijn lijf van mij houdt. Dat hij het niet zou redden zonder mij.....en dan moet ik zeker niet het woord "leugenaar" in mijn hoofd laten opkomen.

En daar sta je dan ineens....weer alleen, of eigenlijk voor het eerst echt alleen. Mijn sociale netwerk is in de afgelopen jaren verwoest voor hem.....en nu moet je alleen door deze periode heen. Ik weet in mijn hoofd dat ik veel beter af ben zonder hem.....maar wat doet dit ongelofelijk veel pijn dit nu alleen te moeten dragen....en zeker met deze dagen...