Er gaan zoveel dingen door me heen, als je terug denkt aan de tijd zat het eigenlik vanaf dag 1 al niet goed (in ieder geval vanaf het hele begin) Ik was iemand die stond voor dingen, ik had mijn eigen normen en waarden. ik was iemand die wilde dat er iemand 100% voor mij ging, ook al had ik geen relatie, was ik niet de enige met wie je zat te ouwehoeren dan was het voor mij al klaar. Viel altijd op de verkeerde.. Maar met mijn ex was het anders teminste dat dacht ik.. hij ging voor mij, maar ik ging al snel over mijn grenzen heen, zijn ex, ik kon dat moeilijk naast me neerleggen.. waardoor er tussen mij en mijn ex veel wrijfing onstond, ik stelde me aan in zijn ogen maar mijn gevoel bleef zeggen dat het niet klopte, niet dat hij vreemdging maar het klopte niet, zij ging voor mij en dat was niet wat ik wilde.. hij heeft tegen mij gezegd als ik er niet mee kon leven dan moest ik ma iemand vinden die geen ex had of er een hekel aan had, hoe hard dat ook klonk.. maar ik wilde hem niet kwijt dus ik overschreed telkens mijn eigen grenzen..
Ik ben daardoor mezelf kwijtgeraakt, ben ik daarom zo afhankelijk van hem geworden, kan ik hem daarom maar moeilijk loslaten???

In mijn wanhoop heel internet afgestruind, horoscopen gelezen en het klinkt misschien heel raar maar er is er een die echt klopt.. op een gegeven moment stond er bij hem dat er een romance kon ontstaan met iemand uit het buitenland en ik dacht "wat een bull-shit'' niet lang daarna vertelde hij dat hij verliefd was op iemand anders dus ik dacht 'zal het dan toch?'' , paar dagen later werd hij vrienden met iemand uit het buitenland.. en al snel kreeg ik de bevestiging van mensen om me heen dat het klopte. ze zeiden ook, maak je niet zo druk, het is iemand uit het buitenland, hij zal er niet intiem mee zijn en hoe groot is de kans dat dat iets wordt...
Maar nu net moet ik van een vriendin van mij horen dat ze in nederland is en hij bij haar is...dat ze in Amsterdam zitten..
Het doet zo zeer, hij is echt verder gegaan en laat mij gewoon achter, al die beloftes, ze stelden niks voor..
Ik ben aan het huilen, zonder de tranen, die zijn inmiddels op..
Kom ik echt ooit over hem heen? Waarom wil hij niet gewoon weg gaan uit mijn hart en gedachtes?
Het ene moment ben ik boos en heb ik er vrede mee, nog geen uur later als de boosheid is verdwenen ben ik weer bereid om hem alles te vergeven, weer mijn eigen grenzen opzij zetten voor HEM, maar hij, hij wilt niet meer, hij voelt niks meer, hij is verder gegaan, zonder mij.. en ik kan er niet mee leven..