Ok daar ga ik dan. Ben al een tijdje op deze site aan het lezen, heb ook al eens gereageerd, maar ik vind het nu tijd worden dat ik m'n verhaal een keer opschrijf. Misschien heb ik er iets aan.

Waar te beginnen? Ik ben afgelopen zomer voor het eerst echt verliefd op iemand geworden (zoals m'n naam doet vermoeden ben ik 23). Ik word nou eenmaal niet snel verliefd, maar nu was het bijna meteen raak. Ik ontmoette hem op vakantie en het bleek al snel goed te klikken tussen ons. Die vakantie was dus erg gezellig en daarna hebben we ook snel afgesproken. We wonen ruim 2 uur reizen van elkaar af, dus dat maakte het wel iets moeilijker. Maar, ik ben een aantal keer voor 2 dagen naar hem geweest en hij is ook bij mij geweest. Ik voelde me zo gelukkig. Dit gevoel had ik nog nooit gehad, dat zo'n geweldig persoon ook iets om mij geeft.
Maar na een aantal afspraakjes werd het moeilijker, door school en werk kregen we het drukker. En het kwam er op neer dat het initiatief om af te spreken steeds bij mij lag, en dat hij dan kwam van: ik heb het zo druk met school, deze week gaat niet lukken. Dat heeft zo een tijdje geduurd totdat ik op de man af, via de telefoon, heb gevraagd of hij me nog wel wilde zien. En toen moest hij toegeven dat hij er niks meer in zag. Waarom heeft hij nooit aan kunnen geven. We hebben nog wat gemaild, waarin hij aangaf dat hij uiteindelijk besloten had wat voor hem het beste was. Beetje vaag, ik kan er niet zoveel mee, maar ik kan hem moeilijk dwingen om iets te vertellen als hij dat niet wil.
Vervolgens heb ik gemaild dat ik graag nog een keer af wil spreken, als vrienden, om het normaal af te sluiten, want nu is dat via de mail gegaan. En daar kan ik echt niet tegen. We hebben nooit ruzie gehad en daarom vind ik het zo moeilijk dat er nu helemaal geen contact meer is. Natuurlijk is het voor mij moeilijk, ik ben nog steeds verliefd op hem, maar ik snap wel dat ik iemand niet kan dwingen mij leuk te vinden. Maar ik wil gewoon vrienden kunnen blijven, en dan hoeven we niet eens vaak af te spreken ofzo, al konden we op msn maar weer een gewoon gesprek voeren.
Hij heeft gezegd dat hij nog niet weet wat hij wil, en dat hij wel laat horen wanneer hij dat wel weet. Maar dat is nu al 2 maanden geleden. En ondertussen ga ik eraan kapot. Ik denk dat hij niet eens doorheeft hoeveel pijn hij me hiermee doet, en daarom kan ik 'm ook niks kwalijk nemen. Ik heb al vaak zat gedacht van; ik moet hem gewoon bellen, maar op de een of andere manier heb ik de moed daar dan niet voor. Dan denk ik; dan komt het bij hem ook als een verassing dat ik bel, en dat zal hij vast niet leuk vinden, dus dan doe ik het maar niet. En hoe meer tijd erover heengaat, hoe moeilijker het wordt om daadwerkelijk de stap te zetten om te bellen.

Verder vind ik het ondertussen van mezelf 'stom' dat ik na een paar maanden het er nog zo moeilijk mee heb, terwijl we maar een krappe 2 maanden met elkaar gedate hebben. Dat ik er nu nog zo mee zit. Het heeft mezelf nog het meeste verrast dat ik binnen zo korte tijd, zoveel om iemand kan geven. Ik, die altijd veel te nuchter voor dat soort dingen ben.
Als ik hier verhalen lees over relaties van jaren, soms zelfs met kinderen, die kapot gaan, dan denk ik: wat zeur ik nu, get over it. Maar ik kan het niet. Mede hierdoor praat ik er met vriendinnen eigenlijk ook maar niet meer over, ik heb het idee dat ze ondertussen ook wel genoeg van mijn verhaal hebben en het toch niet begrijpen.

Bijna 3 weken geleden heb ik nog een keer gemaild en duidelijk gemaakt dat het voor mij erg moeilijk is dat hij niet op mijn vorige mail reageert. Iedereen zal hier ook wel denken; het is wel duidelijk, hij wil gewoon geen contact meer met je. Maar heb ik dan niet een heel klein beetje het recht om in ieder geval nog 1 keer met hem te praten, en misschien iets meer duidelijkheid te krijgen? Hij heeft gezegd dat het voor hem in en na de vakantie echt iets betekende, dat het niet zomaar een scharrel op vakantie was. En dat geloof ik aan de ene kant ook wel, hij is totaal geen player en heeft ook nog maar 1 vriendin gehad. Maar nu begin ik steeds meer het gevoel te krijgen dat het van zijn kant 1 grote vergissing is geweest. En dat doet pijn….
Het luchtte wel een beetje op om dit te schrijven, het is een heel verhaal geworden, misschien dat iemand hier de moeite heeft genomen om het te lezen. Advies is altijd welkom (hoewel ik wel weet dat de meeste zullen zeggen; zet het uit je hoofd en ga door met je leven, maar dat lijkt vooralsnog geen optie).

ikke