na ruim drie jaar relatie en twee jaar samenwonen begon mijn vriendin te twijfelen aan haar relatie, familie en eigenlijk haar hele leven op dat moment. Ze had tijd nodig om na te denken over alles, twee weken heeft dat geduurd en toen kwam de klap... ik ga bij je weg. Ik snapte er helemaal niks van, we hadden samen plannen voor de toekomst ik was daar ook druk mee bezig ,drukke baan en zware opleiding erbij, samen hypotheek gesprekken (korte tijd daarvoor) gehad en samen over kinderen aan het denken. mijn ex (want dat is ze nu natuurlijk) was altijd druk met haar werk en sociale leven en ik pastte mij daarop aan voorzover ik dat kon, maar mij hoorde je nooit klagen, ik had namelijk samen met haar een doel voor ogen (dacht ik), en wanneer we tijd hadden voor elkaar hadden we altijd goede gesprekken en deden we onze leuke dingetjes samen, en ik heb zelf ook wel steken laten vallen, door alle drukte was ik niet altijd de vrolijkste en zag ik dingen in huis nog weleens over het hoofd en gaf ik haar ook niet altijd de aandacht die zij verdiende, dit hebben we weleens besproken en ik dacht dat het beter ging, achteraf gezien zaten we in een hele grote sleur waar we beide niet uit konden komen en niet goed over konden praten.

maar goed al een paar maanden voordat het uitging merkte ik dat ze zich anders gedroeg, ik snapte er niks van en vroeg ernaar, maar er was nooit iets aan de hand, en juist op een ander vlak ging het weer heel erg goed, dus ik had zoiets van dat zal wel loslopen, nou niet dus!

achteraf ben ik er achter gekomen dat ze contact had met een andere vent al die maanden al, helaas duurde het een aantal weken voordat ze weg was en dat maakte de spanning alleen maar erger tussen ons, ik kon het niet accepteren en voelde dat er meer was, daar ben ik dus ook achter gekomen, alleen heeft ze nooit een vorm van excuses aangeboden voor alles wat ze mij aangedaan heeft, nooit open en eerlijk geweest om het in ieder geval een soort van begrijpelijk te maken voor mij. inmiddels ben ik een aantal weken verder, ik bouw mijn leven weer op, maar mis haar verschrikkelijk, ben een paar keer heel boos geweest waardoor we nu helemaal geen contact meer hebben, ze ontloopt allerlei mensen en ik ben zo bang dat ze pas laat beseft wat ze heeft gedaan. en ondanks alles wat er gebeurt is kan ik haar niet goed uit mijn hoofd zetten.

De vrijheid en de druk eraf vind ik wel heerlijk maar ik mis de gesprekken tussen ons en haar aanwezigheid en onze humor samen. Ik merk wel dat het steeds makkelijker word maar ik blijf haar heel erg missen en heb moeite om haar los te laten terwijl ik dat echt moet doen. Het ene moment ben ik heel erg boos het andere moment wil ik haar gelukkig zien en gun ik haar het beste, maar vooral het feit zolang voorgelogen te zijn doet zo ontzettend veel pijn, ik snap niet dat iemand dat kan doen en niet snapt en het lef heeft om er geen spijt van te hebben.

Ik weet niet waarom ik hier schrijf maar moet het echt even kwijt zonder een oordeel van bekenden, want die wil ik er ook niet meer mee lastig vallen.