Tja, ik heb nu al zo veel verhalen van andere gelezen dat het misschien tijd wordt om mijn verhaal hier ook een keer neer te zetten. Hoe lang mag dit verhaal worden eigenlijk want dit kan wel even duren denk ik... Maar goed, komt ie:
Tot 3,5 weken geleden was er in mijn relatie niks aan de hand. We hebben een relatie van bijna 3 jaar en woonden 1,5 samen in ons eigen huisje. We hadden veel lol samen, af en toe ruzie maar niet te veel, en het leventje beviel me prima. Zoals jullie allemaal weten zijn er altijd ups en downs, en dat weekend ging het gewoon weer even wat minder, zonder veel ruzie te hebben trouwens. Na dat weekend wilde ik daarom even met haar praten en ik merkte wel aan haar dat zij ook wel toe was aan een gesprek. Ik ging er toen nog vanuit dat een goed gesprek weer alles op zou lossen.
Maar toen we begonnen te praten liet zij weten dat het misschien beter was als zij een tijdje bij haar ouders zou gaan wonen omdat ze niet meer zeker wist of ze nog genoeg van mij hield. Dit kwam dus voor mij als een grote schok en die avond hebben we allebei dan ook veel gehuild. Hoezo weet je ineens niet meer of je nog genoeg van me houdt?? We hebben toen in elk geval afgesproken dat we het nog een keer gingen proberen en allebei meer ons best zouden gaan doen. De week die volgde heb ik dus ook goed m'n best gedaan om haar gevoelens voor mij weer te laten worden zoals ze horen te zijn.
Dit bleek voor niks te zijn geweest want na die week op een zaterdag toen ik wakker werd, zag ik dat ze met tranen in haar ogen langs me lag. Toen zei ze dus dat er voor haar niks was veranderd en dat ze een tijdje bij haar ouders ging wonen in de hoop dat ze er hierdoor achter zou komen dat ik wel degene ben waar ze mee verder wil. Dit was voor mij de 2e klap en weer hebben we veel gehuild met z'n 2en. Een paar uur later was ik dus ineens alleen.
Niet normaal hoeveel gemengde gevoelens er dan door je heen gaan! Ik was verdrietig, eenzaam, bang, kwaad en ik kon het eigenlijk nog niet geloven dat onze relatie bijna ten einde was. Toen was er voor mij dus een hele moeilijke tijd aangebroken waarin ik nergens zin in had. Je wordt na al die tijd ineens in je uppie wakker en het is dan ook ineens ongelooflijk stil in huis. Het enige wat me toen beviel was gewoon een beetje voor me uitstaren en heel veel medelijden met jezelf hebben. Gelukkig heb ik veel vrienden die allemaal voor me klaar stonden en in deze tijd kon ik iedere avond wel iets afspreken al zou ik dat willen, soms heb je daar echter gewoon geen zin in en wil je alleen zijn.
Ik sprak haar nog wel elke avond en dat waren meestal gesprekken van een uur. Mede door die gesprekken begon ik wel weer wat hoop te krijgen en die hoop hield me dan een beetje op de been. Het weekend wat volgde heb ik haar weer elke dag gezien en dat ging ook gewoon goed. Na dat weekend belde ze ineens niet meer, ik kreeg alleen nog een smsje elke avond voordat ze ging slapen. Zo is dat doorgegaan tot de donderdag na dat weekend, toen heb ik een sms teruggestuurd dat ik het niet normaal vond dat ik haar ineens ook niet meer sprak. Meteen na dit smsje belde ze me en toen hebben we een moeilijk gesprek gehad dat meer dan een uur duurde. Zij zei dat als ze me nog zo veel sprak dat ze dan nooit tot een besluit zou komen en daarom wilde ze gewoon een tijdje geen contact meer met me. Ik zei toen dat ik het gevoel had dat ze m'n vriendin al niet meer was en dat ik er inmiddels genoeg van had om in twijfel te leven en dat het misschien maar beter was om er een punt achter te zetten. Ik wilde op dat moment weten waar ik aan toe was. Dat twijfelen van haar leek toch geen einde aan te komen en dus zag ik onze relatie ook niet meer goed komen inmiddels. Maar goed, toen bleef het stil aan de andere kant van de lijn en op een gegeven moment hebben we maar opgehangen.
De volgende dag heb ik even een paar dingen voor mezelf op een rijtje gezet. Ik heb toen tegen mezelf gezegd dat ik er maar van uit moest gaan dat het niet meer goed kwam tussen ons. Dat beetje hoop dat ik toen nog had maakte me toch alleen maar gek. Ik heb haar toen opgebeld en heb haar gezegd dat ze maar zoveel tijd moet nemen als ze wil en dat ze maar moet bellen als zij dat wil. Ik ga nergnes meer vanuit en ik zie wel wat er gebeurd, dacht ik. Dit heb ik dus afgelopen vrijdag tegen haar gezegd, en op de een of andere manier heeft dit wel rust gebracht. Zonder haar kan ik ook lol hebben in elk geval en op sommige momenten na, heb ik weer plezier.
Deze week zou ze me weer een keer bellen maar het lijkt me wel raar om haar weer te spreken na een aantal dagen, als je gewent bent haar elke dag te zien en te spreken. Lang geleden dat ik weer een beetje zenuwachtig ben om haar te spreken?¢‚Ǩ¬¶?¢‚Ǩ¬¶.
Gr. Joepke