Ik nader bijna de 4 maanden. Is het al weer zo lang geleden? Ergens is voor mij de tijd stil gaan staan half februari.
Afgelopen week een paar dagen doorgekomen zonder te moeten huilen. Althans, niet hardop meer. Want nog steeds is er verdriet, ik kan het iets meer onder controle krijgen, dat is het eigenlijk.

Donderdagavond belde mijn ex totaal onverwachts. Het verbaasde mij dat ik zo rustig bleef. Hij was in zijn auto aan het bellen, terwijl zijn vriendin achter hem reed in haar auto!
Hij zei dat ie mij miste, en vervolgens kreeg ik te horen dat ik toch veel liever was dat zij was. Pardon??? Wat doe je dan met haar, waarom heb je onze relatie van 7 jaar opgegeven? Om even te kijken hoe het me iemand is? Om te gaan vergelijken?
Ik heb zo min mogelijk gereageerd en vervolgens neutraal een einde aan het telefoon gesprek gemaakt.

Het gekke is dat ik wel weer eens goed heb geslapen hierna. Kennelijk is hun relatie toch niet zo perfect als ik dacht. Ook zij hebben hun problemen kennelijk. Kon het redelijk van me af zetten.

Maar nu, 2 dagen later, ga ik toch weer nadenken erover. Vandaag gewoon een wat mindere dag.
Er is ook iets anders gebeurd: er is een collega die ik meer dan leuk vind. Dat geeft een fijn gevoel, dat je in staat bent ook iemand anders leuk te vinden. Tot nu toe is er alleen vriendschap, maar het werd wel steeds interessanter.
Nu hoorde ik vandaag dat men hem weg wil hebben van die functie. Dat hij niet goed zou zijn. Ik ben natuurlijk bevooroordeeld, ik vind hem geweldig! Het maakt mij verdrietig om het feit dat ik hem straks niet meer op het werk kan zien en dat men zo negatief over hem spreekt.
Ik had eindelijk wat afleiding en het gevoel dat er meer mannen zijn die me kunnen raken, om dat nu kwijt te raken...
ik ben daarvoor nog te kwetsbaar.

Kortom, ik begrijp dat mijn verhaal hierboven misschien wat onsamenhangend is, maar ik moest het even kwijt.
Soms heb ik het gevoel dat ik alleen maar kwijtraak alles.