Vandaag voel ik me net wat beter. Het is alsof ik alles nu stilletjes aan vanaf een afstand kan bekijken. Misschien is het morgen niet meer zo, wie weet. Maar ik heb wel het gevoel dat tijd wonden heelt, ook al gaat het maar heel langzaam. Ik mis hem nog steeds verschrikkelijk, maar vandaag heb ik het (nog) niet aan mijn hart laten komen. Dit is de eerste dag dat ik nog niet gehuild heb... Mijn examen is zelfs wonder boven wonder redelijk goed verlopen.

Ik kan voor het eerst denken, zou hij me nu missen?, zonder in een huilbui van een uur te verzanden. Wat raar... begin ik mijn gevoel voor hem te verliezen? Ik kan het echt niet plaatsen. Ik zie hem nog steeds ontzettend graag, zou niets liever willen dan dat hij nu aan mijn deur zou staan, en toch... ik weet niet eens of ik daar vandaag wel behoefte aan heb :/. Is dit normaal? Iemand supergraag zien, keihard missen, en er toch ff 'over' zijn, ook al duurt het maar één dagje?

Vreemd, ik heb een knuffel gekregen, een welgemeende, dat kon ik voelen, van iemand die ik helemaal zo goed niet ken (zus van een vriend). Sindsdien voel ik me veel beter in mijn vel. Mijn voorstel tegen ldvd : knuffel eens een halve onbekende ...

Let op jezelf iedereen!