fase 1: ontkenning / fase 2: woede / fase 3: onderhandelen / fase 4: heroriëntatie / fase 5: acceptatie of aanvaarding.

Zo gaat het altijd. Eerst ontken je glashard dat je een probleem hebt. Vervolgens word je er kwaad om. Tenslotte ga je toch een beetje twijfelen en nadenken. Vervolgens overdenk je hoe je het beter zou kunnen doen en vervolgens, vervolgens pak je je probleem aan of accepteer je dingen zoals ze zijn.

Ik herken de fasen. Besef dat ik nou echt hele grote problemen heb (gehad), maar het zit ook in kleine dingetjes. Dingetjes als 'ik zou meer aan mezelf moeten doen,' of 'ik moet beter luisteren.' Het is altijd lastig om problemen te erkennen. Of iemand ervan te overtuigen dat diegene dingen anders aan moet pakken. Sommige mensen hebben ergerlijke eigenschappen en je wilt ze niet op hun 'ego' trappen, dus soms wil je er niks van zeggen.

Maar als jij diegene was en je wist niet dat je zo deed, dan zou je toch liever weten van wel zodat je het kunt veranderen? Ondanks de reactie in de eerste instantie vast niet zo geweldig zal zijn, wat negerend of boos. Later komt er veelal dankbaarheid voor in de plaats.

Maar ik denk dat alles wat je hoort, een weggetje langs je hersenen maakt en daar, ieder op z'n eigen manier, verwerkt wordt. Dingen gaan echt niet het ene oor in en het andere weer uit, ondanks dat soms wel zo lijkt en je dat soms ook wel zou willen.

Soms schrik je gewoon van jezelf, wist ik veel dat ik me als een idioot gedroeg. Soms heb je iemand nodig die je even 'een spiegel voorhoudt.' Je moet wel jezelf zijn natuurlijk, maar soms ben je (onbewust) iemand die je niet wilt zijn. En vroeg of laat loop je tegen jezelf aan, maar soms te laat. Daarom is het toch wel prettig als er ook anderen zijn die om je denken...waarvoor mijn oprechte dank aan deze...!

Havana