Hoi, ik ben nu al een jaar met m'n inmiddels ex vriendin in de weer met onze relatie. We zijn zo'n 11 jaar samen geweest en hebben twee kinderen gekregen. Nu had zij zo'n klein jaartje geleden het gevoel dat zij zonder mij een mooier en gelukkiger leven zou hebben. Dit overrompelde mij enorm en ik was daar dan ook helemaal van onderste boven. Na een aantal goede gesprekken en het uitwisselen van emoties besloten we dat we dit niet zo makkelijk moesten weggooien.

Maar een vier maanden later was ze er toch echt over uit. Het werkte niet meer! Zij was hier ook zo resoluut in dat ik meteen met tranen en al alle spullen van mij heb meegenomen en bij familie ben gaan wonen. Ondanks mijn verdriet hadden we nog wel een goed contact over de kinderen. We doen een co-ouderschap en zelfs met het opstellen van het ouderschapsplan waren we het over veel dingen direct eens. Mede omdat dit ons verbaasde dat we nog steeds zo met elkaar op 1 lijn stonden beseften we ons wederom dat we nog steeds iets moois hebben/zouden kunnen hebben. Hier wederom veel over gesproken. Met elkaar, met familie en ik met een psycholoog en zij met een maatschappelijk werkster. We hebben besloten om er toch het beste van te maken.

Zij en ik kregen na zo'n drie maanden (nu zo'n maand geleden) allebei het gevoel dat het vuurtje tussen ons toch echt is gedoofd en dat het niet meer zal aanwakkeren. Ik dus op zoek naar een andere woonruimte. Zij kon daar van mij blijven wonen en zo ook zo min mogelijk veranderingen voor de kinderen te maken. Spullen mag ze allemaal hebben. Mijn eigen spulletjes neem ik natuurlijk mee en wat andere dingetjes, maar ik neem aan meubels niks mee! Mag ze volgens mij niet over mopperen, maar goed.

Nou vind ik dus laatst wat en mijn bod wordt geaccepteerd. Vanaf dat moment had ik meteen een heel benauwd gevoel. Het voelde ineens zo definitief dat het boek nu echt uit was en dat er geen hoofstuk(ken) meer bijkomen. Zij had dat ook wel een beetje en dat vond ik ergens wel fijn. Dat gevoel ebte wel wat weg, maar toen de afspraak met de makelaar voor het tekenen van het koopcontract dichterbij kwam, kreeg ik weer dat gevoel. Misschiens angst dat het echt voorbij is, misschien angst om met dubbele huizen te zitten als het straks wel ineens weer gaat werken...?? Ik heb die afspraak dus uitgesteld en weet nu niet meer wat te doen...... Wie oh wie kan mij voorzien van advies, want ikzelf weet het niet meer...