Ex met een depressie

afbeelding van Ik3000

Hallo allemaal,

Gisteren maakte ik hier al een blog over mijn ex.
Mijn ex en ik waren ongeveer een jaar samen, nadat hij er afgelopen week nogal abrupt een punt achter zette.

Ik wist al langer dat het niet goed ging met hem. Hij slaapt amper, kampt met een depressie, voelt zich helemaal niet lekker in zijn vel, ... en vindt dat hij mij tekort doet, dat ik momenteel beter verdien omdat hij me niet kan geven wat hij nodig heeft.

Nu heb ik hem gisterenavond nog gezien (dat hadden we al afgesproken).

Hij zou voor me koken. Heeft dit ook gedaan (toevallig nog mijn lievelingsgerecht ook nog...)

Ik had nog zoveel hoop toen ik naar ginder vertrok.
Onze relatie heeft altijd goed gezeten, de liefde was langs beide kanten erg groot.
Hij was ook al een paar jaar verliefd op me voor we een koppel werden.

Tot alles er gisteren uit kwam....
Hij kan niet meer, heeft constant het idee dat hij niet goed genoeg voor me kan doen.
Hij voelt zich een bodemloos vat momenteel en lijdt zo onder zijn slaapproblemen.

We hebben hier naar mijn gevoel gisteren echt op een heel serene manier over gesproken.

Hij kan het echt niet met me zegt hij. Moet hier even alleen door.
Groot geluk is dat hij eindelijk inziet dat hij professionele hulp nodig heeft (dit was tevoren nooit het geval).

Hij heeft gehuild, ik heb gehuild. We hebben nog zoveel geknuffeld.
Ik heb hem verzekerd dat hij altijd (maar dan ook altijd) bij me kan komen aankloppen.
Hij heeft gepinkysweard dat hij dit zal doen als hij de behoefte voelt.
Alleen niet voor het eerst, nog niet.

Het afscheid viel zo zwaar, voor allebei...
Zeker toen ik de bus op moest en hij zo hard mijn hand vastgreep dat ik bijna niet kon vertrekken.
We hebben dan nog samen mijn spullen bijeengemaakt en dit doet zoveel pijn.

Ik begrijp heus wel dat ik zijn keuze moet respecteren.
Ook geloof ik nog erg sterk dat dit niet het einde is tussen ons en dat we elkaar weer zullen tegenkomen. Ooit ... Vroeg of laat...

Ik wil zo erg graag op hem wachten maar besef dat ik ook door moet met mijn leven.
Hij heeft zelf ook min of meer aangegeven dat hij zo graag wil dat ik er weer ben als hij aan de beterhand is.
Ook al beseft hij dat deze 'sollicitatieplek' (om het met zijn eigen woorden te zeggen) niet eeuwig kan open blijven en hij dit niet van me kan verwachten.

Hij heeft ook duidelijk gemaakt dat ik de eerstkomende tijd niks van hem zal horen.
De drang om hem te bellen, smsen, mailen, hem te gaan troosten is zo groot en het doet veel pijn dat ik hem niet mag steunen in dit proces.
Hij zou heus wel contact opnemen als hij er behoefte aan heeft.

Dit doet voor mij ook zoveel pijn.
Zijn er hier nog mensen met een soortgelijk verhaal?
Hoe zijn jullie hiermee omgegaan en hoe is bij jullie de uitkomst afgelopen?

Het doet deugd dit even van me af te schrijven.

afbeelding van hortensia

@Ik3000

Dag Ik3000,

Jeetje wat een treurig verhaal met zo n naar einde.
Normaal neem ik nooit mezelf mee in een reactie op een blog , echter vraag je hier, naar mensen die er ervaring mee hebben , dus nu moet het even....

Ja die ervaring heb ik en herken zoveel in jou verhaal . Ook mijn ex was depressief , zag het allemaal niet meer zitten en ik hoorde dagelijks dat hij aan zelfmoord dacht. Altijd twijfels bij alles en kon geen keuzes maken. Hulp gekregen, medicatie en alles leek beter te gaan. Ik schrijf leek....
Hij had geen toekomst voor ogen , wat kan iemand die zelf geen toekomst voor ogen heeft een ander dan bieden? behalve dat je een soort van codependency wordt zonder dat je dat zelf door hebt.

Wij woonden samen, hadden het verder goed , dacht ik. Was er voor hem zoveel ik kon , talloze gesprekken dagelijks over zijn kwaaltjes, angsten, gemoedstoestanden etc etc . Totdat op een dag hij zomaar had gereageerd op een andere woning ....hij moest het alleen doen , vond hij .
Verhuist en ik bleef achter, in een voor mij alleen, veel te dure woning. Maanden later nu, weet hij me te vertellen , het toen geen goede keuze was, aangezien hij toen niet echt keuzes kon maken....hij labiel was.
Als ik dan vraag; Heb je spijt van je keus ?? antwoordde hij : soms.......
Dus daar ga je weer , je kunt er niets mee ..... en aangezien ik toen net iemand anders had leren kennen, is het de vraag of hij daarom zich even laat horen, uit angst zijn steun en toeverlaat te zien verdwijnen, dat dus .....

Ook hij zei , weg te zijn gegaan omdat hij me meer gunde. Niet aan verwachtingen te kunnen voldoen. Welke verwachtingen had ik dan van je , vroeg ik. Dat weet hij zo ook even niet ....

Dit is mijn ervaring, hiermee wil ik je meegeven: ik weet hoe het voelt. Het vreselijke verdriet wat je hebt nog buiten de angst elke keer een rot bericht te zullen krijgen , dat er iets gebeurd is.....
Maar wat ik je graag wil meegeven is : neem afstand, pak je leven op en ga genieten en probeer vanaf een afstand eens naar jullie verleden samen te kijken, maak je balans op ......in geven en nemen.

Heel veel sterkte

afbeelding van Ik3000

Dag Hortensia, Enorm bedankt

Dag Hortensia,

Enorm bedankt voor je reactie!!!

Ik herken me zo in je verhaal.
Hij weet dat hij momenteel niet verder met me wil omdat hij momenteel niet genoeg liefde kan voelen om het commitment van een relatie aan te gaan.
Ook niet na het uitstorten van mijn hart (gisteren nog), dat ik er als partner samen met hem voor wil vechten.

Hij blijft echter contact zoeken, laat weten dat hij me mist en niet kan slapen.
Stuurt me berichten over de problemen waar hij mee worstelt etc, ook als ik even de moed niet heb om daarop in te gaan.
Dat maakt het ook allemaal zo verwarrend.

Ik moet zijn steun en toeverlaat blijven maar een relatie zit er voorlopig niet meer in.

Maar de angst dat er iets gebeurd met hem zit er zodanig in momenteel ...

Ook de onzekerheid blijft: moet ik op hem wachten, komt hij op zijn beslissing terug, ...

Nam jouw ex ook nog zoveel contact met je op?

Nogmaals bedankt voor je reactie. Ik weet dat dit niet goed is maar ik zie hem nog zo graag.
Weet ook wel dat ik mijn leven terug moet opnemen, ...

afbeelding van hortensia

@ik3000

Het niet weten liefde te voelen, wel te weten heel veel van je te houden. Maar een relatie moeilijk vinden.
Ja logisch zou ik denken, zolang je luistert en verzorgt en ze bij de hand neemt gaat dat ook wel, maar we zijn partners van en daar zit net de lading , omdat ze zelf uitmaken in die relatie niet veel energie te kunnen stoppen , immers ze zijn alleen met zichzelf bezig.
Ook hij neemt veel contact op , in het begin had hij ook nog de sleutel van de woning. Kon s avonds gewoon binnen lopen en zeggen : ik blijf vannacht toch maar hier slapen. Heb hem duidelijk gemaakt dat meneer weg wilde zo nodig ,dus dat die avond ook ging doen. Stoppen met verwarring schoppen in mij en mijn leven. Dat zal namelijk altijd zo blijven.
Laat je niet meer gijzelen door die angst, dat gaat echt over als je hem als persoon meer op afstand durft en kunt zetten. Meer stilstaat bij jou wensen en verlangens , kijkt naar al het verdriet , onzekerheid en de angst die je constant in je schoenen wordt geschoven........dat moet je niet willen, voor jezelf toch....?
Ik snap je wel, iemand los laten, waar je zoveel van houdt en het ergste nog, waar je meer dan dat iemand zich maar kan voorstellen, in hebt geinvesteerd. Ik heb me werkelijk afgevraagd dat het juist daarom zoveel heftiger is ....dit verlies .

afbeelding van Ik3000

Bedankt Hortensia; het doet

Bedankt Hortensia; het doet me deugd (bedoel ik goed hoor Glimlach) om het verhaal te horen van iemand die in hetzelfde schuitje zit.
Ik ben blij dat het 'normaal' is dat ik zoveel moeite heb om hem los te laten, ik blijf ook geloven dat het allemaal wel weer goed komt.
Heel bevreemdend dit..., heel vermoeiend ook.

Hij heeft me ook in een machtsgreep en dat weet hij goed genoeg.
Dat ik er wel zal zijn als hij me nodig. Dat vind ik bijna walgelijk zelfs.

Hoe lang duurde het bij jou voor je dit inzag?

afbeelding van hortensia

@ik3000

Ik denk dat het met vlagen was, soms boos en verdrietig wegging en voor mezelf dan moedig bepaalde dat het afgelopen moest zijn. Maar eenmaal thuis alles weer als sneeuw voor de zon verdween .
Misschien had ik nooit opgegeven , had natuurlijk wel vaak mijn twijfels , maar verder hadden we het goed. Nam ik ook genoegen met wat er was, de vriendschap die we hadden ( en nog) was voor mij voldoende denk ik.

Nu heeft hij onwijs veel spijt dat hij weggegaan is, depressiever dan ooit omdat hij me mist en eenzaam is. Alhoewel ik hem regelmatig bezoek en we af en toe nog samen eten . huilt veel wat hij eerder nooit kon en is weer gaan gebruiken, omdat hij eenzaam is nu, zo vertelde hij . Als hij bij mij zou zijn gebleven dan zou dat wss niet gebeurt zijn , dacht hij .....
Ik weiger hierin mee te gaan , mee te denken ook . Alles wat ik denk is : Jij bent weggegaan al was het een labiele keus , al heb je spijt , depressiever en gebruikt weer . Ik zal altijd zijn maatje zijn , hem nooit laten stikken . Maar als hij op deze manier laat zien , door af te glijden ipv ervoor (ons) te moeten vechten wat ik al die jaren voor ons samen heb gedaan . Dan zou het qua relatie me niks hebben gebracht behalve de vriendschap die er zo ook wel is .

afbeelding van krulie

(te) veel hebben geïnvesteerd

Hortensia, dat je je afvraagt of het verlies heftiger is als je veel of te veel hebt geïnvesteerd in de relatie. Ik heb bij mezelf geconstateerd van wel. Niet bij een liefdesrelatie, maar bij een min of meer, niet eens echte, vriendin, die ik door dik en dun wilde steunen en zij wou dat vooral ook. Eigenlijk was ze ook een last, maar daar probeerde ik niet aan te denken. Nadat ze plotseling de relatie verbrak (al gauw kwam ze daarop terug!), was ik een poos helemaal overstuur in tranen. Heel opmerkelijk. (Ik ben later het contact toch niet meer aangegaan). Min of meer heb ik later nog eens iets dergelijks meegemaakt, dat ik me erg voor de relatie moest inspannen. In plaats van opluchting of 'normaal' verdriet om het verbreken, was het toen dit afliep weer buitenproportioneel heftig voor me. Dus toch een "egokwestie", en over mijn grenzen te zijn gegaan.

afbeelding van hortensia

@krullie

Hey Krullie , leuk om weer eens iets van je te lezen , alhoewel ik niet bedoel de omstandigheden , maar je snapt me wel Glimlach

Wat jij omschrijft is precies wat ik ook bedoelde , is ook waar een psycholoog uit Schotland me ooit voor waarschuwde toen mijn ex daar in therapie was. Kijk uit dat je niet Codependence wordt. Zonder het door te hebben wordt je denk ik toch mede afhankelijk, je houdt van de ander en alles wat je wil is dat diegene gelukkig wordt en het goed gaat , het gaat er dan ook niet in , dat je dan ineens aan de kant wordt gezet na alles wat je voor diegene hebt betekend, je zo voor hebt ingezet
Ik denk dat ze daar niet eens zo bij stil staan , voor de ander ben je nog steeds een fantastisch persoon , maakte gewoon een keuze voor zichzelf zonder bij jou gevoelens stil te staan. Maakt een beslissing voor zichzelf omdat het voor dat moment een goede keus lijkt, maar er na maanden achter te komen dat het een labiele keus was op een moment dat er beter geen keus gemaakt kon worden. En dan weer snel terug rennen naar de veilige stabiele factor die jij was . Egoistisch? ja ...ergens wel .

afbeelding van Willem123456

Herkenning

Herkenbaar verhaal en die onduidelijkheid is zo vermoeiend Glimlach

Mijn ex ook uitgemaakt na 4,5 jaar waarvan 1 jaar samengewoond omdat de liefde op was en ze zich ongelukkig voelde.
Nu zijn we 2 maanden uit elkaar en kreeg telkens het verhaal te horen dat ze niet zeker was en ze mij wel nog graag ziet.
Gisteren kreeg ik telefoon dat ze beseft da ze ongelukkig is en niet weet wat het is. In ieder geval heeft dit niets met mij te maken en gaat ze volgende week naar de psycholoog. Ze vroeg dan of we komende weekend iets leuk kunnen doen samen.

Maakt me dus nog meer verward. Ga haar dan ook straks opbellen om te zeggen dat ik alleen wil afspreken als ze er 100 percent voor kan gaan anders niet. Contact blijven houden is het ergste dat er is, maar begrijp als er onzekerheid van de tegenpartij in het spel is, dit het extra moeilijk maakt.

Ik zou gewoon aangeven dat je ook aan jezelf moet denken en verder moet gaan met je leven. Ook al voelt het juist aan om hem te helpen. Hij maakt het uit en vraagt dus aan jou om hem los te laten. Doe dit dan en zorg ervoor dat je zelf sterker wordt.

Komen er allemaal samen sterker uit !

afbeelding van hortensia

@Willem123456

Zou misschien heel verstandig zijn dat ze eerst alleen met zichzelf aan de slag gaat en daarna te bezien wat ze nu echt wil . En jij ondertussen je eigen leven weer gaat oppakken zonder heen en weer geslingerd te worden tussen de toekomst en herinneringen. Geeft zoveel onzekerheid waar je voor nu even niets mee kan.