Gebroken

afbeelding van TylerDurden

Ik weet niet goed hoe te beginnen of waarom ik mijn verhaal aan de wereld wil tonen. Ik doe het gewoon.
Vandaag is het 3 weken geleden dat m'n vriendin voor het eerst zei dat ze twijfels had. Voor mij zijn we die dag uit elkaar gegaan.
We waren bijna 3j samen, ik dacht dat we het goed hadden samen. Ze vertelde me nog het weekend ervoor dat ze me niet meer kwijt wilde. Ik kan niet beschrijven met woorden hoe ik me voelde toen ze het uitmaakte.. Hoe kun je nu zulke dingen zeggen, hoe kan een relatie van de ene op de andere dag 180 graden omslaan?
We hadden volop plannen om samen te wonen. Ze had al brochures klaar liggen, wou constant naar huizen/ appartementen gaan kijken, ze vertelde me wel duizend keer hoe goed ze het zag zitten om met mij verder te gaan. Ze vertelde me nog zoveel hoe graag ze me zag.. En haar ogen vertelden me hetzelfde.. Om een erg lang verhaal kort te maken: ze gaf me alle signalen dat het goed zat in onze relatie.
Toch bleek dit niet zo te zijn, ze zei plots dat ze niet meer wist wat ze voor me voelde. Ook al zag ik nog steeds dezelfde blik in haar ogen. Ik kreeg een mokerslag recht in mijn gezicht, op dat moment stortte mijn hele wereld in en kon ik niet geloven wat er voor mijn neus gebeurde.. Ik vroeg haar of er iemand anders was, ze ontkende. Na een beetje aandringen was er toch iemand vaag op haar werk die haar kop aan het zot maken was.. Wat jaartjes ouder, gescheiden met kinderen. Ze werd gewaarschuwd door anderen dat het om iemand gaat die bij alle nieuwe jonge meisjes probeert.. Ze vertelde me dat ze niet wist of ze gevoelens voor hem had. Ze zegt nog steeds dat er niet iemand anders is en dat ze niet aan het kiezen is tussen mij en iemand anders. Maar ik weet het niet, ze zegt dat ze nog steeds niet weet of ze gevoelens heeft voor hem. Misschein wil ze me wel beschermen.. Ik voel me vernederd en beledigd dat ze zo naief kan zijn. Ik dacht voor de eerste keer in 24j dat ik op deze aardkloot rondloop dat ik haar gevonden had.. Zij was het..
Ik heb veel contact met een vriendin van haar waaraan ik veel steun heb. Dankzij haar wordt het me langzaam aan allemaal duidelijk. Ze ligt hard in de knoop met zichzelf. Maar toch doet het allemaal zo'n pijn.. Ik voel me alsof ik 3j in een leugen heb geleefd, terwijl ik het goed weet dat ze me graag zag.. Ik heb heel veel voor haar gedaan, en heb daar geen spijt van. Ik kan alleen maar niet begrijpen waarom ze zo weinig respect toont voor onze relatie. Ze had voor de eerste keer vage twijfels vorige zomer, vertelde ze me vorige week. Maar ze heeft me er nooit iets over verteld, ze heeft me nooit een kans gegeven..
Ze zegt nog steeds dat ze me graag ziet en dat ze me niet kan loslaten. Ze draagt nog steeds mijn ring en mijn beertje ligt nog steeds in haar auto. Wat ze nu doet, is met mijn gevoelens spelen, ook al weet ik heel goed dat het haar bedoeling niet is. Ze trekt me aan en duwt me dan weer weg. We onderhouden nog tamelijk nauw contact, er is niemand met wie ze beter kan babbelen, zegt ze. Toen ze me na het eerste weekend 2 dagen niet gehoord had, kreeg ik een sms'je 'ik mis je' en belde ze onophoudelijk.. ik nam niet op. Ze wil nu 'gezellig tetteren', en afspreken meer als vrienden.. Maar ik kan dat niet, ik voel te veel voor haar.
Hoe ik me nu voel, weet ikzelf niet meer. Er is iets gebroken in me, ik had blind vertrouwen in haar. Dat heb ik bewust traag opgebouwd, zoals ik altijd doe in een relatie. Ik zie haar nog steeds zielsgraag..
Dit is in het heel kort mijn verhaal, er ontbreken zeker en vast heel wat elementen, misschien vul ik die later nog aan.

afbeelding van Hetmenneke

Hoi hoi Tyler

Ik herken dat 180 graden punt, maakte het ook mee, op 1 januari nix aan de hand, goed gesprek - 'ik wil je niet kwijt gekkie..' - 5 dagen later een jaar samen en bos bloemen laten bezorgen, zonder kaartje, meteen foon , geweldig super schat van me ... Je kent het wel...

5 dagen later- 'Vind jij dat het goed gaat in de relatie...'

Tsja vrouwen en ...

Was volgens haar idd geen ander in het spel, ik geloof haar maar toch

Laat ik het zo stellen, als jij net als ik het gevoel hebt alles goed te hebben gedaan ,in die zin, jou liefde gegeven en 'Zij' vinden dat niet genoeg voor hen...

Bij mij, ben hard geworden - Succes met je leven, er is vast iemand die me wel wil en die net zoveel terug kan geven aan liefde

Hoop dat je er wat aan hebt, tis Klote nu , ik weet het, maar daar sterk ik me aan.

Grtjs Menneke

afbeelding van TylerDurden

en of..

En of dat ik dat gevoel heb, ik heb massa's voor haar gedaan en ik had nooit verwacht dat ik zo behandeld zou worden. Nochtans vind ik haar geen slecht mens, verre van zelfs, ik wil haar nog steeds terug, maar ja.. Ik vrees dat ik er mijn conclusies uit moet trekken en ook hard zal moeten worden, al lijkt me dat op dit moment onmogelijk.

Bedankt voor je ervaring te delen, leuk om te weten dat je niet alleen bent.

afbeelding van Hetmenneke

Nou leuk....

Ach leuk is anders, ik heb er 'vrede' mee, heb (te) veel in het werk gesteld om der terug te winnen... dat vind ik achteraf niet slim.
Ik ga verder met mijn leven, wellicht kom ik een veel leuker, makkelijker , mooier Knipoog, nou verzin zelf verder maar in, maar in ieder geval een beter passend persoon , die echt wat van het leven wil maken, samen

En niet 1 ,mijn geval die in het verleden leeft met der angsten, psychoses bijna, ach ja, kan alleen maar beter, zover ben ik nu al...

En zij wil me niet, nou met alle respect, ongetwijfeld zijn er kerels die er in haar ogen 'beter' uit zien, maar vraag me af of ze innerlijk net zo ver gaan......

Daar hou ik me aan vast, ze zal nog s aan me denken , en tsja dan is te laat en hoop ik iemand anders in mijn hart te hebben, daar sterk ik me aan

Sterke tyler

afbeelding van kiek83

slechte droom...

Hey Tyler,

Ik herken je verhaal. Lijkt op de mijne. Iig hoe jij het beschrijft is eigenlijk hoe ik me ongeveer voel. Bij mij was de breakup ook als een donderslag bij (redelijk, achteraf misschien) heldere hemel. Ik had niks door. Toen zei hij opeens dat hij al 8 (!!!!!) maanden twijfels had. Hij had het me nooit verteld. We maakte juist plannen, ook over samenwonen, 3 weken voor de breakup bestelde hij reisfolders voor de reis naar india samen (die ik zo graag wilde). De liefde was voorbij. Zomaar, zonder een poging, iets. Doorvragen, is er een ander, nee echt niet, ja toch wel. Hij was verliefd geworden (2 weken zei hij) en zij was ook verliefd op hem. Hij heeft gewoon gewacht met uitmaken totdat er iets anders geregeld was. En tot die tijd had ik helemaal niks door (behalve dat hij idd die laatste 2 wkn raar deed). Nu is hij 3 maanden zonder mij en 3 maanden min een week ofzo met haar.
Dus dat plotselinge ken ik.

Ik miste hem. Volgens mij wilde hij ook wel vrienden blijven (hij zei het). Ik dacht dat ik het wel redelijk een plekje aan het geven was. Wilde ook het laatste beeld dat hij van me had (wanhopig huilend en zwaar geschrokken) graag positiever met een lach hebben. Dus gisteren hebben we afgesproken. Het begon bij een borrel en we hebben biertjes samen gedronken. Ik hield me echt heel goed (was trots). Ik deed redelijk ontspannen, vertelde verhaaltjes en we moesten veel lachen. Ik zag aan hem dat hij het leuk vond. Hij heeft altijd iets in zn ogen als hij mij ziet, ik associeerde het met verliefdheid en leuk vinden (blijkbaar toch niet). Toen het uitging had hij dat niet, nu wel. Ik had echt het gevoel dat iedereen dacht dat we vreselijk aan het flirten waren. Grapjes en blikken over en weer.
Het was heel fijn. Te fijn. Alsof we terug in tijd gingen, zoals in het begin, misschien zelfs zoals net voordat we wat kregen, toen hij me nog leuk vond. Ik zag hem daar staan, ik had echt alleen oog voor hem. Als iemand in die zaal zn kleren uit had gedaan, ik had het niet eens gemerkt. Ik heb hem nog nooit zo erg gewild als gisteren. Best moeilijk. Tussendoor op de wc huilend een vriendin gebeld. En daarna tranen weg en weer lachen, volgens mij had hij het niet door.

Na de borrel zijn we samen ergens wat gaan eten. Ook leuk, gezellig, vanouds. Het regende verschrikkelijk, ik had een paraplu. Met zn 2en liepen we onder de paraplu naar zijn tramhalte. De trams kwamen voorbij, ik wilde niet dat het moment zou eindigen (en ik hem misschien nooit meer zou zien, want dit kan ik niet al te vaak, te pijnlijk). We stonden daar in het hokje, inmiddels trok ik het niet meer en de tranen kwamen gewoon. Hij had ook tranen in zn ogen. We hadden elkaars hand vast en ik kreeg zelfs een zoen op mijn mond. Ik vroeg hem nog waarom hij tranen had. "het is niet wat je hoopt, ik kan er niet tegen als je huilt".
Ondanks alles wat hij heeft gedaan of nagelaten te doen, toen ik hem daar zo zag voelde nog zoveel. Ik dacht tussen ons, maar misschien verbeeld ik het mij (ik wil het misschien te graag zien). Het was zo leuk en zo fijn. Maar hij is met die nieuwe. Hij wil het echt niet meer. Ondanks dat hij het ook heel leuk vond zei hij.

Dus om een lang verhaal kort te maken. Ik herken je gevoel. Ondanks alles, zou ik niks liever willen dan hem nu bij me hebben. Ik wilde het moment holding hands onder de paraplu bevriezen. Nooit meer stoppen. Ik wilde hem meenemen en tegen hem aanliggen. Ik kan hem ook niet als een slecht persoon zien. Het voelde allemaal nog zo goed. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat ik dat alleen voel en dat hij dan niks voelt. Maar het is er blijkbaar niet meer, jammer alleen dat ik weinig verschil merk.
Love hurts. Snap niet dat het zomaar weg is. Nog steeds niet. Dit was niet de gewenste " that's my friend what they call closure'.

Het suffe is dat ik echt niet 3 maanden heb zitten jammeren. Het begin was echt vreselijk, maar de laatste maand ging best goed. Vorige week was ik op vakantie en ik dacht nauwelijks aan hem (en als ik al aan hem dacht dan meer omdat we veel samen zijn geweest en ik hem bij veel dingen associeer, niet op een pijnlijke manier). Helaas is het nu weer terug. Ik ben al 24 uur om de zoveel tijd aan het huilen.
Het is echt een slechte droom, ik word maar niet wakker.

Lijkt opzich toch wel een beetje? Je/jullie zijn niet alleen, we zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Hm tis een beetje te lang... sorry...

Liefs Kiek

afbeelding van Hetmenneke

Nooit te lang Kiek

Ken je ex niet Kiek, maar heb erg het idee, dat hij zoiets heeft van het gras is groener bij de .....

Maar ik zal me niet als jojo laten gebruiken, hij kiest , dus jouw keuze word voor je gemaakt, hij is het dus niet, mijn mening hoor

Maar ik heb ook weer geleerd van mijn story met mijn ex, zij maakt de keus, ok, point of no return

Seen it ,done it, goodbye, zou ik zeggen

Succes Kiek

afbeelding van kiek83

@ Hetmenneke

Ik weet het. Wat je zegt over mijn ex, dat weet ik. Je hebt gelijk. En rationeel ging het heel erg goed de laatste tijd met mij (en vond/vind ik ook al die dingen die jij zegt). Eerlijk gezegd vind ik ook dat hij voor problemen altijd wegloopt, hij rent als het moeilijk wordt en lost niets op, dan maakt ie het uit of gaat ie heel veel andere dingen doen (waardoor hij niet erover hoeft te praten), dus ook hier. En dat gras dat altijd groener is, tja daar verdenk ik hem ook van. En ik wil ook iemand die 100% voor mij kiest.Maar ja, wil niet zeggen dat toen ik hem zag, ik voelde en merkte dat het zo ontzettend fijn kon zijn. Een zwak moment. Voelde alles behalve voorbij en afgesloten voor mij. Gewoon omdat de klik en alles er eigenlijk nog wel is, zelfs die spanning die even weg leek. Raar gewoon. Zonder gevecht is zoiets belangrijks in 1x weg. Moeilijk te accepteren.

Iig bedanktvoor je woorden:-). Moet na gisteren gewoon weer even opkrabbelen. Was nogal confronterend en emotioneel.
Liefs Kiek

afbeelding van Hetmenneke

@Kiek

Ja vergelijkbaar, heb dus ook zo'n ex, hoorde ik pas nadat het uit was van een goede (mensen-mens) vriendin van der. Ze gaat altijd vol voor een relatie en als puntje bij paaltje komt, een echte relatie..dan kan of wil ze het niet ..... terwijl de signalen van haar uit alleen maar positief waren..
Was bij haar ingetrokken, een puppy , alles moest kloppen en dat deed het...maar ja ... van de een op andere dag ,was het 'dit' niet volgens haar dan he...

Tsja ik troost me bij de gedachte dat deze (niet-mensen-mens) - zo betitel ik ze maar, het erg moeilijk krijgen om ooit het geluk te vinden....

Niet dat ik het haar niet gun, maar op deze wijze in relaties stappen, lost niets op, als je zelf als partner niet weet wat je wil..

En daar probeer ik me aan vast te houden, niet aan haar ongelukkig manier van een relatie aangaan/ ingaan, maar aan het feit het niet aan mij lag..

Hoop doet leven Kiek, veel liefs en sterkte met verwerking

afbeelding van tinka

@ Tyler

Deze verhaal komt mij heel erg bekend voor. Bij mij is het precies zo gegaan. Op de ene dag samen lachen, en daarna draaide hij om en maakte het uit na 2 jaar terwijl ik in het buitenland zat voor 5 maanden, zonder maar 1 woord tegen mij gezegd te hebben in het verleden, want hij twijfelde. Ik denk niet dat dit soort mensen zich echt beseffen hoeveel pijn ze aan een andere persoon aandoen en hoeveel ze vernietigen. En het ergste is nog, ze weten zelf al dat het uit zal gaan, houden het ff vol, voorbereiden zichzelf erop en daarna pas melden ze het. En ik heb dit totaal niet aan zien komen, en ik ben helemaal verscheurd van binnen. Oh, wat hoop ik graag dat hij precies hetzelfde mee zal maken in de toekomst. Weet ie ook eens hoeveel pijn dit kan doen!

afbeelding van TylerDurden

waar

Het is waar wat je zegt, Tinka. Ze wachten tot ze zelf genoeg voorbereid zijn en dan maken ze het uit.. en daar sta je dan met je bloedend hart.. en een nieuw litteken..
De pijn is onbeschrijfelijk, het is gewoon een nachtmerrie. Maar vandaag heb ik besloten om mezelf uit de put te sleuren, we zijn 1 maart, misschien een goede datum voor een symbolisch nieuw begin? Ik kan het niet langer toelaten dat ze mijn leven verpest. Ik begin er lichamelijk onder te lijden (7kg vermagerd op 10 dagen en sindsdien status quo) en ik mag het niet meer toelaten. Ik sta toch machteloos in deze situatie. Het enige wat ik kan veranderen is mijn kijk erop. Terwijl ik deze woorden schrijf, komt het allemaal weer boven en weet ik diep vanbinnen dat ik dit nooit gewild heb, maar zij wel en daarom moet ik mezelf verplichten. Ook al zie ik haar nog steeds zielsgraag..

afbeelding van tinka

Het is heel erg moeilijk. 4

Het is heel erg moeilijk. 4 dagen lang heb ik totaal geen honger meer en kan ook niks eten. Heb iedere nacht steeds kort en slecht geslapen en moet huilen als ik aan hem denk, en is dat de hele dag door. Kortom, functioneer niet meer als een mens. Ik kan het eenmal nog niet geloven dat het uit is, laat maar staan dat ik het geaccepteerd heb. Mijn hoofd zat vol met vragen, vooral waarom? en dit heb ik met hem gelukkig telefonisch kunnen bespreken zonder ruzie. En moet zeggen dat het wel ietsjes opluchtte, maar de pijn nog lang niet weg is.
Ik wens je veel succes Tyler. We komen dr wel eroverheen, al lijkt het op dit moment uizichteloos Verdrietig Tenslotte, dagen en maanden hierover inzitten, terwijl andere persoon vrolijk doorgaat met zijn leven, is voor mij een reden om dit goed af te sluiten voor mezelf, vrede mee krijgen, accepteren dat het nooit meer goed komt (hoe pijnlijk het ook niet is) en move on...
xxx