Het is nu ruim 3 weken dat de misbaksel me na een lange knipperlicht-relatie heeft verlaten. Dit keer voorgoed, want nu is het gewoon onvergeeflijk en ik hoef niet iemand terug die me alleen maar naar beneden trekt.
Ik haat 'm zo erg voor het verspillen van m'n tijd en het verpesten van alles. Daarnaast ben ik ook nog zwanger.
Normaliter is het effectief om over iemand heen te komen door diegene te negeren, hatelijk over 'm te denken en ander leuke jongens te daten als afleiding.
Maar in dit geval ben ik dus zwanger van hem en dat verpest een boel.
- Met mijn buik trek ik nog geen strontvlieg aan.
- Mijn buik herinnert me constant aan hem.
- Ik hou veel van mijn kindje, hij blijkbaar niet en de gedachte dat mijn kind een bastaard word vind ik vreselijk
- Hij heeft veel ruiten voor me ingegooid bij vrienden en andere sociale contacten, en nu pluk ik er de rotte vruchten van.

Door deze punten is het haast onmogelijk om hem uit m'n hoofd te zetten. En het erge is, hoe erg ik hem ook probeer te haten; het is wel de vader van mijn kind en ik hou nog steeds van hem. Ik word moedeloos van de situatie en mijn gedachten, en het speelt me aan parten.