Naar mate de tijd voorbij glijdt, komt ook steeds meer het gehele besef.
Besef, dat alles echt over is. Het komt niet meer terug.

Rare is, dat de afgelopen weken, ik misschien, onbewust of niet, nog hoop had. Hoop dat ze me eens belde, al is het alleen maar voor ons zoontje.
Keiharde conclusie is simpel en doeltreffend. Nee dat doet ze niet. Waarom weet ik eigenlijk niet eens, blijkbaar loopt alles wel volgens haar zin.
Ze heeft geen 'last' meer van mij, haar leven moet geweldig zijn, kortom, we zijn intens gelukkig, toch?
Oude schoenen in de prullebak, en we gaan met onze nieuwe, eens flink aan de slag, en wat lopen ze lekker.
Ja is cynisch, is ook zo bedoeld.

En toch loopt alles niet zo naar mijn zin.
Na het wennen en accepteren dat ze een ander heeft, is de volgende fase aangekomen.
Niet dat ik het zo wilde, maar je gaat er toch over nadenken.

Ik krijg dus 1 x per week mijn zoontje.
Is goed, ik stel me daar op in, en dat ventje kijkt er naar uit.
Alleen, ik zit met een paar vragen over hem, die ik op dit moment nog niet aan haar wil voorleggen.
Oa, ik zou het ook wel eens fijn vinden, als hij bij me blijft slapen, en, ik zou het ook wel op prijs stellen als ik de voortuitgang van hem op school krijg te horen.
En wordt er thuis wel eens over papa gepraat? 3 maanden geleden belde mijn zoontje mij wel eens op.
Zomaar, om een kusje te geven. Ook dit wordt niet meer gedaan.

Ben ik nu te ongeduldig daarmee, of moet ik haar dit kenbaar maken?
Moeilijk allemaal, maar ook hier komen we wel weer uit.

Ik zal het juiste moment wel vinden, om het haar duideljk te maken, of met haar te overleggen.
Tis allemaal nog zo vers, laat het eerst maar eens goed en normaal lopen, en dan kunnen we altijd nog verder kijken.
Ik denk dat ik dit de beste oplossing voor dit moment is.

Toch mis ik haar nog steeds. Het wordt minder, ik krijg een beetje van mezelf weer terug. Ik kan weer grapjes maken, waar anderen om kunnen lachen, terwijl zij altijd vond dat er niks te lachen was.

Ik ben bevrijd van haar. Ik liep op mijn tenen, omdat ik haar alles wilde geven, haar het naar de zin maken.
Ik heb gefaald daarin, maar geef mezelf tot op de dag van vandaag, absoluut de schuld niet.
Ik geef mijn liefde, zoals ik ben. En dat was niet genoeg meer.

Elke dag groei ik in dit proces. Natuurlijk denk ik er nog steeds elke dag aan, maar steeds vaker krijg ik mindere leuke dingen te zien van onze relatie.
Ik zie niet alleen de positieve dingen meer, maar ook, de dingen die niet leuk waren. Zij zette mij aan de kant, zomaar, hoe kan ik nog van zo iemand houden???
Ik mis het samen zijn, de aandacht etc.
Maar mis ik haar echt nu nog? Geen enkele tekst of uitleg is er geweest. Een vuilniszak zet je buiten, en je pakt een nieuwe.
Zo voelt dat, en dat gevoel wil ik graag nog een tijdje voelen.
Verstand, daar ga ik op af, emotie is vluchtig en afhankelijk van zoveel factoren.

En als je dat kan zien, dan ben je een aardig eind op weg.
Op weg, naar het het afscheid nemen, de band, als een navelstreng doorgeknipt.
Op weg naar mijn nieuwe toekomst.

Alhoewel ik nu even niet weet, hoe die er uit zal komen te zien.

Ron
x