Hallo allemaal!

Ik ben een jonge man van 23 jaar, die net uit een relatie komt van 5 jaar. En jeetje wat is dit gevoel heftig, en zou het graag willen delen. Het van me afschrijven. Want op dit moment weet ik me geen raad.

5 jaar geleden heb ik mijn ex ontmoet op school. Jeetje wat zag zij er goed uit, en ik begon uiteraard te jagen. Na wat afspraakjs gebeurden het een en andere wat volgde in een geweldige relatie. Ik heb 5 jaar lang naast haar mogen staan, haar vast houden en liefde geven. Het voelde allemaal zo perfect, zo onwerkelijk dat dit gevoel bestaat.

Als we naar school moetsen haalde ik haar op. Op de scooter in wind en weer. Ik haalde haar op. Als ik der s'ochtends aankwam stond der altijd een lekker warm kopje thee klaar gemaakt door me lieve schoonmoeder. Geweldige tijd hebben we gehad het eerste jaar. Zo geweldig dat we zelfs besloten om op ons zelf te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Onze eerste huisje was een feit. We hebben met veel plezier daar gewoond tot het noodlot toesloeg. Ik werd werkloos, en zij had ook geen inkomen waardoor we verplicht terug naar onze ouders moesten. Tja dat is even wennen om je vrijheid weer in te leveren. Gevoel dat als we thuis gingen wonen onze relatie er aan zal gaan. Gelukkig waren we sterk en hebben dit overleeft. Zoals vele andere dingen die we samen mee maakten.

Inmiddels zijn we 3 jaar samen. En ik word verliefd op een andere meisje. Want de verliefdheid was der nog wel, maar niet zo extreem meer als in het begin. Wat uiteraard logisch is. Het worden houden van. Maar goed. Ik werd dus verliefd op een andere meisje, waardoor ik twijfelde over mijn eigen relatie. Goed erover gepraat te hebben met mijn ex, kon ik het gevoel aan de kant zetten en vechten voor mijn eigen relatie.

Op een gegeven moment merkte we dat we onze eigen plekje miste. Inmiddels had ik weer werk, en zij school. Waardoor we weer opzoek gingen naar een eigen woning. Toen we onze woning ingericht hadden ging het snel bergafwaarts. Onze relatie kwam in een sleur, waardoor ik depressief raakte. Depressief omdat ik het hoorde dat mijn contract niet verlengd zou worden waardoor we zeer waarschijnlijk weer thuis moesten wonen. Ik stinkende best gedaan om een nieuwe baan te vinden wat uiteraard geluk was. Maar ik voelde me er niet goed bij. Het was zwaar, vermoeiend om naast het werk ook een huis te runnen. Hierdoor stond mijn ex der alleen voor. Alleen voor het huishouden, koken etc. Ik ben geen prater, totaal niet. Dus heb der nooit verteld hoe ik me voelde. Zij had het natuurlijk wel door dat ik me niet goed voelde. Maar ik kapte der alleen maar af. Ik kleineerde haar, en waardeerde haar niet wat ze allemaal voor me deed. Ik liep over haar heen zonder dat zij der grenzen aangaf.

Op en gegeven moment kwamen we op een punt vol irritanties, en ruzie`s dat we een pauze inlaste. Een pauze van 3 dagen zonder contact. Allebei kunnen nadenken wat we willen. Wat er veranderd moet worden. Na die drie dagen gingen we in gesprek en besloten om te gaan veranderen, en ervoor te vechten. Na de pauze en na ons gesprek kwam ze maandag avond thuis. En jeetje, wat was dat gevoel weer fijn. Het lichtje ging bij mij om en ik zal en moet mijn relatie redden. Hadden seks, zoals dat ook voor het eerst voelden. Heel speciaal allemaal. De volgende dag ging ze met vrienden shoppen in Zwolle. Voor ons toch een grote stad, en als je vriendin om half 12 nog niet thuis is ga je zorgen maken. Uiteraard ik dus ook. Ik appte haar en vroeg waar ze bleef. Dit kon ze niet waarderen en vertelde mij dat ze niet telkens verantwoording hoeft af te leggen. Waardoor toen ze thuis kwam, weer een heftige ruzie hadden.

En de volgende dag, de zwarte bladzijde uit dit boek. Ik was aan het werk, zij had op dit moment vakantie. Ze had bijna niet geslapen, alleen maar nachtmerrie`s had. Zonder dat ik er iets vanaf wist vertrok ik naar mijn werk. Toen ik vertrok zij ze nog ik hou van je, en tot vanavond. Heel normaal, hoe we altijd doen als ik weg ga. Tijdens mijn pauzes appte we wel en bleek vooralsnog niks aan de hand. Tot ik klaar was, en de mededeling dat ze zich down voelde. Ik belde der gelijk op en ze zei ik vertel het wel als je thuis komt. Toen ik thuis arriveerde zat ze daar. Daar op de bank, huilend. En kreeg al snel de invloed dat het niet goed gaat. Toen ik naast der plofte op de bank zei ze, ik kan het niet meer Roy, ik kan niet meer voor je vechten. Waardoor het voor mij het echt als een verassing kwam.

Na wat gepraat te hebben, stond ze echt achter aan beslissing en heb der naar de ouders gebracht. Vanaf dit moment kon het rouwen beginnen. Een rouw proces, waar ik nog steeds midden inzit. Een proces, wat voor mij gevoel geen einde kent. Het is nu precies 7 weken uit en ben nog steeds elke dag bezig met haar. Hebben nog steeds contact, niet omdat zij het wil. Maar omdat ik haar niet los kan laten. Voor haar is het klaar, en ik moet verder. Ik moet haar niet meer lastig vallen want zij is verleden tijd. Raap je zelf bij elkaar en ga verder. Dat is wat ik regelmatig hoor. Voor hun is het makkelijk praat, maar hoe laat je iemand los waar je zo gek op bent?

De laatste 7 weken heb ik haar alleen maar verder van me af geduwd. Ik bleef maar contact zoeken, stalken etc. Diep van binnen weet ik dat het nooit meer goed komt. Dat ik der met rust moet laten en verder moet gaan. Maar hoe doe ik dat? Door verder te gaan, geen contact te zoeken. Enigste manier om haar terug te krijgen, of kans te maken is op dit moment elkaar met rust te laten en haar wens te respecteren. Houden van is ook loslaten..