Ik lees jouw fantastische, eerlijke goed geschreven blogs. Mijn complimenten. Ook over hoe je het doet, nadenkt en je leven vorm geeft (of probeert te geven). Ik begrijp dat het nogal paradoxaal klinkt, 'hem het gevoel geven dat hij beslist'... Dat doe ik niet steeds en hij is ook niet dom. Maar ik leer om te gaan met de man met wie ik oud zou willen worden, hij doet dat op zijn manier met mij. Alleen hij weet beter voor zichzelf te kiezen. Dat denk ik althans, en ben er soms jaloers op, kijk ook een beetje af. Op een of andere manier ben je in het leven toch altijd aan het berekenen en wil je er voor jezelf het gelukkigst uitkomen zonder de ander voor het hoofd te stoten, want die ander moet zich daar ook goed bij voelen, anders gaat het niet op. Een relatie bestaat uit plussen en minnen. Ook uit 'water bij de wijn doen'; grenzen bepalen plus bewaken; alert zijn niet weer gekwetst te worden. Respect te tonen en respect krijgen. Vertrouwen. En dat alles zit niet zomaar spontaan in het systeem. Na de verliefdheidsfase (de verkoopfase, waar beiden zichzelf van de mooiste kant laten zien) gaat het verder - de individualisering, de fase dat je ook weer voor jezelf gaat kiezen... en als je daar doorheen komt zijn er nog tig fases te benoemen. Na vriendjes en 3 huwelijken, waarvan de laatste 20 jaar duurd... (man overleden) en hij, mijn partner 2 huwelijken, zijn we bijna 9 jaar bijelkaar. Met inmiddels veel samen opgebouwde herinneringen en projecten en ondanks de LAT zijn we in elkaars leven geïnfiltreerd. Dat geeft soms een conflict, dat was nog onlangs. Hij kreeg het letterlijk benauwd. We zijn daar weer doorheen - maar wil niet zeggen dat er nooit meer een conflict zal zijn... Ik weet nu ook veel beter wanneer hij het benauwd krijgt en Waterman heeft me ongelooflijk geholpen door positieve en/of realistische dingen te zeggen op het moment suprème.
Ik heb wel eens zitten denken.... Stel ik zou een man hebben die steeds om me heen zit te darren... ik zou er hoorndol worden. Samenwonen? Ik zou niet meer willen, misschien als ik echt oud ben.
Hij geeft zoveel ruimte dat ik geen behoefte meer heb aan ruimte. En ons conflict gaat nu juist over bijelkaar/niet bijelkaar zijn, dichtbij/afstand.
Ik geloof niet in de Prins op het witte paard. Ik geloof dat je in de loop der jaren met de juiste partner zodanig naar elkaar toe kunt groeien zodat er een goeie balans ontstaat. Maar ja, wat is de juiste partner. Dat is toch die man/vrouw waar je je meer dan 50% goed, vertrouwd, misschien wel af en toe gelukkig meevoelt.
Als je jong bent denk je nog wel eens dat het gras bij de buren groener is, dat station ben ik al lang gepasseerd. Een relatie is werken en blijft altijd precair omdat je toch twee individuen blijft en je niet in andermans hoofd of gevoel kan kruipen. Je geen contract voor de eeuwigheid kan krijgen. Gelukkig maar.
Ik ben nu al zo vaak in mijn leven in een rouwfase geweest, die onbeschrijflijke pijn van leegte, eenzaamheid, proberen te onthechten. En toch stelde ik me weer kwetsbaar op.
Zo gauw je een relatie aangaat weet je dat je gekwetst kunt worden, in de steek gelaten kunt worden - en toch zijn wij zo'n stelletje idioten die er steeds weer intrappen. Nou ja!
De overpeinzingen zullen nog wel doorgaan.