Je kan slechts iemand liefhebben als je die iemand als onafhankelijk en 'niet van jou' aaanschouwd. Dit is ook de reden waarom vaak liefde wordt gevoeld in het begin of zelfs nog voor de relatie (je hebt ook veel onbeantwoorde liefde), en dat die wegebt naarmate de relatie vordert (je groeit naar een éénzijdige of wederzijdige afhankelijkheidssituatie).
Je hebt iemand lief omdat die persoon een welbepaald karakter heeft - dat niet eigen is aan het jouwe - waar je respect voor opbrengt, waar je hart van gaat kloppen.
Daarom, zoals je zegt, kun je niet liefhebben, wanneer de andere een vereiste is.
Dit is zo waar! Het klinkt zo simpel, maar is niet gemakkelijk. De mens krijgt in z'n leven te maken met diverse vormen van schijnliefde te maken, en leert zo dat het veelal een illusie is, en leert langzamerhand wat ware liefde is. En dat je eerst de liefde en warmte in jezelf moet vinden om echt van anderen te kunnen houden. Zo blijven we mensen ons hele leven schipperen, om te groeien, te leren wat ware liefde is. Rationeel definiëren zoals ik nu doe is gemakkelijk, maar voelen, ervaren is een hele andere koek.
Thanks voor je mooi stukje tekst.
Helemaal waar! Het begint dus met 'eigen liefde' Gelukkig zijn met jezelf. Dit is voor veel mesen het aller moeilijkste. Zehebben een relatie nodig om gelukkig te zijn, geluk zit in jezelf.
Ikzelf heb het tegen overgestelde mee gemaakt. Ben gelukkig met mezelf. en dacht niemand nodig te hebben... Kan alles alleen dat is waar, heb alles voor elkaar, ook dat is waar, heb lieve collega's en vriendinnen. Ik zag en hoorde 'de relatie stress'om me heen en dacht; pff mij niet gezien.. Kwam een liefde tegen, en was toen totaal niet voorbereid...
Nu sta ik er open voor, maar zonder, hetgeen hierboven vermeld uit het oog te verliezen... dus laat cupido maar raak schieten!! (-;
Een relatie kan zich dusdanig ontwikkelen, dat je niet weet waar jezelf eindigt en de ander begint...
Totaal vergroeid met elkaar...
Als je in dat stadium bent beland... hoe groot is de impact van een relatiebreuk in zo'n situatie?
Helemaal erg wordt het, als je zielsverwanten bent... dan kan het echt een enorm gat in je leven slaan.
Je kunt natuurlijk stellen dat je op je eigen basis moet vertrouwen en liefhebben... maar als je een intense relatie hebt, zit je vaak bij elkaar op de basis. Je wordt op een gegeven moment ook de basis van een ander. Je vertrouwt erop dat die persoon er is... totdat die persoon er niet meer is... en dan komt de klap.
Als je ten allen tijde van je eigen liefde uitgaat... in hoeverre ben je dan bereidt om in de ander op te gaan.
Want de mooiste liefde is toch een symbiotische liefde?
Of 2 eilandjes... die ervoor kiezen om, voor zolang het duurt, samen te zijn.
Denk ook dat het voor iedereen verschillend is.. ik heb ooit een uitspraak gehoord, die ik mooi vond; mijn man en ik zijn als een spoor rails..ieder appart maar toch onlosmakelijk van elkaar verbonden, zo zie ik het, dat ieder in zijn eigen kern (mag en kan) blijven staan, maar dat er zonder voorbehoud ALTIJD de toerijkende hand van de ander zal zijn (zielsverwantschap) voor mij betekend ook liefe is loslaten dus de ander ook gunnen in zijn eigen kern te staan, omdat hij / zij goed is zoals hij / zij is.
Liefde is onafhankelijkheid
Ben er helemaal mee akkoord.
Je kan slechts iemand liefhebben als je die iemand als onafhankelijk en 'niet van jou' aaanschouwd. Dit is ook de reden waarom vaak liefde wordt gevoeld in het begin of zelfs nog voor de relatie (je hebt ook veel onbeantwoorde liefde), en dat die wegebt naarmate de relatie vordert (je groeit naar een éénzijdige of wederzijdige afhankelijkheidssituatie).
Je hebt iemand lief omdat die persoon een welbepaald karakter heeft - dat niet eigen is aan het jouwe - waar je respect voor opbrengt, waar je hart van gaat kloppen.
Daarom, zoals je zegt, kun je niet liefhebben, wanneer de andere een vereiste is.
mrbean @SensitiveMale OSHO
Dit is zo waar! Het klinkt zo simpel, maar is niet gemakkelijk. De mens krijgt in z'n leven te maken met diverse vormen van schijnliefde te maken, en leert zo dat het veelal een illusie is, en leert langzamerhand wat ware liefde is. En dat je eerst de liefde en warmte in jezelf moet vinden om echt van anderen te kunnen houden. Zo blijven we mensen ons hele leven schipperen, om te groeien, te leren wat ware liefde is. Rationeel definiëren zoals ik nu doe is gemakkelijk, maar voelen, ervaren is een hele andere koek.
Thanks voor je mooi stukje tekst.
Mr Bean
Eigenliefde
Helemaal waar! Het begint dus met 'eigen liefde' Gelukkig zijn met jezelf. Dit is voor veel mesen het aller moeilijkste. Zehebben een relatie nodig om gelukkig te zijn, geluk zit in jezelf.
Ikzelf heb het tegen overgestelde mee gemaakt. Ben gelukkig met mezelf. en dacht niemand nodig te hebben... Kan alles alleen dat is waar, heb alles voor elkaar, ook dat is waar, heb lieve collega's en vriendinnen. Ik zag en hoorde 'de relatie stress'om me heen en dacht; pff mij niet gezien.. Kwam een liefde tegen, en was toen totaal niet voorbereid...
Nu sta ik er open voor, maar zonder, hetgeen hierboven vermeld uit het oog te verliezen... dus laat cupido maar raak schieten!! (-;
...
Een relatie kan zich dusdanig ontwikkelen, dat je niet weet waar jezelf eindigt en de ander begint...
Totaal vergroeid met elkaar...
Als je in dat stadium bent beland... hoe groot is de impact van een relatiebreuk in zo'n situatie?
Helemaal erg wordt het, als je zielsverwanten bent... dan kan het echt een enorm gat in je leven slaan.
Je kunt natuurlijk stellen dat je op je eigen basis moet vertrouwen en liefhebben... maar als je een intense relatie hebt, zit je vaak bij elkaar op de basis. Je wordt op een gegeven moment ook de basis van een ander. Je vertrouwt erop dat die persoon er is... totdat die persoon er niet meer is... en dan komt de klap.
Als je ten allen tijde van je eigen liefde uitgaat... in hoeverre ben je dan bereidt om in de ander op te gaan.
Want de mooiste liefde is toch een symbiotische liefde?
Of 2 eilandjes... die ervoor kiezen om, voor zolang het duurt, samen te zijn.
Ik zou het niet weten...
Denk ook dat het voor
Denk ook dat het voor iedereen verschillend is.. ik heb ooit een uitspraak gehoord, die ik mooi vond; mijn man en ik zijn als een spoor rails..ieder appart maar toch onlosmakelijk van elkaar verbonden, zo zie ik het, dat ieder in zijn eigen kern (mag en kan) blijven staan, maar dat er zonder voorbehoud ALTIJD de toerijkende hand van de ander zal zijn (zielsverwantschap) voor mij betekend ook liefe is loslaten dus de ander ook gunnen in zijn eigen kern te staan, omdat hij / zij goed is zoals hij / zij is.