Lieve mensen,

Na een paar dagen van vrolijkheid en zelfvertrouwen, zoals jullie hebben kunnen lezen, is nu het mannetje langsgekomen met de hamer. Harder, emotioneler dan ooit.

Vandaag was de dag met mijn zoontje. Half twaalf zoals afgesproken. Ze belde me om te vragen of het om 10.00 uur kon tot half drie.
Ja zei ik, zakelijk, koel en vriendelijk. Als je onderling dat kunt regelen, in het belang van onze zoon, waarom niet.
Elke keer als ik haar nummer zie in mijn mobieltje, is er toch weer even een vlinder. Mijn maag draait dan een beetje om, en hoop dat ze zegt, Ron, kunnen we praten, want etc etc.

Niets van dat alles. Ze belde dus op om het tijdstip te vervroegen in overleg.
In de auto gestapt en naar haar huis gereden. Een week zonder je zoontje is toch eigenlijk best wel lang, maar gelukkig is het weer zaterdag.
Toen ik kwam aangereden stond ze al buiten met mijn zoontje. Tas met speelgoedauto's erbij.
In huis komen op mijn zoon op te halen wil ze niet meer, dus staat ze al buiten klaar.

Ze lachte, of moet ik zeggen, ze lachte me een beetje uit.
Dit was niet haar normale lach, die ik nog als de dag van gistren voor me zie. Ik heb het idee dat ze medelijden heeft met mij, en dat is toch wel het laatste wat ik zou willen.
Mijn zoontje in de gordels gezet, een kus van mama, en daar gaan we. Lekker eindelijk alleen met mijn zoontje, die honderuit praatte over school, en de tweede Ron (de nieuwe vriend dus, toevallig ook een Ron).
Eigenlijk wilde ik het niet horen, maar ach weet dat ventje beter? Hij is belangrijk op dat moment, niet ik.
Thuis lekker gespeelt, want het regenede, maar later brak het zonnetje door, en kon hij lekker buiten fietsen.
Tijd vloog, en voor ik het wist was het alweer tijd om het speelgoed op te ruimen, en buiten klaar te staan, wachtend op mamma.
Mijn zoontje en ik praatten tegen elkaar van welke kant mama zou komen. Een soort spelletje zullen we maar zeggen.
Heb nog wat lieve dingetjes in zijn oortje gefluisterd, en gezegd dat papa veel van hem houdt. Een dikke kis van hem was het resultaat.

De kleur van haar auto, is opzichtig en die kun je niet missen. Ze had me al opgebeld dat ze eraan kwam.
Dus logischerwijs kijk je ook uit naar die kleur auto.
Een grote zwarte A-team bus, met alleen ramen aan de passagierskant, dikke velgen, kortom een patserauto, stopte.
Ik dacht bij mezelf...het zou toch niet waar zijn he.
De deur ging open, mijn hart stokte, ik trok wit weg.
Het was toch waar, ze kwam mijn zoontje ophalen met haar nieuwe vriend.
Mijn hoop spatte compleet uiteen, ik wilde wel wegzakken door de grond van verdriet en verbijstering.
Mijn zoontje werd snel achterin de auto gezet, toen hij in de gordels zat, scuifelde ik naar die bak toe, zag hem zitten.
Geen onknappe vent, een korte hoi van zijn kant volgde. Gelukkig kon ik het opbrengen om een hoi terug te zeggen.
Ik gaf mijn zoontje een dikke kus, en zei tot volgende week jongen. Maar geloof me, ik stond op het punt om mijn emoties te laten gaan. Maar voor het ventje hield ik me groot. Papa's huilen niet.
Mijn ex keek niet op of om. De grote achterdeur werd dichtgegooid, normaal zwaaide ik mijn zoontje uit, maar dat kan bij deze wagen niet. Ze stapte voorin, en zonder een gedag stond ik daar op de stoep.
Ze kusten elkaar, dat kon ik nog net zien, en langzaam verdween die zwarte auto uit de straat op weg naar zijn huis. Dat wist ik, want mijn zoontje had dat verteld dat hij daar blijft slapen.

De auto verdween uit mijn gezichtsveld, en tranen liepen over mijn wangen.
Over en uit. Einde oefening. 6,5 jaar weg, voor iemand die ik niet ken, en ook niet wil kennen.
Ineens flitste heel de 6,5 jaar als een film voorbij. Waar we weken geleden nog bij elkaar waren, ziet ze mij nu niet meer staan. Ik voelde me als een lulletje, maar weet dat ik het niet ben.
Ze moet de pijn hebben gevoeld in me, maar het laat haar koud. Dit is haar nieuwe leven, en ik zal me moeten schikken aan haar wens, haar beslissing.
Vanavond zal ze in zijn armen liggen, terwijl ik dat beeld van die zwarte auto voorlopig nog niet kwijt ben.

Tijd Ron, om je leven op te pakken. Zit niet neer bij de pakken, accepteer dit, en neem tijd met de verwerking.
Over een tijdje zal alles anders zijn. Dan doet het mij niks meer, als ze met z'n tweetjes mijn zoontje komen halen.
Dan kan ik weer lachen, en zal mijn verdriet voorbij zijn.

Maar voor nu, willen jullie er voor me zijn en me opbeuren met dit verlies.

Liefs
Ron