Vandaag wordt weer zo'n slechte dag, ik voel het sluimeren in mijn lijf, het verdriet. Waarom doet het zo'n pijn? Ik probeer mezelf altijd maar wijs te maken dat het vrijdag, wanneer me elkaar zullen zien, niet goed komt. Waarom zou het goedkomen? Omdat hij nog twijfelt? Waarom nou toch... Wanneer gaat deze rotpijn eindelijk es over... Ik moet studeren, ik mag mezelf niet in zelfbeklag wentelen, ik moet voort. Waarom is het zo moeilijk?!
Gisteren zag ik hem overal lopen, echt overal, ik werd er bijna gek van.
Als ik overdag niet aan hem denk, dan komt hij 's nachts langs. Hij was zo dicht vannacht, ik kon hem voelen, ruiken, zien van heel dicht bij, bijna neus tegen neus. Wat bezielt 'hen hierboven' om me dat toch zo vaak aan te doen .

Vanmorgen sprak ik hem ff aan... Ik voelde me alleen en zat met veel vragen. Deze middag al stond hij aan mijn deur, na drie weken. Hij lachte, van de zenuwen. Ik zag er goed uit, zei hij. Veel gepraat, weinig wijzer geworden. De enige conclusie die ik eruit trek is dat dit alles had kunnen vermeden worden, als we maar hadden gepraat. Dat zegt hij zelf ook. Ik ben kapot. Hij versprak zich : dat is omdat ik van je... euhm, dat is omdat jij van me houdt. Hij schrok van zichzelf. Ligt de waarheid niet in het onderbewuste, vroeg ik hem? Hij antwoordde niet meer. Hij hielde me vast, trooste me, veegde de tranen van mijn gezicht. Maar hij kon niet blijven... hij is vertrokken met een kus op de wang. En toch hoort het niet zo, dat voelt hij zelf ook. Wie zegt dat ik over je ben, vroeg hij me? Ik wou dat hij nu nog bij me was, dat hij me vasthield en me zoende, en me nooit meer liet gaan. Wij horen gewoon bij elkaar. Wanneer zal hij dat nu es snappen. Diep in zijn binnenste ziet hij mij zielsgraag, dat is vandaag wel duidelijk geworden. Maar hij zegt dat hij nog steeds twijfelt. Ik wil je geen hoop geven, zei hij. Maar hij weet donders goed dat wanneer je zoiets zegt, de hoop er toch komt.

Het moest er es van komen... wat een klote-examen! Nix heb ik kunnen invullen, helemaal nix :'(.
Ik ben aan het eind van mijn latijn. Tot nu toe heb ik me op schoolvlak nog niet laten kennen, maar ineens kwam die klap. Ik kruip straks in mijn bed, en ik kom er de hele dag niet meer uit. Ik herpak me morgen wel, want ik kan mijn andere examens niet laten schieten hé...
Nu wil ik alleen maar huilen, huilen en nix anders. Wanneer komt hij nu toch verdomme trug! Hoe kan hij mij zo'n pijn doen?

Wanneer wordt ik weer es gelukkig zonder meer, en worden deze weken slechts een vieze herinnering..

Ik zit volledig met mezelf in de knoop. Overal zie ik hem, hoor ik hem, ik kom op de plaatsen waar we samen waren, en dan bekruipt het verdriet me opnieuw. Het wil maar niet overgaan. De tranen blijven vandaag maar komen, ik krijg het slechte gevoel niet weg.

Op de koop toe weet ik niet eens of ik hem wel mis of niet. Ben ik alles aan het verdringen? Ik mis momenteel hem niet, maar mijn vorige ex-vriend. Ik weet niet wat me bezielt. Ik zie mijn huidige ex nog doodgraag. Ben ik gewoon al mijn gevoelens nu op die vorige aan het projecteren? Ik ben mezelf een beetje gek aan het maken denk ik...

Twee dagen ging het fantastisch met me. Mijn examens zijn wonder boven wonder goed verlopen (opsteker van formaat). Geen tranen, geen woede, maar berusting.
Maar ik voelde het aankomen, dat sluimerende gevoel van verdriet. En ineens was het er. Gehuild heb ik, als een klein kind, tot er geen traan meer over was. Daarna een fikse woedebui overleefd. Net alsof ik vanbinnenuit ging uiteenspatten. Er is nix gesneuveld hoor, er was enkel oorlog in mijn hoofd... Ik ben weer leeg, en hoop nu weer een paar dagen voort te kunnen.

M, ik zie je doodgraag, en toch haat ik je grondig... Hoe kan het allemaal zo dicht bij elkaar liggen?

Ik ben aan het eind van mijn latijn. Na een week stilte hebben we weer even met elkaar gechat. Hij mist me wel, maar enkel als vriendin. Terwijl hij vorig weekend nog de vlinders voor mij had. Ik ben kapot, ik kan niemeer. Waarom gunt hij ons geen nieuwe kans? We zijn gewoon gemaakt voor elkaar. Wij samen, was niet veraf van perfectie...

Ik heb straks examen, zie het niet meer zitten, al moet ik erdoor. Stomme wereld!!! Ik wil wegrennen en nooit meer trugkeren, of slapen en pas binnen jaren wakker worden. Ik wou dat ik mezelf niet aan hem had gegeven, mijn hart, mijn ziel, iedere vezel van mijn lichaam.

Gisteren ging het zo fantastisch met me. Ik voelde me goed. En nu... pffff. Ik heb de hele nacht van hem gedroomd. We waren weer samen, hij en ik. Hij was zoooo dichtbij. De hele nacht spookte het liedje 'I want you back' door mijn hoofd, en het is er nog steeds niet uit. Het is om moedeloos van te worden.

Hij heeft nog steeds niets van zich laten horen. Er zijn al 5 dagen voorbij. Ik zie zijn naam wel staan op mijn msn, maar durf die niet meer aan te klikken. Bang dat het laatste beetje hoop daarmee vervliegt. Bang dat hij weer boos op me wordt... Waarom gaat de tijd zo verdomd traag voorbij, als ze snel moet gaan??? Nog 21 dagen moet ik deze nachtmerrie uitzien, pas dan zie ik hem... Help... asjeblieft God, wie dan ook die hierboven het boeltje leidt, laat hem voelen hoeveel ik van hem hou! Laat hem niet de verkeerde keuze maken door ons geen kans meer te geven, we verdienen ze allebei.