Mijn laatste postje is van 12 maart. Jeetje.

Er is veel veranderd. En toch ook een aantal dingen hetzelfde gebleven.

Ik heb nu bijna 5 maanden verkering. Niet met de jongen waar ik (na mijn ex) zolang verliefd op ben geweest. Er is nu iemand met wie ik meer op gelijke voet sta, die evenwichtiger en meer volwassen is. We zijn (nog) niet echt beste maatjes, maar het is fijn voor ons allebei. We nemen het zoals het komt, maken ons geen zorgen over de toekomst.

Mijn ex spookt nog wel door mijn hoofd. Daarom wilde ik een stukje schrijven. En daarom heb ik eerst mijn blog tot nu toe doorgelezen. Het is eigenlijk nog steeds hetzelfde liedje. Het idee dat hij gewoon doorgaat zonder mij...

Ik heb er soms nog verdriet om dat hij nu zo oppervlakkig en nep lijkt, terwijl hij juist beweert eindelijk zichzelf gevonden te hebben. Ik denk dat ik hem niet meer aardig vind. Gewoon geen leuk mens.

Ik denk ook dat mijn ex en ik elkaar niet begrijpen. Misschien wel nooit zullen begrijpen. Allemaal redenen om hem uit mijn leven te laten verdwijnen. En langzaam, heel langzaam, is dat ook wat er gebeurt. De periodes van 'geen contact' zijn gegroeid van dagen naar weken naar maanden.

Mijn huidige vriend zei wel iets belangrijks. 'Je moet het contact niet zozeer verbreken omdat je hem niet meer aardig vindt, of omdat je gelooft dat jullie elkaar niet begrijpen. Daar moet je boven staan. Je moet het contact verbreken omdat je zijn respect en waardering niet meer nodig hebt.' Telkens als ik me even slecht voel, herinner ik me die woorden en dat helpt heel erg.

Ik mis mijn ex niet meer. Ook niet het beste maatjes zijn. Ook niet zijn aanwezigheid. Ik heb hem niet meer nodig. Niet omdat ik nu een andere vriend heb, maar omdat ik nu echt besef dat mijn ex mij niets te bieden heeft. Geen enkele steun of vriendschap of wat dan ook. Ik dacht altijd dat ik mijn ex juist niks te geven zou hebben als we zouden proberen om vrienden te zijn. We hebben geprobeerd om vrienden te zijn, de afgelopen maanden, en het voelt nu meer in evenwicht. Ik ben geen loser en hij is verre van geweldig.

En toch is er soms nog wat verdriet. Een oude wond die nog een beetje opengaat, die nog een beetje bloedt. Omdat hij mij in een hokje heeft gestopt. Omdat hij een beeld van mij heeft dat niet klopt, maar dat ook niet bij te stellen is. Daar heb ik nog zoveel energie in gestopt, om hem ervan te doordringen dat ik zoveel meer ben. Maar het komt niet aan. De manier waarop hij met mij omgaat, blijft me pijn doen. Terwijl het van hem uit eigenlijk waarschijnlijk alleen maar goed is bedoeld. Hij is zo iemand die zo hard roept dat hij je respecteert en waardeert, dat je het niet meer gelooft... Nou ja, misschien moet je erbij zijn om te begrijpen wat ik bedoel.

Dat is waar vanavond toch weer een beetje om moest huilen. Dat ik hem niet kan laten voelen wat ik voel, na al die tijd. En dat ik niet kan voelen wat hij voelt, dat ik niet kan zien aan hem wat echt is en wat niet. We zullen elkaar nooit aanvoelen. We zullen elkaar nooit begrijpen. En we zullen ieder in onze eigen waarheid leven, voorgoed. Een waarheid die maar het halve verhaal is.