Mijn verhaal even kort samen gevat:

Ik kreeg met P. en heb 2.5 jaar een relatie gehad. Het ging uit, omdat het niet werkte tussen ons, en heb daar vreselijk veel verdriet van gehad (zie mijn andere blogs). Heb hem erna ongeveer anderhalf jaar niet gesproken of gezien. Ik vond het prima: uit het oog uit het hart. Tot dat ene moment: we zagen elkaar weer. Er was een enorme aantrekkingskracht en spanning waar we aan toe hebben gegeven door te zoenen en met elkaar naar bed te gaan. Voor mij betekende het veel, voor hem minder (zo deed hij overkomen). Hij wilde er op dat moment niks mee. Maand later zocht hij contact met me dat hij het toch graag opnieuw wilde proberen.

We kregen opnieuw een relatie die in het begin erg fijn was, maar al snel kwamen de oude problemen terug, ruzies, enz waardoor het na 2 jaar weer uit ging, om dezelfde redenen: het werkte niet. Ik had opnieuw verdriet, maar voelde me sterker: dit keer voelde ik ook echt dat het beter was dat het over was tussen ons. Ik kon het beter een plek geven. Hij en ik waren een afgesloten hoofdstuk. Nooit meer zouden we het nog proberen.

Ook nu zag en sprak ik hem ruim anderhalf jaar niet, tot gisteren.. Ik ging stappen en daar stond hij. We begonnen te kletsen en opnieuw was er spanning en aantrekkingskracht. Ik wist dat dit niet oke was. Dat ik zwak was. Ik had behoorlijk wat op. En opnieuw hebben we eraan toe gegeven en hebben we gezoend en seks gehad.

Ik voel me nu vreselijk.. Hij is door m'n leven een rode draad geweest. Heeft altijd een rol gespeeld in mijn leven: direct en indirect. in een relatie en erna. Hij is altijd in mijn hoofd en hart blijven zitten. Nooit meer zou ik nog met de man zoenen of wat dan ook. Ik werd met de tijd sterker. Kwam steeds beter over hem heen, kon m steeds beter loslaten en liet hem uit mijn leven.

Dat dit nu gebeurd is, voelt als een grote teleurstelling in mezelf: ik was niet sterk genoeg om m te weerstaan. Dit zijn 100 stappen terug in het verwerkingsproces. Ik was zo goed bezig en nu ben ik helemaal overdonderd en in de war. Ik wil hem niet terug. Hij mij ook niet. We weten dat het geen zin heeft; het werkt niet. Maar niks kunnen met de gevoelens die je hebt is vreselijk en doet pijn.

Het voelde ook erg alsof hij me puur als lustobject zag: hij had veel zin, had het de hele tijd over ons seksleven en dacht misschien: ik neem haar mee, ze wil toch wel. De aantrekkingskracht voor hem is ws puur fysiek, terwijl het voor mij ook emotioneel is. Ik heb altijd een zwak voor hem gehouden.

Ik voel me nu zo rot, zo verward.. Hij heeft een vriendin dus begrijp ook niet waarom hij z'n relatie op het spel zet. Ik wil dat hij het ook als speciaal moment heeft gezien, dat hij mij niet alleen als voor de seks heeft gezien. Dat ik niet zomaar een meisje voor hem ben.

Waarom? Geen idee. Het heeft toch geen zin... Ik moet alles weer opbouwen. Pff.....