Hoi Desolation,

Ik weet precies hoe je, je voelt..Ik heb bijna hetzelfde meegemaakt, alleen zouden we in juni in ondertrouw gaan, maar helaas zette hij in maart er een punt achter. Hij zei dat hij nog van me hield, maar door vele ruzies die we de laatste tijd hadden, het gevoel had dat het niet meer ging.
Ik weet zelf ook niet hoe ik nu verder moet, maar ik weet wel dat er een dag komt dat we ons beter gaan voelen.
In ieder geval heel veel sterkte.
Liefst Isa

Beste D?ɬ©solation,

Meiske ..ik voel met je mee joh..zucht...Ik bregrijp op welke tree je van de ldvd-trap zit...heel moeilijk...
En misschien wat ik hier gaat schrijven, zal je misschien ook niet leuk vinden. Mijn gevoel zegt me dat er meer scheef hing bij jullie dan je nu misschien toe wil geven...Wie was de 'gever en de nemer' in jullie relatie? (lees mijn blogs). Je komt op mij over als zachtaardig en aan/afhankelijk (ik bedoel dit niet negatief! ) en ik trek daarom de conclusie dat jij de 'gever' in de relatie was. Niet om het voor hem op te nemen, maar hij heeft voor ZICHZELF de ju?ɬ?ste beslissing genomen..wat later ook voor jou de j?ɬ?iste beslissing is. Ik neem aan dat als je van plan bent met iemand voor langere tijd je leven te delen, kuikentjes wil, enz,enz, dat je dat wel met iemand wil doen die zijn hart op de juiste plaats voor je hebt zitten? En vraag je eens af, nu toch de grond onder je voeten beeft: IS h?ɬ?j de ju?ɬ?ste die MIJ gelukkig kan maken? Kun je zeggen vanuit het diepste, diepste gevoel vanuit je ziel: Bij hem ben ik ?ɬ©cht mezelf..Bij hem kan ik groeien en de dingen ondernemen die ik binnen de grenzen van onze relatie w?ɬ?l nemen...Bij hem voel ik op geenenerlei 'strings attached'..Bij hem hoef ik me niet in te houden in denken en doen...Bij hem voel ik me zeer gewaardeerd en gerespecteerd...Hij heeft 'vleugels aan zijn voeten' en hij bezorgd ze mij...
Bij hem heb ik het gevoel: no matter what...Bij hem voel je die stroom liefde stromen vanuit zijn hart, zo direct je hart in...
Hij heeft je onvoorwaardelijk lief.....(?)
Mocht hij maar aan ?ɬ©?ɬ©n fractie twijfelen van wat ik opnoem, dan heeft hij de ju?ɬ?ste beslissing genomen....
Wil jij genoegen nemen met een man die maar half of een kwart van je houd? Omwille van een beslissing die t?ɬ?en goed leek en aanvoelde? Stel dat hij niks had gezegd en om de lieve vrede te bewaren trouwt hij met je...het begin is altijd leuk en spannend ?ɬ©n romantisch ?ɬ©n verrukkelijk e?ɬ©n magisch ?ɬ©n hemels en, en,en.....Maar als voor hem de roze wolk optrekt en ZIJN werkelijkheid kickt in? Wat dan? Hij zal je 'koud' gaan behandelen..omdat zijn hart er niet voor 100% bij/inzit...
Jij zal je steeds meer gaan uiten onder dat gedrag, wat in zijn ogen 'zeikgedrag' is. Niet om dat je een zeikert b?ɬ©n, maar voor zijn gevoel wel. Je bent bezig om op hem druk uit te oefenen om zijn gedrag te verklaren aan jou.Je begint hem dan te confronteren met zijn eigen gevoel wat borrelt (misschien dan al voor een lange tijd) ...en dat is dat hij in zijn hart niet ?ɬ©cht gelukkig is.Ik wil je absoluut niet kwetsen met deze woorden, maar je bent zijn '?ɬ°llerliefste' niet meer.
( lees gelijknamig blog)
Hoe langer zijn relatie duurt hoe meer kans je hebt dat hij achter je rug op zoek gaat naar wat hij 'nodig' heeft.
En om jou te sparen zwijgt hij dan misschien, maar zijn gedrag en uiting van 'liefde' voor jou spreekt boekdelen en geven een 'vibe' af aan jou, dat jij voelt dat er wat mis is. En daar sta je dan na misschien 5 jaar huwelijk en twee koters rijker.....
Zou je dat willen? Want d?ɬ°t is naar mijn mening wat je te wachten staat meiske.....
Natuurlijk is dat heel moeilijk om te behappen, en als je het behapt doet het verschrikkelijk zeer...je hart huilt. I know...
Maar vindt van jezelf dat je 'beter' verdiend...Een man die w?ɬ©rkelijk van je houd, en die je tot op het bot gelukkig kan maken,
( voor zover mogelijk is dan)
iemand waarbij je niets hoeft te zijn wat je niet wilt zijn....Waarbij je voelt dat je helemaal niks hoeft in te leveren of te offeren of hoeft te incasseren of jezelf wegcijferen of te veranderen en aan te passen naar zijn wetten op wat voor manier dan ook....Gewoon 'vrij' zijn binnen de grenzen van je relatie...als de liefde echt is dan vinden er geen dingen plaats die de ander pijn doet of schaad...Neem simpelweg voor jezelf niet met minder genoegen..iets wat je nu wel zou doen, of doet.
Het is een hele kluif om dit zo kort van te voren moeten meemaken..alles zat al in de planning, de mensen eromheem..zucht..
Zeker bitter als je langs je trouwjurk loopt de slaapkamer in..bittere pil...
Het klinkt afgezaagd misschien..maar het heeft zo moeten zijn en gaan..?ɬ??ɬ?k voor jou lieve meid...Ik denk dat al zou hij met je trouwen, jij nooit de smaak van ?ɬ©chte liefde zou proeven..omdat hij je dat niet kan geven..Niet wat j?ɬ?j echt nodig hebt...
Het is misschien een schamele houvast die ik je hier geef, maar hou hem toch maar vast....
Hang om te beginnen je trouwjurk uit het zicht, neem je eigen verantwoordelijkheid in deze en probeer dit voor jezelf zo goed mogelijk tot een einde te brengen. Stel jezelf niet afhankelijk op als het om dingen regelen gaat, regel wat jij nodig acht te doen...als dat betekent dat jij je handtekening moet zetten om een begin aan je nieuwe leven te maken..so be it...
Laat het niet van hem afhangen wanneer jouw pijn eindigd, maar van jezelf...Als hij moeilijk doet over die handtekening..nou zonder wat te zeggen keihard regelen en niks over zeggen. Hij krijgt vanzelf wel bericht. Hij wou toch?..Nou dan kan die het kr?ɬ?jgen....Probeer het niet in iets te veranderen wat het niet is...Je b?ɬ©nt niet verloren zonder hem..Hij w?ɬ°s niet d?ɬ© ware voor je..al zie je dat misschien nu niet in...Tussen jullie was het goed...maar niet goed genoeg..Dat heeft niks te maken met jouw kwaliteiten of ingredienten...maar wat je niet in je hebt zitten om te geven, kun je ook niet geven..als je geen hand heb kun je geen vuist maken. Het heeft geduurd zolang het tijd was dat jullie wegen gingen scheiden...
Ik begrijp dat je veel verdriet heb en het allemaal nog niet snap en niet kan plaatsen..maar laat dit verdriet je niet consumeren..Probeer zo goed of kwaad als het kan, stapje voor stapje, je leven weer op te pakken en te vertrouwen op je eigen kunnen. Je bent sterker dan je denkt hoor...
Het kwaad is al geschiet en je kan niet meer terug, jullie kunnen niet meer terug...alleen maar vooruit...

Heel veel sterkte meis...

FreeSpirit

Ik ben slechts jou in een andere vorm...

Beste Desolation,

Ik weet niet of ik je ook maar een heel klein beetje kan helpen met dat enorme gat dat overal in is gevallen. Ik ken het gevoel (en zou bijna zeggen, wie niet) en weet hoe uitzichtloos, leeg en eenzaam alles dat voor je ligt er nu uitziet.

Wat me zelf indertijd een beetje op de been heeft gehouden, is het wrange besef dat je voor dit verdriet bijna schema boven je bed kunt hangen: de eerste maand kun je praktisch niet functioneren, de drie maanden die daarna komen zit je wel weer in een ritme, maar voel je het gemis nog bijna de hele dag - al is het steeds een beetje minder. Na een half jaar is er nog veel pijn, maar overheerst het niet meer alles wat je doet en na een jaar heb je weer echt grond onder je voeten. Dat klinkt ellenlang, maar als je leven zo onderuit wordt gehaald, heb je nu eenmaal tijd nodig om het allemaal opnieuw in te richten. En het goede nieuws is dus dat er, hoedanook, licht is aan het eind van de tunnel (om maar een cliche te gebruiken). Over een jaar is alles anders!

Ik sluit me ook aan bij het verhaal van Free Spirit. Een van de redenen dat ik dacht, ik moet een mailtje sturen, is omdat ik WEL met iemand ben getrouwd die vervolgens de rit niet kon uitzitten. Het is een dooddoener, of zo zal het in elk geval voelen, maar geloof me, ik wou dat hij zich voor dat altaar had omgedraaid en me niet had beloofd dat wij er samen altijd uit zouden komen. Ook als het een keertje moeilijk was. Mijn lief kwam tot dezelfde conclusie als die van jou nadat we al een paar jaar getrouwd waren, ik voor zijn werk ontslag had genomen en met hem naar het buitenland was vertrokken en we aan kinderen wilden beginnen. Dat was voor hem het moment om eens goed na te denken over wat hij nu echt wilde met zijn leven en toen pas besefte hij dat ik daar niet bij hoorde.

Zoals ik van iedereen heb moeten aanhoren 'wees blij dat je nog niet zwanger was', zeg ik nu tegen jou 'wees blij dat jullie nog niet getrouwd waren'. Nog niet in dat huis woonden. Niet door een pijnlijke papierwinkel heen moeten om te scheiden. Niet nog meer beloftes en dromen op de grond zien vallen. Niet hoeft te horen dat hij al een andere vrouw, die wel aan zijn dromen van dit moment voldoet, in het bed heeft liggen dat je samen hebt uitgezocht. Want als iemand niet zeker weet of hij met je wil leven, zou het onvermijdelijk op een later tijdstip zijn misgegaan.

Het is niet goed dat hij al die maanden in zijn eentje heeft zitten twijfelen (ZIJN probleem was wel degelijk JULLIE probleem en is nu JOUW probleem) maar het zal voor hem niet gemakkelijk zijn geweest om er een einde aan te maken. Ik weet zeker dat het bij hem ook veel pijn doet. Jullie hadden een leven, een geschiedenis, en wilden daar een toekomst op bouwen. Dat is hij ook kwijt. Natuurlijk is het voor hem anders omdat hij daarvoor heeft gekozen (en jij met de gevolgen van iemand anders zijn keuze zit) maar wat ik bedoel te zeggen is dat hij met heel veel pijn en moeite eerlijk is geweest. Je bent niet verraden. Daarvoor had hij teveel respect voor je.

Ook een dooddoener, ja, dat weet ik. Maar wel eentje die het later gemakkelijker zal maken. Een 'waarom'-vraag minder om over te malen. Een angst minder voor een volgende relatie die ooit zal komen.

Beste Desolution, het zal niet gemakkelijk worden. Je hebt gaten in je lijf. Sommige delen worden weer aan elkaar gelijmd, maar het zal er niet overal even netjes uitzien. Klodders gele lijm, kleine ontbrekende stukjes, dikke naden die altijd zichtbaar en kwetsbaar zullen blijven. Maar ook het besef dat de belangrijkste stukken onbreekbaar waren.

Praat! Schrijf! Vertel het verhaal duizend keer aan mensen die het al honderd keer gehoord hebben - daar zijn het vrienden voor. Zet het voor jezelf in kaart, wat je hebt gezien, wat niet, waarom, wat je achteraf met die informatie kan. Richt je op praktische problemen - het huis, het huwelijk - want dat zijn dingen die je wel op kunt lossen en het is heerlijk als die uit de weg zijn. En merk dat je op een gegeven moment weer een leuke middag hebt gehad. Hebt gelachen. En er even niet aan hebt gedacht. Dat is het begin. En het mooie is: de rest komt ook! Elke dag is er een, en op een gegeven moment worden het weer prachtige dagen!