In november vorig jaar liep ik tijdens een avondje uit een man tegen het lijf die jaren een relatie had gehad met een vriendin van mij. Onze vriendschap was in die periode wel helemaal verwaterd, ik hoorde haar misschien een keer of twee per jaar. Groot was mijn verbazing dan ook toen hij me vertelde dat ze uit elkaar waren. En nog groter was mijn verbazing toen ik merkte dat hij me wel zag zitten. Van het één kwam het ander en het bleef niet bij één avond. In het begin was het allemaal wat moeilijk want zijn moeder lag zwaar ziek in het ziekenhuis en hij was helemaal niet over zijn ex. Ik heb hem zo goed en zo kwaad als het kon daar doorheen gesleurd, hem gesteund, meegeleefd met het genezingsproces van zijn moeder. En het duurde niet lang voor hij hier zowat woonde, hij voelde zich hier, in mijn huisje, onmiddellijk thuis.

Weken werden maanden, hij leerde mijn dochter kennen en we maakten enorm veel plezier samen. We hebben dezelfde humor, doen dezelfde dingen graag, ik kon de helft van de tijd zelfs aanvoelen wat hij dacht. Zelfs qua interesses klikte het: hij is voetbalgek, ik ben paardengek. Dus ging ik soms mee naar de voetbal, hij naar de paardenshows en het gebeurde ook regelmatig dat we een dagje ons eigen ding deden. Op seksueel gebied spatten de vonken er vanaf, we kregen maar niet genoeg van elkaar. We gingen samen weekendjes weg en op vakantie - wat toch een grote relatietest is - en ook daar hadden we echt dolle pret.

Maar jammer genoeg was er ook een keerzijde aan de medaille. Hij drinkt namelijk nogal veel en graag. Op zich had ik daar niet echt een probleem mee, hij was al enorm gekalmeerd en zat niet meer elke dag op café. Zijn vrienden kwamen me ook vertellen dat ik een heel goede invloed op hem had. Maar als hij dronk, bestond de kans dat hij op 1 seconde van zoet naar zuur ging. En dan moest ik het ontgelden. Dit gebeurde lang niet elke keer, maar de angst dat dit kon gebeuren, sloop bij mij naar binnen. Als hij dronken was, twijfelde hij enorm aan onze relatie. Hij woonde nog thuis toen ik hem leerde kennen en dat gaf hem de macht om hier bij me te vertrekken als er iets tegensloeg. Dan was hij weg, naar huis. Om dan de volgende dag met hangende pootjes terug te komen. Hij kwam dus wel altijd terug, maar het gaf me niet bepaald een veilig en stabiel gevoel. Ik heb meerdere malen geprobeerd om er met hem over te praten, om hem te doen inzien dat hij daar iets aan moest doen. En dan beaamde hij elke keer dat ik daarin gelijk had, maar het duurde nooit lang voor er weer zo'n crisis kwam. Maar omdat we bijna enkel woorden hadden als er alcohol in het spel was en ik op de duur min of meer leerde daarmee om te gaan, probeerde ik het te plaatsen.

Begin september ging hij een weekend naar Schotland, voetbal kijken en toen hij terug was vernamen we day zijn moeder weer opgenomen was in het ziekenhuis. Ik heb hem daarin gesteund - hij hangt ENORM aan zijn mama - ging bijna elke dag mee op bezoek, brandde kaarsjes toen zij geopereerd moest worden aan haar hart, enzovoort. Maar hij liet zich gaan. Dook weer het café in om van 's middags al in het bier te vliegen, ging tot twee keer per dag naar het ziekenhuis en schoof dingen die hij me beloofd had op de lange baan. Ik woon in een groot huis waar nog veel werk in is en ik rekende echt op zijn hulp om die dingen hier gedaan te krijgen. Vanaf september zou hij hier ook gaan meebetalen in de vaste kosten en op basis van die belofte was ik dan ook een lening aangegaan om een aantal werkjes te kunnen laten opknappen. Maar ik had het erg lastig met het feit dat hij zich zo liet gaan, mijn leven - ons leven - ging intussen ook wel verder, maar zijn moeder leek zowat het enige wat telde.

Drie weken geleden kwamen ze dan eindelijk een stel berken in de voortuin omleggen, ik had dit kunnen regelen met een paar vrienden in ruil voor het hout. Op vrijdagavond werd er een hoogtewerker geleverd en de mannen - inclusief mijn vriend - zouden het hele weekend met die bomen bezig zijn. Die vrijdag zat hij al van 's middags op café bier te drinken en 's avonds kwam het dan ook tot een conflict: we zouden naar het ziekenhuis gaan, maar net voordien werd die hoogtewerker geleverd en er stond drie man in mijn voortuin die alledrie aan mijn hoofd bezig waren. Op dat moment kwam mijn dochter vragen of ze mocht gaan fietsen en in die chaos had ik ja gezegd. Mijn vriend was er toen nog niet, die was zich thuis gaan omkleden. Toen hij hier toekwam en zag dat mijn dochter er niet was, werd hij heel kortaf wat bij mij een redelijk explosieve reactie teweeg bracht. Te explosief? Ja, misschien wel. Maar ik had weer alles alleen kunnen regelen en ik hoefde die kritiek op dat moment eventjes niet. Met een flinke dosis drank in zijn lijf is hij dan in een razende colère vertrokken. Ik heb hem nog gebeld, berichtjes gestuurd, maar ik kreeg hoegenaamd geen reactie. In mijn laatste bericht had ik hem gezegd dat als hij niet reageerde, dat hij dan die dag ook niet meer naar hier moest komen. Rond 23u stond hij hier voor de deur, maar ik had die al op slot gedaan en hij kon niet binnen. Toen ik voet bij stuk hield dat hij thuis kon gaan slapen, werd hij woedend, gooide zijn sleutel naar mij en zei dat het over was. Waarop hij weer vertrok om nadien flink de bloemetjes buiten te gaan zetten. Tegen zijn vrienden had hij echter wel gezegd dat ik er niet bij was omdat ik moest gaan werken.

De volgende dag kwam hij niet opdagen om te helpen met die bomen. Ik ben naar hem thuis gereden waar zijn vader mij niet binnen wilde laten, heb honderden keren gebeld, berichten gestuurd, maar ik kreeg geen reactie. Buiten een kwaad bericht dat ik kon ophoepelen, dat hij het gehad had met mij, dat ik zijn spullen in een zak buiten moest zetten en dat ik hem maar binnen had moeten laten. Ik probeerde hem uit te leggen dat mijn actie een reactie was op hem en al die keren dat hij het hier afgetrapt was, dat ik boos was en geen scène wilde omdat mijn dochter hier lag te slapen. Maar daar had hij geen oren naar. Ook zondag is hij niet komen opdagen om te helpen. 's Avonds kreeg ik een sms wanneer hij z'n spullen mocht komen halen. Ik vroeg of ik mocht bellen, maar dat wilde hij niet. Dus ben ik niet verder op zijn vraag ingegaan.

Op maandag kreeg ik een telefoontje van stal, mijn paard was doodziek. Ik stortte helemaal in en in een zwak moment heb ik hem gesmeekt om iets te laten horen, waarop hij belde of hij z'n spullen mocht komen halen. Ik moest nog gaan werken, dus ik zei dat hij 's avonds kon komen. 's Avond stond hij inderdaad hier voor de deur. Maar hij kwam dus z'n spullen halen... We hebben wel kunnen praten, ik heb mijn uitleg kunnen doen, hij heeft geluisterd, maar zijn besluit stond vast. En daar ging hij...

De volgende dag belde hij 's middags, ik schrok ervan, want ik dacht echt dat het over en uit was. Ik had namelijk nog boekjes van een collega van hem en die moest hij hebben. Ja, dat had ik hem de vorige dag driemaal persoonlijk en nog een keer via sms beloofd, dat ik die ging zoeken. Dus vroeg ik hem waarom hij echt belde en daarop antwoordde hij: om je stem nog eens te horen. Ik vond de boekjes en sms'te dat naar hem, waarop hij vroeg of hij die kon komen halen. Ik was wat gaan drinken met een vriendin, dus zei ik dat ik niet thuis was, maar dat hij tegen 23u kon langskomen. Waarop zijn toon veranderde... Mijn vriendin zei me direct: die komt terug, dat zie je zo aan zijn berichten. En inderdaad, toen hij hier stond was alles weer goed. Hij had me zo gemist en hij ging ook weer mee naar Aken het weekend erop (we hadden een weekendje Aken en een paardenshow gepland, hotel geboekt). Die week is hij elke dag hier geweest, al is hij wel thuis gaan slapen.

Het weekendje zelf was gewoonweg super!!! Echt, beter kon niet. Alles was weer ok, we konden niet van elkaar afblijven, we waren precies een verliefd stel tieners en de hele wereld mocht dat weten. Eens terug thuis, zagen we elkaar wel niet zoveel omdat we allebei werken en onze uren niet zo goed overeen kwamen (hij werkt in ploegen) en omdat hij elke dag naar het ziekenhuis ging. Op dinsdag verhuisde hij z'n spullen weer naar hier, op woensdag paste hij nog op mijn dochter toen ik 's avonds moest werken.

Maar op donderdag veranderde er iets. Hij kwam opgedraaid en zenuwachtig thuis, ik stak het op de drank omdat ik wist dat hij even op café gezeten had. Vrijdag verjaarde zijn moeder en het plan was dat ik met mijn dochter mee op bezoek zou gaan. Maar toen kreeg ik de mededeling dat hij na het bezoek zou gaan eten met zijn vader en broer en dat wij niet meekonden omdat ze iets moesten bespreken. Dus hoefden we ook niet mee naar het ziekenhuis, want dat zou dan raar geweest zijn. Ik voelde me echt buitenspel gezet en liet dat ook merken, maar ik kreeg daar bitter weinig reactie op. Hij kon daar niets aan doen en ik moest niet op de boodschapper schieten. Mijn humeur was die dag al niet best, dus dat kelderde helemaal. Waarop hij buiten proportie is beginnen reageren. Hij werd agressief (niet naar mij toe), begon gemene dingen te zeggen, het avondeten verliep in gespannen sfeer, hij werd met de minuut rustelozer en kwaad en uiteindelijk is hij om negen uur gaan slapen. Ik liet hem maar, ben zelf heel kalm gebleven omdat ik intussen wist dat er op zo'n moment niet met hem te praten valt.

De volgende dag was hij al weg toen ik wakker werd. Ik deed hier mijn ding en maakte me klaar, want om 13u moest ik naar de crematie van een kameraad die het weekend voordien uit het leven gestapt was. Toen ik uit die begrafenis kwam, had ik nog niets van hem gehoord, dus ik stuurde een sms'je met de vriendelijke vraag of hij even kon bevestigen dat hij zaterdagochtend op mijn dochter zou passen als ik gaan werken was. Hierop kreeg ik het antwoord: neen en je zal mij vandaag niet zien. Toen ik vroeg waarom en of hij dan niet thuis kwam slapen, werd mij via sms meegedeeld dat hij niet meer naar mij ging komen, dat hij achter mijn rug zijn spullen was gaan ophalen en dat hij terug thuis ging wonen. Hij voelde zich slecht en ongelukkig in onze relatie... En daar kon ik het mee doen. Op verdere sms'en heeft hij niet geantwoord, zijn telefoon nam hij niet op. 's Avonds ben ik dan nog naar het café gereden en heb ik hem er persoonlijk mee geconfronteerd. Hij was hoegenaamd niet aangedaan en reageerde ijskoud. De rest van de tijd heeft hij mij genegeerd.

En nu zijn we vijf dagen verder en ik besta gewoon niet meer. Ik begrijp gewoon niet wat er in zijn hoofd omgegaan is (en nog steeds omgaat) en hoe hij me op zo'n laffe manier heeft kunnen dumpen. Het doet ontzettend veel pijn dat hij niet inziet dat wij iets speciaals hadden en dat er enkel conflicten waren als er drank in het spel was. En het doet nog veel meer pijn dat hij me zo uit zijn leven gewist heeft... Ik heb intussen opgegeven contact te zoeken, want ik vermoed dat hij mijn berichten niet leest. Ergens hoop ik met heel mijn wezen dat het nog goed komt, veel mensen denken dat hij wel terug zal komen. En dan begint het gevecht tussen hart en verstand, ik weet niet of ik hem terugwil. Ik zal hem nu maar met rust laten, het haalt toch allemaal niets uit.

Het is een heel verhaal geworden, bedankt voor het lezen ervan.