Hoi Jelle,
Nou, het lijkt of het mooi is, maar pas op dat je niet een ordinaire uitlaatklep wordt. Ik heb dat met een man meegemaakt, ontmoet augustus 2006, verkering in september daarna en hij en ik huilden wat af de eerste tijd. "O, jij óóóók?" Dat werk. En dan moet je weten dat we beiden 45 of ouder waren op dat moment, dus niet aan puberende onstuimigheden denken. Onstuimig was het wel en ik kreeg er een totaal verkeerd beeld door. Later blijkt hij dit alleen prettig te vinden op ZIJN momenten. En als ik denk dat die openheid werkelijk bestaat, laat hij het afweten, noemt mij claimend en vindt dat we meer op eigen benen moeten staan. Maar IN HET BEGIN krijg ik woorden te horen als "Blijf praten, ik doe het ook!" (letterlijk in de mail, dus ik kan echt zien dat hij het echt zo gezegd heeft ook, soms gaat een mens daardoor twijfelen aan zijn verstandelijke vermogens). Het is nu bijna een jaar geleden dat het definitief uit ging en ik ben het nog aan het verwerken. Dus mijn advies? NIET DOEN. Lekker het verleden daar laten en je verheugen op de leuke dingen en voorzichtig aftasten of er echte (blijvende) diepgang in zit op basis van gelijkwaardigheid. Want niemand wil toch het emotionele afvoerputje van een ander zijn of worden? Niemand wil toch de pijn van desillussies? Ik kan alleen maar zeggen. Houd afstand, doe wat aardige dingen en blijf bij jezelf voorlopig. Voor iets stabiels is meer nodig dan het uitwisselen van wat emotionele onstuimige e-mails met (ongetwijfeld): oooooh, wat begrijp jij mij goed en ooooooh, wat mail jij een leuke dingen. Het is iets anders als je lotgenoten zoekt, maar in een nieuwe relatie...... never again. Eerst ZIEN en dan geloven.
Doeidoei van Désirée