Frustratieblog

afbeelding van Keelia

Hey iedereen,

heb weekje thuis ziek gezeten, was liever toch gaan werken. Naja, heb het een halve dag geprobeerd, maandag, maar ben met koorts terug naar huis moeten gaan. Het heeft geen zin om mijn collega's ziek te maken + de kinderen zitten daar zelf zo ziek, ik zou hen aansteken en zij mij.

Valentijn ging bijzonder goed, heel goed zelfs, in termen van ldvd-verdriet. Mijn vader kwam die dag met een enorm boeket bloemen binnen voor mijn moeder en had zoiets van: Neh, ze doen maar Glimlach Leuk voor hen Glimlach .. Had zelfs niet eens het jaarlijkse gevoel: WAAROM HEB IK NOU GEEN VALENTIJN??? Dus hele stappen vooruit dus, dacht ik.. Heb nu al twee dagen barstende hoofdpijn, mede dankzij mijn ex. Of toch de gedachte aan hem. Begon in de nacht van 14-15 feb over hem te dromen en it wasn't pretty. Ik denk dat het ook te maken heeft met een gemiste kans, omdat deze avond een paar mensen bij een vriendin uitgenodigd zijn, waaronder ik en mijn ex. Heb mijn ex al 9 maand niet meer echt gezien en gesproken (na die paar sms'jes/mails en random ontmoetingen in het uitgaan) en had dus de kans om met hem een hele avond in de zetel te zitten. Ik voel me dus ook zeer slecht dat ik door mijn ziek zijn zo'n kans moet laten voorbij gaan.

Wat ik gedroomd heb over mijn ex, het is al iets dat al een tijdlang in mijn hoofd blijft spoken en steeds meer en meer vragen doet neerdwarrelen in mijn leven, wat spijtig genoeg niet de bedoeling mag zijn. Heb lange tijd zitten nadenken over één zinnetje dat hij me gestuurd had, zo'n twee weken na we uit elkaar zijn gegaan: "Jij was niet diegene die moest vertrekken."
Zoals sommigen mss weten heb ik mijn ex verlaten omdat hij iemand bij hem thuis had uitgenodigd die mij jaren terug het leven tot een hel gemaakt had, mij in mijn depressie had geduwd en het heeft mij 4 jaar geduurd om mij terug uit die depressie te krijgen, zelfs al was die ene persoon niet meer in mijn leven. In de eindstrijd naar mijn weg naar de top kwam die persoon ineens terug in mijn leven. Ik zat ook met mijn ex in een vriendengroep die het niet leuker vond om messen in mensen hun rug te steken, dachten dat ze zichzelf beter vonden dan anderen. Ook al wil ik geen vooroordelen doortrekken, niet iedereen van die soort over dezelfde kam scheren, maar het waren jongens en meisjes waarvan de mama en de papa er vrij goed inzitten en ze dus heel wat tripjes en reisjes op hun naam konden zetten.. MAW, zij zijn van het principe: Geld maakt macht.. Ze hebben mij en mijn ex gepest, in twee jaar tijd zijn er zo'n 7 mensen weggepest in die groep, door dat groepje van vier en ik wou er gewoon niets meer mee te maken hebben, mijn ex bleef gewoon bij hen gaan. Hij bleef beweren dat die mensen niets voor hem betekenen, dat het gewoon mensen zijn waarmee hij plezier kan beleven, maar daar stopt het ook bij.

Naja, ineens na vier jaar kwam die ene persoon terug in mijn leven, kwam ze ook naar die groep, wat nog meer spanning tussen mij en mijn vriend deed opwekken, hij bleef gaan, ik kon het niet verdragen dat zij daar zat en dat hij bij haar zat, ik raakte "lichtjes" in paniek (naja, ik werd bijna paranoia uit angst dat mijn vriend de verkeerde keuzes zou maken) en we begonnen ruzie te maken, over haar. Ik zei dat ik het niet wou dat hij er bevriend mee werd, dat hij ze niet mocht uitnodigen op uitjes of bij hem thuis of wat dan ook.. Hij zei dat zij gewoon iemand was die daar zat, niet meer niet minder, en dat hij ze ook niet ging uitnodigen.. De ruzies gingen zo ver dat ik na een tijd gewoon uit pure frustratie zei: Weetje wat, het kan me gewoon niet meer schelen, nodig ze dan uit.. Een paar weken later kreeg ik telefoon van mijn ex: Ahja, Keelia, vanavond is het bij mij thuis te doen, mijn ouders zijn weg en zij komt ook, heb haar ook uitgenodigd..
Ben niet geweest die avond, kon het gewoon niet, ik voel me zelden ergens goed, maar bij mijn ex thuis voelde ik me altijd heel veilig en dan te bedenken dat ze daar geweest is, mijn maag draaide echt helemaal om.. Ik kon het gewoon niet meer opbrengen om met hem samen te zijn, weetje, ook al zag ik hem nog doodgraag. Maar de stress die die groep teweeg bracht, dan zij daar nog eens bij, mijn ex dat meer bij die groep zat dan bij mij.. Vrijdag was onze uitgaansdag, maar de laatste 3 maand van onze relatie was het meer een dag die ik bij de WC doorbracht, me afvragen hoever ze deze keer zouden gaan om mij en mijn vriend kapot te krijgen. Ik wist dat ze tegen hem de "raad" gaven om het met mij gedaan te maken, en hij heeft er mij nooit een woord over gezegd. Die laatste maanden kwam enkele vrijdagen mijn avondeten door de stress er terug uit, andere momenten was ik gewoon misselijk met de angst op terugkomen van eten, vandaar mijn kamperen bij de WC..

Heb hem maanden ge-sms't, gemaild, nooit echt een antwoord, tot ik het beu was en antwoorden wou. Ik wou afspreken, en na eerst protest ging hij toch akkoord. Uiteindelijk kreeg ik de mail: Ik vraag me af wat je eigenlijk wil vragen, anders zie ik geen reden om daar te staan. Heb hem mijn vragen doorgestuurd, want had eigenlijk ook geen zin meer om hem te zien, als ik de reden niet meer kon zijn om daar te staan, hoefde het voor mij ook niet meer. Heb mijn vragen doorgestuurd en zal er zijn antwoord in vet bijschrijven:

  • Wat maakte hen zo speciaal dat je meer bij hen zat dan bij mij?

Ze waren niet speciaal voor mij, maar wat hen zo anders maakten dat jou, zij praatten tenminste nog tegen mij. Niet dat bij jou niet plezant was, maar 75% wat we in deze 8 jaar tegen elkaar "gezegd" hebben is langst sms gebeurd, en als ik dan al bij jou zat, dan zei je amper iets.

Opmerking : Die jongen kent me al 8 jaar, hij wist wie ik was, ik vind het heel laf dat hij nu op mijn minder sociale vaardigheden begint te klagen. Hij wist dat ik iemand was die zich beter al schrijvend verwoordde dan met echte gesproken woorden. Als hij daar problemen mee had, vond ik dat hij zich daar al langer over had moeten uitspreken, want hij heeft mij nooit aangetoond dat hij daar erg in had. En de laatste maanden zei ik inderdaad nog veel minder tegen hem. Fijn is het niet als je van anderen moet horen hoe mensen tegen je vriend zitten te zeggen dat hij het beter gedaan maakt, maar zelf heeft hij er nooit iets tegen me gezegd, ik ben er nooit over begonnen want vond dat het zijn verantwoordelijkheid was om erover te beginnen, want theoretisch gezien wist ik daar niets van, van hun "raad" naar hem toe.

  • Ook al wist je dat ik het niet wou dat je die persoon uitnodigde, waarom stond je op een dag op en dacht: Ooh, zou het nu toch niet fijn zijn om haar ook uit te nodigen? Ik weet dat ik één keer gezegd heb dat het mocht en ik neem daar ook verantwoordelijkheid voor, maar heb je meer dan 100X gezegd dat ik het NIET wou want anders zou ik weg bij je gaan, en dan kom je met het excuus af: Jij hebt gezegd dat het mocht, dat is verantwoordelijk afschuiven. Was het het dan echt allemaal waard, had je het gedaan had je geweten dat dit het resultaat ging zijn? En was er iets dat je ermee wou bereiken, met haar uit te nodigen?

Ik heb haar inderdaad uitgenodigd omdat jij zei dat het mocht. Jij zei dat je beter werd in je depressie, blijkbaar niet dus. Had ik het geweten dat dit het resultaat ging zijn, had ik het niet gedaan, zo'n eikel ben ik nou ook weer niet. En ja, ik wou er iets mee bereiken, wat weet ik niet, maar iets..

Opmerking : Hij was iemand die altijd tegen anderen zei: Je moet doen wat je zelf wilt doen, niet wat een ander zegt dat je moet doen, dus ik vind het heel laf dat hij zei: Jij hebt gezegd dat het mocht.. Ik wil niet in een relatie leven waarvan het beleid is: Pas op als je ruzie hebt want alles wat je zegt kan en zal daarna tegen je gebruikt worden. Ook zijn "excuus": Ik wou er iets mee bereiken, maar wat weet ik niet, is ook heel laf.. Als ik iets deed zonder na te denken, echt iets heel stoms zoals bv. zijn glas op een ander onderleggertje zetten, en hij vroeg me: Waarom deed je dat nou?, wou hij geen antwoord horen als: Zomaar.. Hij zei altijd: Niets van, mensen doen altijd iets met een reden, en wil die reden weten. Hij zei dat niet boos, maar hij geloofde er in zijn kern in dat alle mensen iets doen met een rede, en nu kan hij mij geen rede geven, naja, hij wist dat hij er iets mee wou bereiken, door haar uit te nodigen, maar hij WEET niet wat? Hij WEET niet wat de reden is? Hij spreekt zichzelf in zoveel manieren tegen!! En blijkbaar is het wel een eikel, heb hem honderden keren gezegd dat ik het niet wou of ik zou bij hem weggaan, en nu komt hij met het "excuus": Had ik geweten dat je ging weggaan dan had ik het niet gedaan want zo'n eikel ben ik niet..

Maar dan kom ik op mijn puzzelstukjes die ik soms nog iets teveel in elkaar wil laten passen.. Hij zei tegen mij, na twee weken breuk: Jij was niet diegene die moest gaan.. Maar hij wist maar al te goed dat ik ging vertrekken als hij haar uitnodigde.. Dus ofwel

  • Kende hij me helemaal niet, onderschatte hij mij, dacht hij: Ochja, het kind kan het zeggen, maar het ook iets doen is nog iets totaal anders..

Dat vind ik al een k*treden, want vind niet dat je iemand dat je graag ziet, zo moet uitdagen, toch niet op zo'n zieke, twisted manier.

  • Wou hij gewoon van mij af, maar had hij het lef niet om het zelf gedaan te maken, dus hij wist dat de kans erin zat dat ik hem ging verlaten als hij zoiets deed. Dan wordt hij de gedumpte ipv de dumper en gaat alle schuld naar mij..

En als het de tweede optie is, dan wil ik hem gewoon niet meer in mijn leven, want als dat het respect is dat ik krijg na 8 jaar vriendschap.. Naja, daar zijn gewoon geen woorden voor..

Het klinkt mss allemaal over the top, maar ik vraag me gewoon af, hij zei dat ik niet diegene was die moest gaan, maar waarom deed hij dan wat hij deed, als hij wist dat de kans erin zat dat ik toch weg ging gaan? En dan kan hij me nog niets eens een rede geven want hij weet het zelf niet waarom hij deed wat hij deed? Wat moet ik daarvan dan denken? Ik moest bijna altijd al mijn acties, hoe banaal ook, aan hem uitleggen waarom ik het deed, want ja, zijn motto was: een mens doet altijd iets met een rede, maar nu kan hij mij niets zeggen? Ik vind het gewoon zo AAAAAGH, snapje?

Ook zei hij in de mail: Ik heb je er meer dan in gesteund dat je niets meer met hen te maken wou hebben. Ik vond het zeer sterk van je, want ik weet wat voor mensen het zijn.
Maar elke keer als ik zei tegen hem: Ik wil met hen niets meer te maken hebben, kreeg ik van hem het antwoord: Tja.. En dan haalde hij zijn schouders op..
HOE MOET IK DAAR VERDORIE OP UITMAKEN DAT HIJ MIJ DAARIN DAN STEUNT??? Met een Tja, en zijn schouders ophalen??

Uiteindelijk heeft hij het in die mail het toegegeven:

  • Ik durf te wedden dat er mensen zijn die zeiden dat je het gedaan moest maken (wist ik al maanden).

IEDEREEN zei dat ik het gedaan moest maken, maar ik beslis nog altijd zelf wat ik doe, anders had ik het in januari al gedaan kunnen maken..

Naja,
in april zie ik hem toch sowieso, op een verjaardag van een vriendin.. Spijtig genoeg is die vriendin haar verjaardagsdatum dezelfde datum als onze relatiedatum..

*zucht* -- heeft er iemand aspirine in de zaal??

afbeelding van Jeannette

Keelia

Net gekocht...ibrupofen is dat goed??

Ik lees je teleurstelling hier..maar misschien gaat hij zelf ook nog inzien wat deze "vrienden " voorstellen..
Allemaal gebakken lucht denk ik!!
Je voelt je min of meer veraden hé?

Maar laat je er niet onder krijgen hoor!
Sterkte en Beterschap..
Liefs Jeannette

*vraag me wel af of een onderzettertje voor een glas belangrijk kan zijn*

afbeelding van Keelia

@Jeannette

Ibrupofen, fantastisch, laat maar komen Knipoog

Ben enorm teleurgestelt, hij heeft 4 jaar geleden heel die klucht gezien met die ene persoon, hij heeft me zelfs als één van de enige opgevangen, het is net daarom dat onze vriendschap zo sterk geworden was, omdat hij me opving in tijden dat ik het zwaar had, dus waar zit die dan met zijn verstand om haar uit te nodigen, terwijl hij zelf gezien heeft wat die persoon me heeft aangedaan??

Hij geeft toe dat hij weet wat voor mensen het zijn, die "vrienden", maar hoe hij het zei in die mail, hoe hij het precies zei weet ik niet meer, maar het kwam ergens op neer dat hij het wel aankon om elke week bij hen te zitten, wat voor mensen het ook zijn..

Ik voel me gewoon verraden, want elke fout die ik maakte is voor hem een fout, maar alles wat hij deed schrijft hij af als iets voor mij te beschermen..

Dat moet dan je beste vriend voorstellen, iemand waarmee je een toekomst wou uitbouwen.. Spijtig genoeg ben ik van het principe: Wat iemand je één keer kan aandoen, kan die een tweede keer ook, en wat hij gedaan heeft kan ik echt niet meer aan.. Dat was geen mes in mijn rug meer, dat was een mes recht in mijn hart, van de allerlaatste persoon dat ik het verwacht had..

afbeelding van Binas

@ Keelia

Ik kan mij voorstellen, al die vragen die het bij je oproept. De teleurstelling in iemand waar je het niet van hebt verwacht. Dat het aan voelt als een mes in je hart.
De antwoorden die hij geeft zijn een beetje ontwijkend, ergens heb ik het idee dat hij wel weet dat wat hij gedaan heeft niet goed is. Dat hij verkeerde keuzes heeft gemaakt. Het lijkt dat hij teveel waarde hecht aan die groep en hoogstwaarschijnlijk ook beïnvloed is ook al zegt hij van niet.

Daarnaast zie ik ook de onrust wat het in jou heeft gebracht, onbewust heb je hem daar ook mee af gestoten. Ik lees dat jullie communicatie stroef verliep, jij kan je op papier helder en duidelijk verwoorden, als je dat samen niet kan, alleen op papier gaat er iets scheef groeien. Hij is misschien minder goed om het op papier over te brengen wat hij bedoeld? Mis interpretaties kunnen ontstaan, het is geschreven woord. Voor jou een mooi leer punt, ik ben zelf ook beter in geschreven woord. Maar ik heb ook mondeling beter leren communiceren door in het bijzijn van mijn toenmalige partner, de brieven voor te lezen. De deur te openen naar communicatie en vanaf daar het voort te zetten, dan is het “hoge” woord er al uit en is er een basis gelegd om op normale manier iets te bespreken. Dan kan je meteen misvattingen weerleggen en constructief zijn.
En nog steeds lukt het mij soms niet, heeft meer te maken met dat ik mij overruled voel door een vraag die beroep op mijn gevoel doet. Geef mij dan ruimte en pen en papier, dan is er een antwoord of reactie. Dring je aan, klap ik dicht.
Bij mij heeft het te maken met controle en een stukje onzekerheid, op papier heb ik meer controle over mijn woorden, ook al rolt het er zo uit, maar ik heb nog de kans op nalezen en aanpassen. Als ik zo iets zeg, is het gezegd, geen kans meer op aanpassen. Dat is mijn belemmering.
Het wordt steeds minder, omdat ik meer vertrouwen krijg in mij als persoon, dat ik mij beter bewust ben van mezelf en weet dat ik nu iets over kan brengen zoals ik het bedoel. Dat vertrouwen had ik voorheen niet in mijzelf.
Waar ligt dat voor jou, dat je communicatief vaardiger bent op papier?

Je bent een krachtige dame hoor, had ik al eens gezegd. Geloof in jezelf, dan kan je ook mondeling de Keelia naar boven brengen die in je zit.
Wees maar trots op jezelf dat je op jonge leeftijd al zo in het leven staat.

Liefs Binas

afbeelding van Keelia

@Binas

Citaat:

En nog steeds lukt het mij soms niet, heeft meer te maken met dat ik mij overruled voel door een vraag die beroep op mijn gevoel doet. Geef mij dan ruimte en pen en papier, dan is er een antwoord of reactie. Dring je aan, klap ik dicht.
Bij mij heeft het te maken met controle en een stukje onzekerheid, op papier heb ik meer controle over mijn woorden, ook al rolt het er zo uit, maar ik heb nog de kans op nalezen en aanpassen. Als ik zo iets zeg, is het gezegd, geen kans meer op aanpassen. Dat is mijn belemmering.

Dit heb ik dus ook, ik voel me vaak ook overruled door een vraag die beroep doet op mijn gevoel. Geef mij ook pen en papier en ik schrijf je een hele brief, maar vraag mij zo om mij verbaal te verwoorden en ik klap dicht. Ook als ze mij verplichten om te spreken, klap ik dicht. Als ik vroeger bv. met een slecht schoolrapport op de proppen kwam, dan vroegen mijn ouders altijd kwaad: En, wat heb je hierop te zeggen?? En dat was dus niets, ik klapte helemaal toe en kreeg er letterlijk geen woord meer uit, alsof er een enorme tennisbal in mijn keel zat en mijn woorden onderdrukte, want in mijn hoofd ging het gesprek door.

Heb het ook al geprobeerd om mijn woorden op papier te zetten en dan voor te lezen, maar dit ging echt heel moeilijk. Als ik iets op papier zet, dan is het echt met mijn hart en ziel, en vind het heel moeilijk om dat bloot te leggen. Op papier kun je het zelf nog interpreteren hoe je wil, maar als je iets zegt, maakt het zo menselijk en zo echt. En daar ben ik enorm bang voor..

Ik denk dat het ook een stukje te maken heeft met mijn opvoeding. Mijn ouders zijn van nature heel stille en onzekere mensen. Als ze bij andere mensen zijn, hoor ik ze amper iets zeggen, en heb dit al mijn hele leven gezien. Ik heb nog nooit één van mijn ouders echt hun zien verdedigen tegen een ander, verbaal.. Mijn vader heeft het zinnetje: Als er iemand jou probeert te kraken, zwijg dan, want hoe meer je zegt, hoe meer men het tegen jou kan gebruiken.. Dit zinnetje heeft hij me er al van kleinsaf ingedramt..

Mijn ex was iemand die zich verbaal heel goed kon uitleggen, hij kon echte conversaties voeren, en ook soms steken geven, zoals we dat hier noemen.. Vriendschappelijke steken, you know, altijd proberen het laatste woord te hebben maar op een grappige vriendschappelijke manier.. Naja, weet niet goed hoe ik het moet uitleggen maar het is dus niet als kwetsend bedoelt Tong Maar ik kon dat niet, en ik zag (en zie soms nog steeds) dat dit frustratie bij sommige mensen teweegbrengt, want ze willen dan vriendschappelijk doen, maar dan kan ik er niet op terug antwoorden, op hun grapjes, en ja, ik zie het dan in hun ogen, en ik klap dan helemaal toe.. Ik ben echt niet goed in verbaal zijn, en ben er al enorm in gegroeid, maar een echte spreker zal ik nooit worden..

afbeelding van Binas

@ Keelia

Wat rot dat je bang bent je gevoel ook echt uit te spreken, waar zit de angst hem in? Wat is het ergste wat kan gebeuren als je je gevoel bloot geeft?
Juist door het niet te doen, ga je aan jezelf voorbij. Nu doe je het ook en ben je zo krachtig! Kwetsbaar durven zijn is heel eng, maar wel hetgeen wat je een mooi mens maakt. Anderen gaan je daardoor waarderen, je zien voor wie je echt bent. Vaak is het je eigen angst, die nooit werkelijkheid zal worden. Mij is het nog nooit overkomen dat als ik mij kwetsbaar opstel, dat anderen daar dan raar op reageren of mij gaan afbranden. Ik denk dat ieder mens (mensen waar jij mee om gaat dan, die bij je passen) respect zal hebben voor jouw kwetsbaarheid.
Is dat niet het geval, zou ik gelijk een deur dichtgooien, die mensen zijn het niet waard om mee om te gaan.
Het is een kwestie van durven en doen. Hoe vaker jij het gaat doen, hoe sneller het aanvoelt als iets wat bij je gaat passen. Als een nieuwe jas die je gekocht hebt, die eerst ook wennen is, maar later helemaal bij je past.

Vervelend dat je het van huis uit mee hebt gekregen, maar zoals ik je hier lees ben jij anders dan je ouders, er zit een Keelia die graag gezien wil worden. Zich wel wil verdedigen, haar gevoel wel wil uiten en niet zoals jouw ouders stil en onzeker wil zijn. Als dat al in je zit op papier, komt dat als je dat echt wil ook wel naar buiten.
Ik was vroeger een heel onzeker, verlegen meisje. Ik durfde niks te zeggen in gezelschap, was altijd het stille meisje en als ze mij wat vroegen werd ik knalrood. Ik praatte heel erg zachtjes, ik heb zelfs al eens een megafoon als suprise voor sinterklaas gekregen. Toen ik 17 werd, was ik mezelf zo zat! Ik wilde laten zien wat ik in mij had, wie er van binnen stond te schreeuwen om gezien te worden. ik heb het roer radicaal omgegooit en ging constant alle uitdagingen aan.
Dat heeft mij veel gebracht, kan nu wel zeggen dat ik heel erg zelfstandig ben en niet snel terug deins voor uitdagingen. Ook over gevoel praten gaat steeds makkelijker, al ben ik nog niet waar ik wil.
Ik kan nu vrijwel overal mijzelf zijn, geen schaamte meer, ik ben wie ik ben. Pas ik niet bij een ander is dat jammer, ik zie dat niet meer als iets persoonlijks, omdat ik nu niet meer op mijn tenen loop. Ik hoef niet met iedereen een klik te hebben.
En juist door mezelf volledig te zijn, met al mijn kwetsbaarheden trek ik veel meer mensen aan die echt bij mij passen, die mij waarderen om mij. Voelt zo fijn en prettig!

Ik weet zeker dat jij dat ook kan en heb je misschien iets in handen waar je ouders trots op zullen zijn en je voorbeeld gaan aannemen. Fijn dat je al zo gegroeit bent. Het heeft te maken met durven, uitproberen, zeg eens wat je voelt, kijk wat de reacties zijn. Het zal je verbazen dat niemand je ooit raar aan zal kijken. En een spreker zal je nooit worden? Weet je dat wel zo zeker? Ook dat is een kwestie van doen en durven. Je hebt geen idee waar jezelf allemaal toe in staat bent, je hebt misschien wat meer hobbels te nemen, maar als je echt iets wil, dan gaat het je lukken. Links om of rechts om, je komt er wel Glimlach