Oh, hoe ik dat herken. Ik probeer ook aan mezelf te werken, onder het moto: eerst mezelf gelukkig maken voor ik weer ga inzitten met anderen hun geluk, vanaf nu ben IK de prioriteit. Maar dat is zóveel makkelijker gezegd dan gedaan. Ik heb maar iets héél kleins nodig, om het weer helemaal kwijt te zijn. Vooral omdat ik mijn ex practisch elke dag zie, we zitten samen op school. Hoe vaak ben ik al niet huilend naar huis gekomen op de fiets, zo snel mogelijk fietsend en hopend dat niemand mijn tranen zou zien?
Ik wou dat ik dat kon, recht in zijn ogen kijken. Ik durf hem niet aankijken. Omdat ik bang ben voor wat ik dan voel. Vandaag heb ik hem (1) gevraagd mij niet meer "baas" te noemen, ook al was ik een beetje bazig geweest maar dat was omdat we aan een groepswerk moesten werken en de jongens al een halfuur aan het afdwalen waren en hem (2) ook gevraagd om mijn ldvd-blogs niet meer te lezen, omdat ik niet op de enige plaats waar ik mij zou kunnen uitspreken, waar ik mijn woede zou willen uiten, moet inhouden uit angst dat hij nadien wat ik zeg tegen mij gebruikt (al meermaals gebeurd). Toen vroeg ik hem om weg te gaan, omdat ik zou gaan wenen. Natuurlijk is hij niet weggegaan, hij is gebleven, in een poging mij te troosten. Ik heb hem amper aangekeken toen, gewoon omdat ik niet durfde. Omdat ik niet wou dat hij (wéér) mijn beweende gezicht moest zien.
Soms denk ik: hoe kan dat nu dat ik zoveel tranen heb? Hoe kan dat nu dat die nooit eens helemaal op geraken?