heb de verhalen even door gelezen en zie sommige overeenkomsten. Sinds drie weken is het uit tussen mij en mijn vriend....na 6 jaar. Ik had het wel kunnen vermoeden want het ging niet goed meer.
Hoopte toch op betere tijden maar onbewust ook wel wetend dat het niet meer kon. Het erge is dat ik het moeilijk kan accepteren maar hem eigenlijk niet mis!!! meer het alleen zijn en wat erbij komt te kijken.
Mezelf verwijten maken ben ik op dit moment als de beste in en waarom ik het doe weet ik niet. Had ik maar.....of had ik maar.... Het idee dat hij hier bevrijdend uitstapt verder gaat en gelukkig wordt en ik me hopeloos voelt stoort me.. "Ego?ɬØstisch" misschien wel maar kan het niet laten.
Waar heb ik het aan verdiend vraag ik me af en in mijn achterhoofd weet ik wel dat het niet past (samen). Maar waarom dan niet??? Waarom die 5 jaar wel en het laatste niet.. wat heb ik fout gedaan of hij..
Gaat het gevoel wel over en komt het allemaal wel goed met me.. Mijn familie is hard en zegt dat we niet passen, maar waarom kan ik het zo moeilijk inzien...misschien omdat IK verlaten ben..?? ondanks dat ik ook wel inzag dat het niet meer ging. Alleen weet ik nu niet meer zo goed waarom het niet meer ging...
Twijfels...........pff vreten me op letterlijk en figuurlijk..