Het is al een paar weken geleden dat ik iets van me afgeschreven heb. Deels omdat het eigenlijk wel goed met me ging de afgelopen tijd. En eigenlijk gaat het nog steeds goed. Er staan leuke dingen in de planning, de lente begint weer, dus weinig te klagen.
Toch zit iets me nog steeds dwars. Het is niet zozeer het missen van mijn ex, daar gaat het eigenlijk wel goed mee, qua contact en normaal tegen elkaar doen. Hoewel ze nog steeds, in mijn ogen, twee kanten laat zien steeds. Ze kan heel afstandelijk doen, maar ook oprecht toenadering zoeken. Je hebt toch een flinke tijd met elkaar gedeeld, dus dat er af en toe wat gezonde spanning is, is niet eens zo gek.

Afgelopen weekend met mijn vriendengroep (waar mijn ex ook bij hoort) naar een feest geweest en het was tof. Gewoon normaal tegen elkaar kunnen doen, zelfs even heel oprecht met elkaar staan kletsen. Hoe het met me ging en dat ze bang was dat ik zou instorten als ik te horen zou krijgen als ze 'verder aan het gaan' is. Maar ik heb gezegd dat ze zich niet hoeft te verantwoorden aan me en vooral lekker moet genieten en hoe ze dat invult is aan haar. Tuurlijk denk ik aan haar, maar uit het gesprek was op te maken dat zij hetzelfde heeft. En dat ze naar me toe kwam vond ik al een goede stap van haar, al was het wel terwijl de muziek langs alle kanten op ons af dreunde. Ze heeft toegegeven dat 1 op 1 contact, vanuit haar, gewoon nog niet kan. Dus dat respecteer ik ook. Al lijkt dat wat mij betreft erop dat zij het dus ook nog niet heeft afgesloten.

Toch blijft de manier waarop ze af en toe naar me kijkt boekdelen spreken. Ze lacht met me, ze toont interesse en luistert aandachtig als ik iets vertel, ook al gaat het nergens over. Ook tijdens het feest van afgelopen weekend was er een soort klein ritueel tussen ons. Beetje raar om op te schrijven, maar het kwam erop neer dat we elkaar in een onbewaakt moment met bier besmeurden (gezicht/handen, heel flauw eigenlijk ). In het begin als grapje, maar het is eigenlijk de hele avond/nacht doorgegaan. Steeds dus fysiek contact, en vrij intiem ook soms, want je hebt elkaar dan toch in de houdgreep . En je bent elkaar dus constant (onbewust) in de gaten aan het houden. Maar goed, er valt en moet verder niet veel achter gezocht worden. Ik koester juist het feit dat het kán tussen ons. Ook bepaalde muziek triggert haar om toch even (oog)contact te maken, maar dat moet ook gewoon kunnen.

Maar wat me dwars zit, is mijn schuldgevoel. Ik herken mezelf niet, wie ik was een aantal maanden terug? Waarom heb ik zo gehandeld? Ik weet dat 'waarom'-vragen uit den boze zijn, maar het is de enige vraag die nog onbeantwoord is, voor mezelf. Het is kut, want ik zou compleet anders hebben gehandeld nu. In dat opzicht heb ik er wel van geleerd, maar vind het jammer dat dat ten koste heeft moeten zijn van mijn ex. Ik was bang, er had nog nooit iemand zoveel van me gehouden en dat beangstigde mij. En nu ik haar kwijt ben, het cliché is gewoon waar, besef ik het pas echt.
Ik hoop het ooit aan haar te kunnen uitleggen, dat ze mijn acties begrijpt, maar ik zal het dan eerst zelf moeten begrijpen. En dat is al een uitdaging op zich. De grootste valkuil is dat je emoties het overnemen ipv rationeel denken.

En ik weet dat het me niet moet interesseren, maar ik heb het idee dat mijn ex ongelukkig is op het moment, flink ongelukkig. Ze kan schreeuwen dat het niet zo is, maar ik zie iets aan haar, iets wat niet klopt. Ik kan het niet omschrijven, het is meer een gevoel, maar wel een heel sterk gevoel. En ik baal ervan dat ik er niet om kan vragen, want dat wil ze niet. Het mag niet persoonlijk worden, en stiekem wil ik dat ook niet. Daar moet ze zelf achter zien te komen. De volgende stap moet vanuit haar komen, ik moet er niet naar op zoek gaan.
Ik weet zeker dat mijn ex in een fase zit, er is een compleet andere wereld voor haar opengegaan. En fases gaan over. Maar ja, een tijd is daar natuurlijk niet op te zetten. En wie weet zit ik zelf ook wel in een fase, hoort dit 'schuldgevoel' er gewoon bij.

Toch blijf ik erbij dat de toekomst positief zal zijn. Al mijn voorgevoelens en 'voorspellingen' wat betreft mijn ex zijn tot nu toe waar geworden, en dan echt letterlijk allemaal.
Ze komt nog wel, ik zie het nu al ontstaan. Toenadering word steeds persoonlijker, dus niet zozeer uit beleefdheid, maar echt oprecht. Ze is heel sterk, sterker dan ik had verwacht, qua uitschakelen van haar gevoelens naar de buitenwereld toe. Ik vind dat knap, maar het sloopt je mentaal. De buitenwereld mag best weten dat je in een dip zit vind ik.
Het (haar omslagpunt) zal op het meest onverwachte moment komen, waarschijnlijk als ik het definitief afsluit, want ze heeft er patent op om contact te zoeken als ik net weer een stap vooruit heb gemaakt. Maar dat kan makkelijk over een paar maanden zijn, misschien wel over een jaar, misschien wel dit weekend. Er is geen tijd op te plakken, dus ik moet er ook niet op wachten. Maar tuurlijk doe je dat stiekem toch ...