Het woord 'gebroken hart' kwam niet in mijn woordenboek voor. Kon me er eigenlijk geen voorstelling van maken. Ik leefde namelijk 6,5 jaar jaar lang op een hele grote roze wolk. Tot afgelopen weekend. Ik ben keihard van die roze wolk naar beneden gevallen in een heel groot gat. Mijn hart is gebroken en wat doet dit ontzettend veel pijn.
Vanaf mijn 17e heb ik verkering met mijn droomman. Ik zou met hem oud gaan worden. Hij zou de vader worden van mijn toekomstige kinderen. We waren stapelverliefd vanaf de eerste kus. Super trots was ik om met hem verkering te hebben. Hij was zo ontzettend lief voor me. We sliepen al snel dagelijks bij elkaar omdat we zo vaak mogelijk samen wilden zijn.
Sinds een jaar woonden we samen in ons droomhuis. We keken er naar uit om samen te wonen en wat waren we gelukkig samen. Hij was mijn beste maatje, mijn beste vriend en mijn 'allessie'. We deelden alles met elkaar en hadden lol samen. We smst'en elkaar dagelijks dat we van elkaar hielden en dat we zo gek op elkaar waren.
Wat een heerlijk gevoel is dat, dat er altijd iemand is die je van je houdt. Die altijd voor je klaarstaat. Waar je alles aan kan vertellen. Die je begrijpt. Die je steunt. En waarop je trots bent als je samen hand in hand loopt. Dat gevoel is puur geluk. Dat gevoel wou ik voor altijd vasthouden en nooit meer kwijtraken. Het idee dat hij niet met mij verder zou willen gaan bezorgde me nachtmerries. Af en toe hoor je wel eens dat een stel uit elkaar gaat. Maar dat zou ons toch nooit gebeuren dacht ik dan altijd, wij zijn zo gelukkig samen en passen zo goed bij elkaar.
Toch werd mijn nachtmerrie werkelijkheid. Enkele weken terug sprak mijn ex over het hebben van twijfels. Hij miste het gevoel van verliefdheid en het vlammetje was aan het doven. We hebben er over gepraat en zouden er samen voor gaan zorgen dat het vlammetje weer hevig zou gaan branden. Afgelopen paar weken knuffelden we extra veel, smsten we elkaar extra vaak en zeiden we nog vaker ik hou van je. Ik had de hoop dat zijn vlammetje weer was gaan branden doordat we extra aandacht aan elkaar gaven.
Tevergeefs. Afgelopen weekend vertelde mijn ex dat hij niet langer zo door kon gaan. Hij was al weken zenuwachtig en dit gevoel werd niet minder. Zijn gevoel geeft aan dat hij niet met mij verder kan gaan. Hij kon niet langer tegen zijn gevoel ingaan. Desondanks houdt hij heel veel van me en zegt hij altijd van me te blijven houden. Uitleggen waar het gevoel vandaan komt kan hij niet. Op de vraag wat hij in onze relatie mist kan hij geen antwoord geven. Misschien maakt hij een fout zegt hij maar zo door gaan kan hij niet.
Op dat moment dat hij dit vertelde dat hij niet verder kon gaan brak er iets in me. Ik was helemaal kapot. Heb dagen achter elkaar gehuild. Mijn toekomstplaatje is helemaal weg. Mijn hart is gebroken.
Ik mis hem ontzettend. We hebben sms contact en vragen aan elkaar hoe het gaat. Niet alleen ik voel me rot ook hij geeft aan dat hij het super moeilijk heeft. Waarom doe je dit dan vraag ik me dan af? Het voelt als afkicken. Onrust in mijn lijf. Steeds wil ik hem bellen of smsen. Ik wil weten wat hij voelt, of hij me mist, wat hij aan het doen is. Met elkaar contact hebben maakt het alleen maar moeilijk omdat ik dan steeds de hoop hou dat het weer goed komt. Toch zegt mijn hart dat ik bij hem wil zijn en dus wil ik contact met hem. Ik weet dat ik sterk moet zijn en hem niet moet sms'en omdat ik alleen maar teleurgesteld zal worden. Maar wat is het moeilijk om degene van wie je zo veel houd te negeren.