Ik heb een aantal dagen geleden een blog geschreven over alarmbellen die moeten gaan rinkelen als je partner bepaald gedrag vertoont. Ik heb het toen eigenlijk bewust niet over mijzelf gehad en waarom ik ondanks die alarmbellen bleef. Waarom niet? Dat heb ik in een reactie op mijn eigen blog al proberen uit te leggen. En Teigetje vult in haar reacties bij mij en bij Mariah ook nog aan. Ik denk zelf dat het bij zowel de 'foute man' als bij jezelf gaat om patronen die diep vanbinnen zitten. Niemand heeft dus echt de schuld, als je het zo bekijkt, want langs beide kanten gaat het om ingesleten patronen en reacties op elkaar. Je hebt er dus totaal niks aan om jezelf de schuld te gaan geven. Het gaat om patronen waar je jezelf eigenlijk op het moment zelf helemaal niet bewust van bent. Daarom denk ik dat het heel moeilijk is om midden in een relatie, en zeker in een relatie die zo manipulatief is, tot de vraag te komen: wat is het dan in mij? Dat doe je niet zomaar uit jezelf.

Chelle had het in haar reactie heel treffend over een inbraaksysteem. Ik geloof zelf dat veel vrouwen in eerste instantie, in de idealiseringsfase, kunnen vallen voor de charmes van een 'foute man'. Als het een ontzettende slijmbal is, ok, dan niet, soms ligt het er echt te dik bovenop. Maar juist omdat het sterren zijn in spiegelen, zul je in eerste instantie denken: wow, wat een leuke, lieve man! Maar dan komen de eerste signalen, en dan zou dus dat inbraaksysteem moeten gaan werken. Maar dat heb je dus niet, en juist omdat je het niet hebt, heb je geen flauw idee dat je het zou moeten hebben. En heb je dus geen flauw idee dat er iets mis is. En ga je verder en verder.

Bij mij was er dus wel een enorm groeiend verdriet en stress, op het laatst kon ik nauwelijks meer normaal nadenken en functioneren. Intern ging het dus absoluut niet goed. Maar de echte prikkel was bij mij toch echt extern, erg genoeg. Blijkbaar, omdat je dat inbraaksysteem niet hebt, ga je juist maar door en laat je over jezelf heenlopen. Daar ligt die vicieuze cirkel. Als je geen grens hebt, hoe weet je dan dat iemand eroverheen gaat? Vandaar mijn hameren op die externe prikkel. Voor mij was het een forumbericht van Meeuw, en boeken die ik las. Pas toen werd ik wakker.

Ik weet nog een keer dat ik mijn ex heb uitgescholden, dat was echt maar 1 keer, omdat hij iets heel gemeens zei. Zijn reactie was: zoals jij tegen mij praat, dat is onacceptabel. Waarom zei ik dat niet omgekeerd? Waarom liep ik niet weg, toen hij me uitschold? Waarom bleef ik? Dat heeft te maken met de manipulatie, maar ook met iets wat in mij zit. In een aantal gesprekken met een psycholoog en uit de boeken / sites die ik las, heb ik het antwoord denk ik gevonden. Ik zal hieronder een aantal punten opsommen die volgens mij denk ik belangrijk zijn. Ik denk dat Teigetje en Chelle het eigenlijk al voor een groot deel noemen.

Een kernwoord is de door Teigetje genoemde grensloosheid. Ik ben in mijn jeugd nooit mishandeld, maar wel emotioneel verwaarloosd zou je kunnen zeggen. Ik kan me werkelijk geen moment herinneren dat ik door mijn ouders geknuffeld ben, vastgehouden ben. Ze waren er wel altijd fysiek, maar nooit echt diep emotioneel. Ik ben een gevoelsmens, wil heel veel kwijt, heb dromen en talenten, maar ik kan me niet herinneren dat ik die in mijn jeugd ergens kwijt kon. Dat iemand ooit tegen mij gezegd heeft dat ik de moeite waard ben. Dat ik mooi ben. In mijn jeugd gepest, altijd de nerd en de kneus, behoorlijk slim, sneller dan de rest qua leren. Maar niemand met wie ik het kon delen.
Hierdoor heb ik geleerd om mezelf niet te laten zien, want niemand luisterde toch naar al die dingen die ik eigenlijk in me had. Heel veel mensen begrepen me niet, of pestten me zelfs om wie ik was. Bij mijn ouders hoefde ik nooit aan te kloppen, die deden het af met sterk zijn, niet klagen.

Ook hiervan wil ik niemand de schuld geven. Maar ik denk dat ik hierdoor geleerd heb, onbewust, om mezelf klein te houden, niet op te vallen, dacht ik al snel dat het over mij ging in negatieve zin. Vooral niet in het middelpunt van de belangstelling staan. Ik heb niet geleerd om te luisteren naar mijn eigen emoties en daarop adequaat te reageren door te zeggen wat ik wel en niet wilde. Ik ben altijd heel erg flexibel, ik vind alles eigenlijk wel best en leuk. Dat pakt vaak positief uit, maar nu dus heel negatief.

Een aantal dingen die ik zelf ben gaan doen en die me een andere kijk op relaties hebben gegeven:
- mezelf trainen om eindelijk eens naar mijn eigen emoties te gaan luisteren en die serieus te nemen
- en lijst te maken van wie ik ben, en wat ik zelf wil, wat ik leuk vind en ook wat ik niet leuk vind. Dat lijkt zo basaal, maar daar ontbrak het mij dus volledig aan.
- op te schrijven waar ik goed in ben, wat mijn talenten zijn, waarom ik zelf een waardevolle partner ben. Ik redeneerde altijd vanuit het omgekeerde perspectief: wilde vechten om een partner te houden, in plaats van in te zien dat hij in zijn handjes mag knijpen met mij
- op te schrijven wat ik zou willen van een relatie, nog voor ik aan een nieuwe relatie begin. Had ik nooit gedaan. Hoe vind ik dat ik door een man behandeld zou moeten worden? En waar ligt voor mij de grens? Wat vind ik niet acceptabel?
- het voornemen om een relatie te evalueren als ik er 1 heb, af en toe even afstand te nemen en te bepalen: gaat het goed? En daarbij goed naar mijn gevoel te luisteren.
- het niet meer te accepteren als ik me door iemand niet gehoord voel, gekleineerd voel, gefrustreerd voel om wat voor reden dan ook
- het niet meer automatisch bij mezelf te zoeken maar afstand te nemen en van een afstand te bekijken: wat is hier aan de hand, waar gaat het mis, hoe komen we hier samen uit?
- het niet meer te accepteren als iemand er niet samen uit wil komen maar simpelweg alle schuld bij mij legt

Meer in het algemeen is mijn perspectief totaal veranderd: van altijd kijken naar een ander, naar eindelijk eens mezelf op nummer 1 zetten en ook durven kijken en luisteren naar mezelf, vertrouwen op mezelf.

En verder kan ik me heel erg vinden in deze blog van een forum, daarop staat een 'eed' aan jezelf, die ik hieronder wil plaatsen in het Engels (als iemand de vertaling wil, vraag maar dan doe ik een poging ):
1. I will never beg or plead for someone else again. Any man or man who brings me to that level is not worth my heart.
2. I will never tolerate criticisms about my body, age, weight, job, or any other insecurities I might have. Good partners won’t put me down, they’ll raise me up.
3. I will take a step back from my relationship once every month to make sure that I am being respected and loved, not flattered and love-bombed.
4. I will always ask myself the question: “Would I ever treat someone else like this?” If the answer is no, then I don’t deserve to be treated like that either.
5. I will trust my gut. If I get a bad feeling, I won’t try to push it away and make excuses. I will trust myself.
6. I understand that it is better to be single than in a toxic relationship.
7. I will not be spoken to in a condescending or sarcastic way. Loving partners will not patronize me.
8. I will not allow my partner to call me jealous, crazy, or any other form of projection.
9. My relationships will be mutual and equal at all times. Love is not about control and power.
10. If I ever feel unsure about any of these steps, I will seek out help from a friend, support forum, or therapist. I will not act on impulsive decisions.

Bron: https://www.psychopathfree.com/content.php?268-Healing-From-Avoiding-Fut...

Pffffff wat een aderlating nu maar even wat koken .