Na een lange dienst om 2 uur vannacht achter mijn computer gekropen, beetje nieuws scannen etc. Zitten nadenken over een collega die vandaag plotseling is overleden en een familielid van een goede vriendin die vorige week om het leven is gekomen bij een verkeersongeval. Dan toch maar weer op hyves kijken naar de pagina van de echtgenoot van mijn ex (laat ik haar L. noemen). Zij zelf heeft heeft geen account maar hij wel. Nu post hij regelmatig van foto's van haar (en hun dochter die nu een jaar of 12 is). Recent ook een krabbel waarbij een kennis hun feliciteert met hun 17e huwelijksdag...

Zoals je begrijpt had ik in een ver verleden, 1 januari 1987 in Eijsden(ZL) om precies te zijn, een heftige relatie met haar. Het begon allemaal nadat zij (per ongeluk?) een trap in mijn kruis gaf nadat zij een goede vriend van mij een opzij wilde duwen en ik tussen beide kwam. Nadat ik was bijgekomen was het liefde op eerste gezicht. Ik was 19 en zij 17 jaar en gedurende 2 maanden waren we onafscheidelijk. Ieder weekend samen op stap (muziek van Madonna, Bon Jovi) waarbij we ons sterker dan de rest van de wereld waanden. Carnaval in Maastricht gevierd waarbij we ondanks 10 graden vorst het ijs deden smelten (figuurlijk). Vrienden en vriendinnen waren jaloers op ons omdat we het perfecte stel waren. Kortom smoorverliefd. Alleen klaagde het gevoel bij mij dat dit nooit goed kon gaan, dat ik dit niet verdiend kon hebben. Hoe kon zo'n lieve en sterke meid iets voelen voor zo'n jongen als ik. De angst dat zij het zou uitmaken voor iemand die ongetwijfeld veel beter was dan ik. Die vernedering zou ik nooit kunnen verdragen...

Op een avond heb ik het uitgemaakt... haar in tranen achter gelaten bij haar vriendin zonder een reden te geven. Ik ben naar huis gelopen en heb mijn hoofd tegen de muur geslagen omdat ik zo'n ontzettend sukkel was. Ik heb haar nog gebeld maar ze wilde me, terecht, niet meer spreken. Ik heb vervolgens de hele nacht door de stad gelopen en langdurig op een brug gestaan (waarbij ik uiteraard het lef niet had om te springen, hoewel ik er nog steeds spijt van heb dat ik dat niet heb gedaan). Ik heb haar vriendin later gesproken en zij vertelde mij dat L. nog weken kapot was door wat ik gedaan had... Uiteindelijk de draad van alledag weer opgepakt, ik moest tenslotte ook naar school en mijn vader, toen ernstig ziek, verdiende ook enige aandacht (niet dat het geholpen heeft).

De weken daarna veel op stap met vrienden in de hoop haar tegen te komen, veel te veel alcohol (drugs deden we nog niet in the eighties in zuid limburg) en veel risicovol gedrag in de hoop als een krantenberichtje te eindigen. Uiteindelijk gaat het leven door. Na behalen van mijn diploma (bekende hakken over de sloot) studeren in Rotterdam. Op kamers, veel nieuwe vrienden en vriendinnen. Maar toch steeds weer terugdenkend aan L. En eigenlijk niemand die een vergelijking met haar kon doorstaan. In de weekenden terug naar Maastricht (limbo-express), gedrenkt in alcohol en andere psychostimulatia, echter geen L. Wel nog een kerstkaartje gestuurd zonder antwoord. En iedere 1e januari sluit ik die dag in een alcoholroes af om maar niet aan haar te hoeven denken Kortom veel lol zonder plezier.

2 jaar later ontmoet ik mijn huidige vrouw. Ik ben niet haar eerste partner maar ze ziet blijkbaar wel iets in mij. Ze kent L. wel (zaten op de zelfde school) maar we praten er nooit over. Na een jaar gaan we samenwonen en we trouwen in 1997. Na mijn afstuderen blijven we nog wat rondhangen in Rotterdam maar in 2000 besluiten we weer terug te keren naar zuid limburg, oa omdat mijn vrouw hier ook vandaan komt maar misschien ook omdat L. hier nog steeds woont... Het leven gaat door en inmiddels hebben we een dochtertje van 5, het liefste meisje van de wereld dat ik nog niet voor alle goud en alle andere rijkdommen van de wereld kwijt wil. Ook op het werk gaat het goed. Maar er blijft iets knagen.

Nu woon ik hemelsbreed 5 km van mijn ex en ben al meerdere malen langs haar huis gereden (het gaat dus om een 40er die langs het huis van zijn ex vriendinnetje rijdt, iets wat je normaal doet als je 14 bent) in de hoop een glimp van haar op te vangen. Let op, ik ben geen stalker en ik denk dat ze niet eens meer van bestaan op de hoogte is.

Inmiddels is mijn ex dus al 17 jaar getrouwd (ik overigens 13 jaar). Maar soms bekruipt me het gevoel dat het wel eens veel beter geweest zou zijn als ik die avond niet zo stom geweest zou zijn?. En dit laatste gevoel gaat maar niet over, sterker nog, de laatste jaren wordt dit gevoel alleen maar intenser. Een aantal jaar geleden zag ik een film over man die in een soort droom zijn leven opnieuw beleefde maar dan met de vrouw met wie hij vroeger een relatie had, maar die hij beeindigde om zijn carriere voorrang te geven. Uiteindelijk bleek hij veel gelukkiger te zijn met zijn ex-vriendin hoewel hij geen carriere kon maken. Als hij bijkomt maakt hij het weer goed met zijn ex en uiteindelijk komt alles goed en ze leefden nog lang en gelukkig blabla. Was natuurlijk een stomme Hollywoodfilm maar raakt natuurlijk wel de kern van liefdesverdriet. Was mijn leven niet mooier met mijn ex-partner? Het antwoord weet ieder rationeel mens natuurlijk ook wel maar je weet het nooit zeker en die onzekerheid blijft ook aan mij knagen.

Nu is het al 23 jaar geleden dat ik mijn ex-vriendinnetje voor het laatst in levende lijve zag, ik heb (op hyves) wel foto's van haar gezien. Uiteraard is ze wel ouder geworden maar zeker niet minder knap. Soms denk ik: kon ik maar een uurtje met haar praten om haar uit te leggen wat mij 23 jaar geleden bezielde en wat ik nog steeds voor haar voel. Niet om het goed te maken want ik besef dat we daarvoor teveel een eigen en ander leven zijn gegaan. Maar ik wil wel dat ze op een of andere manier te weten komt dat mijn gevoelens voor haar nooit over zijn gegaan en ook nooit zullen over gaan. En dat ik haar dankbaar ben voor de 2 gelukkigste maanden van mijn leven. Het liefst voordat ik dood ga maar het liefst voordat zij dood gaat.