En nu dan?

afbeelding van Ongelovelijk

Vanavond hadden we afgesproken... na een mislukte poging gisteren...
En nu ben ik in de war... En ik probeer houvast te vinden in de kleinste dingen...

Even wat context... had hem geappt en eerlijk opgebiecht dat ik toen hij het uit kwam maken me voor de vorm misschien wel staande had gehouden, maar dat ik eigenlijk op dat moment het niet aan had zien komen... hij was er dan misschien klaar mee, ik nog niet... en aangezien hij nogal wat verwachtingen had gekweekt wilde ik graag weten of hij een grotere eikel of een grotere schijterd was dan ik dacht. Zoiets schreef ik ook. En hoewel hij eerst alleen nog maar afwerend was, en me alleen telefonisch te woord wilde staan, terwijl hij ondertussen alleen vrienden wilde blijven, stemde hij na mijn relaas alsnog toe in een afspraak...

Hij kwam drie kwartier te laat, zonder zich echt te verontschuldigen. Appte ergens nog wel dat hij onderweg was. Bleek dat iemand op zijn werk net een verhaal ging houden dat ze kanker had... ik was even van streek, maar had er verder geen last van. Toen hij aan kwam lopen, was ik niet meteen in de bonen. Meer iets van, is dit nou de man waarover ik me al die tijd al druk loop te maken? Toen hij ook wat te drinken had gehaald en eindelijk naast me kwam zitten, moest ik erg lachen. Om ons, om de situatie... wat wil je weten, vroeg hij...

We hebben uiteindelijk een uur of 4 zitten kletsen, er was een moment dat ik het echt niet meer leuk vond, maar voor de rest leek het prima. Tranen bij hem, tranen bij mij, openingen naar elkaar, maar ook herhaling van zetten... Hij kon me niet duidelijk uitleggen waarom hij geen relatie met me wil. Ik was eigenlijk perfect, zei hij. Misschien dat dat het was... Later was het, er klopt iets niet, er klopt iets niet... Hij was niet smoorverliefd, zijn gevoel voor mij gaat dieper dan dat... dat baart hem zorgen... Maar grootste hangijzer is, een relatie betekent volgens hem, dan is hij zijn vrijheid kwijt... en aangezien ik inderdaad soms neiging heb te claimen.... ik zie dat daar winst te halen is voor ons allebei... ik heb zelf een schijthekel aan het claimen...

Ik heb gezegd, als je ruimte nodig hebt, dan kun je dat ook gewoon zeggen misschien, zonder me meteen te dumpen? Daar was hij het wel mee eens... hij was zichzelf aan het beschermen zei hij, had me niet gedumpt, maar van zich af geduwd... kan dat dan niet wat subtieler???.. maar hij wil ook nog daten... had in zijn vriendenkring gekeken of daar niet iemand op hem leek die hij aan mij kon koppelen, dat verdiende ik, zei hij.... Iemand die voor me gaat... dat ben ik geloof ik wel met hem eens, maar ken dat niet zo in mijn leven... is precies op mijn pijnpunt... ik was altijd meer van de, als hij maar gelukkig is... grote valkuil dus... en groot verlangen...

Morgen heeft hij dus een date... hij voelde zich er rot over... ik vind het prima, heb ergens iets van... pff, deze man is te moeilijk voor me, laat iemand anders zich daar maar aan branden... maar het zou ook zonde zijn... er was en is zoiets bijzonders tussen ons... zo open, puur, mooi, eerlijk, liefdevol... ik hou van je, zei hij...

En ergens is dit open samen zijn ook prettig, nu kan ik niet al mijn plaatjes plakken van hoe mijn relatie eruit moet zien... en voor het eerst heb ik mijn behoeftes aan durven en kunnen geven... bij deze man, die roept dat ik teveel van hem wil... ik heb hem verteld hoe alleen ik was, toen hij het uit had gemaakt... hoe behoefte ik had aan contact... hij zag mijn pijn en troostte me... je hebt me dat niet gezegd, zei hij... nee, zei ik, dat durfde ik niet... twee keer afwijzing trok ik niet... maar hij zei, ik ben hier, ik laat je niet in de steek... en nu ik het schrijf, voel ik mijn frustratie... en ik zei, ik heb behoefte aan aandacht, aan wederkerigheid... ik wil dat je me vraagt, hoe het met mij is, het gaat nu al de hele tijd over jou... en hij vroeg me, hoe is het? Hoe ging dat en dat... en dwaalde af bij mijn antwoord... maar misschien deed ik dat zelf ook wel...

In de auto was ik verdrietig, ik ben hem kwijt, dacht ik... en thuis dacht ik, ik kap hiermee, als hij nu nog niet ziet wat voor goud ie in handen heeft... maar ik bedacht me... kappen kan morgen ook... op dat moment appte hij, hoe is het nu met je? En hij ging offline... maar kwam terug en was open, liefdevol, belangstellend... het deed me goed... ik kreeg wat ik nodig heb... waar ik om had gevraagd... ik protesteerde wat humorvol dat hij meteen off line was na de vraag, maar sprak mijn waardering uit voor zijn inzet.. en ik werd gehoord, gezien...

Opeens is het niet zo leuk meer, die date van hem morgen... en maak ik me met hem, zorgen om zijn wens om te flierefluiten en te doen waar hij zin in heeft en intussen intimiteit met iemand te hebben... zelfs een relatie met mij waarin hij vrij zou zijn om rond te neuken als ik maar de belangrijkste was, even plat gezegd, was als gedachte-experiment al benauwend, was hij niet echt vrij... afgezien van of ik dat zou willen of kunnen... zie zoiets om me heen vaak ook mis gaan... zucht... wat hij van me wil, dat ik hem loslaat... wat hij daarmee bedoelt, dat ik hem niet meer als relatie wil... hoe vrij ben ik dan eigenlijk, bedenk ik nu...

Als vriendin kan hij me accepteren zoals ik ben, relaties moeten aan een plaatje voldoen... en wat wil ik, ik weet het niet... ben erg bang van een koude kermis thuis te komen... over mijn grenzen te gaan en dan alsnog gedumpt te worden... aan de andere kant, het is ergens zonde om deze man te laten lopen, ik heb sinds mijn 18e niet zoiets moois meegemaakt, als het lukt, dan zou het supergaaf zijn... en als hij inderdaad voor me wil en gaat zorgen zoals hij vanmiddag en vanavond deed... eerst maar eens slapen...

afbeelding van moon

Dilemma

Dilemma dilemma...dat is nogal een consessie die je zou willen doen...daar ben ik ook geweest..als je daarover wil praten...die ervaring wil best met je delen...

afbeelding van Max1974

Niets mis met elkaar

Niets mis met elkaar vrijlaten. Angstige hechting is nooit goed, maakt heel veel stuk. Maar om zo in het begin van een relatie al te stuiteren, hmm... Ik reken even bij mezelf af, deed het ook ooit en na 4 jaar bleek er niets te zijn tussen haar en mij wat de moeite nog waard was.

In plaats van euforie lees ik veel te veel over pijn. Dat is toch niet de bedoeling? Jullie zouden nog moeten knallen!