Gedumpt voor een ander

afbeelding van Sephiroth

Bij het typen van deze tekst, besef ik eigenlijk meer dan ooit hoe radeloos ik ben. Om het zomaar even snel te zeggen... ik ben gedumpt. Ik zag het niet eens aankomen, het was zo out-of-the-blue...

Ik ben een jongen van 23 jaar en 3 en half jaar geleden ontmoette ik haar toen we samen toevallig bij een gemeenschappelijke vriendin bleven slapen. Ik heb nooit geloofd in liefde op het eerste gezicht tot ik haar ontmoette... haha, ik had zelfs de hoop op echte liefde opgegeven. Deze schoonheid heb ik 3 jaar tot me zijde kunnen houden waarin ik mezelf altijd 300% voor ons inzette. Ik had alles voor d'r over en liet dat dan ook vaak zien. Sieraden met onze namen er in, bloemen, dinertjes etc.

Afgelopen februari liep ik tegen het éérste dal aan. Vanwege faillissement werd ik ontslagen op me werk. De lieverd bood me aan om een tijdje bij haar in te trekken terwijl ik alweer druk bezig was met ander werk zoeken. Ik bewees me waardering door mezelf in te zetten voor het huishouden. Haar tegenslag kwam afgelopen februari waar ze, tijdens dat ze in de stress zat vanwege tegenslagen op haar opleiding, haar lieve opa verloor aan kanker. Desondanks ik daar net zo kapot van was als zij, probeerde ik er zoveel mogelijk voor d'r te zijn en besloot ik dat ze het wel kon gebruiken om er even tussenuit te zijn. We gingen op vakantie in Duitsland... daar kwamen we allebei even tot rust. Ik realiseerde me dat ondanks het me niet slaagde om aan werk te komen, ik me droommeisje nog altijd had en haar geweldige familie om me heen. Ik werd zelfs lievelingsoom genoemd door de kleine van d'r zus. Ik kon het ook goed vinden met dat ventje...

De ellende begon enkele weken nadat we terug kwamen van vakantie. Ik herinner me nog hoe we in bed elkaar weer net zo verliefd in de ogen keken als 3 jaar daarvoor en hoe ze zei dat ze nooit meer zo verliefd zou kunnen worden zoals ze dat op mij was.

De volgende ochtend nota bene: Ik wordt wakker, zij zit al rechtop. Serieus gezicht, ze kijkt me aan en zegt: "Het werkt niet meer." Nadat ik vroeg wat ze daarmee bedoelde, vertelde ze me dat "ons" niet meer werkte wat bij mij voelde alsof de grond onder me verdween. Ik dacht eerst dat ze een grapje maakte maar haar zag ik niet lachen. Ook wilde ze dat ik per direct me spullen pakte en vertrok. Dit heb ik dan ook gedaan. Terwijl dat ik in een garagebox sliep, slaagde ik er in om aan werk en later aan eigen woonruimte te komen. In deze periode heb ik daarnaast nog vaak geprobeerd om onze bijzondere relatie nog te redden. Tot waanhoopsdaden toe: bloemen op haar werk, serenades op haar oprit, sms'jes, mailtjes... gek genoeg kreeg ik INEENS botte reacties. Ik zou eigenlijk altijd al een waardeloos vriendje zijn geweest en ik was een egoïstische, arrogante klootzak... desondanks probeerde ik me liefde jegens haar nog duidelijk te maken. Terwijl het qua werk, financiën, woonruimte e.d. lekker stabiel begon te lopen, sprak ik op een dag vrienden van haar broer.

Op onbeleefde wijze spraken ze me toe dat haar broer er wijs aan had gedaan om te stoken tussen onze relatie en haar met een andere jongen te koppelen. Nu wist ik dus wat er aan de hand was... haar broer zou hebben gezegd dat ze geen toekomst met me zou hebben en hij wel een beter vriendje voor haar kon regelen. Waar ik boos om ben is dat toen destijds veel mensen daar mee hebben ingestemd.

Ik ben er via via achter gekomen dat ze 2 dagen nadat ze mij dumpte al wat met die andere jongen zou hebben... geen wonder dat ze al mijn pogingen om haar terug te krijgen heeft afgewezen.

Ik ben nu een half jaar verder en ik ben nog geen meter vooruit gekomen... ik ben depressief en ondanks dat alles goed is gekomen met me situatie zoals die er voorheen in stond, heb ik nog steeds heel veel liefdesverdriet en spelen er zoveel dingen door me heen... onzekerheid, jaloezie, woede... ik kan er niet meer mee omgaan... ik ben zelfs een tijdje suïcidaal geweest.

Ik mis haar en het moeilijkste is nog wel het beseffen dat ze 3 prachtige jaren met mij heeft ingeruild voor iemand die ze niet eens kon. Mensen zeiden dat het wel "goed zou komen" maar gevoelsmatig lijk er geen meter op te zijn vooruit gegaan... ik ben er kapot van. Ik denk niet dat ik ooit nog zoveel van iemand kan houden als dit bijzondere meisje. Ik ben boos op d'r maar tegelijkertijd hou ik nog zoveel van d'r. Waar ineens de botte reacties vandaan komen, weet ik ook niet. Ik kan me niet iets bedenken waar ze zo gemeen over zou moeten doen... maar aan de andere kant weet ik sowieso echt niet meer wat ik zou moeten doen. Dagelijks gaat ze door me hoofd, ik wordt overal door haar herinnerd en ik krijg dagelijks haast niet veel anders uit me keel dan haar naam.

Ik weet echt niet hoe ik verder moet.
Excuses voor het lange lezen en mijn eindeloze gebrabbel en alvast bedankt voor het advies/reacties.

afbeelding van hortensia

Sephiroth

Waar ik nu weer pissig over wordt is het woord suicidaal ...wat ik in de shoutbox eerder heb geroepen , ga eens een tijdje in de terminalezorg werken , mss waardeer je het leven dan iets meer. Die mensen willen graag leven al is het 1 dag zonder pijn die ze cadeau konden krijgen... en hier gezonde mensen met een psychische dip ( waarmee ik niet zeg dat ik dat onderschat) maar pijn hebben doordat ze iemand zijn verloren qua relatie , die gaan al suicidaal worden. Er zijn ouders die hun kinderen zijn verloren... die dat kunnen dragen zonder aan zelfdoding te denken...genoeg hierover.

Hoe komt het dat ze wel naar de pijpen van haar broer danst.Dat ze niet heeft gezegd dat hij op moest donderen met zijn "advies" dus hoe beinvloedbaar is ze...hoe sterk is haar liefde dan dat ze zomaar opgeeft. Ik vind die invloed van die broer erg vreemd om eerlijk te zijn....ben ook benieuwd wat daar achter zit .
Ik vind het heel erg voor je wat je is overkomen, maar ik denk dat je nu niks meer kunt doen. Je hebt er alles aan gedaan en het lijkt er juist niet beter op te worden,op botte reacties zit je echt niet te wachten .
Misschien is het wijs om haar totaal met rust te laten en hopen dat ze ooit er zelf achter komt dat haar broer het wel eens goed verpest kan hebben voor haar (en jou) dan zal ze zich van hem afkeren en ik hoop dat ze jou dan weer opzoekt.

Heel veel sterkte ermee

Liefs

afbeelding van Willie

Lekker makkelijk

hortensia schreef:

Waar ik nu weer pissig over wordt is het woord suicidaal ...wat ik in de shoutbox eerder heb geroepen , ga eens een tijdje in de terminalezorg werken , mss waardeer je het leven dan iets meer. Die mensen willen graag leven al is het 1 dag zonder pijn die ze cadeau konden krijgen... en hier gezonde mensen met een psychische dip ( waarmee ik niet zeg dat ik dat onderschat) maar pijn hebben doordat ze iemand zijn verloren qua relatie , die gaan al suicidaal worden. Er zijn ouders die hun kinderen zijn verloren... die dat kunnen dragen zonder aan zelfdoding te denken...genoeg hierover.

Dan kan je alles wel bagataliseren. Hier hebben we liefdesverdriet. Er zijn ook mensen die in een oorlogsgebied honger hebben en geen opleiding. Dat is veel erger, dus niet aanstellen met je gejank omdat je mannetje/vrouwtje je niet meer moet. Lekker makkelijk. Dat is voor iedereen toch echt anders, lijkt mij.

afbeelding van hortensia

@Willy

Precies ja, liefdesverdriet ...daarmee geef je het al helemaal aan .

Ik zie niet zo goed hoe jij in een oorlogsgebied beland ineens...

afbeelding van Willie

Hortensia

Sephiroth geeft aan suicidaal te zijn en jij vertelt hem min of meer dat hij zich niet aan moet stellen want er zijn ook mensen die kinderen verliezen of die terminaal zijn. Dat vind ik wat kort door de bocht. Uiteraard is het waar, maar dat maakt voor Sephiroth nu niets uit. Er is altijd ergens ter wereld wel iemand die het slechter heeft dus op die manier kan je iedereen hier wel vertellen dat hij zich niet aan moet stellen.

afbeelding van hortensia

@Willy

Waar zie jij in mijn reactie staan dat hij zich aanstelt?? integendeel...ik zei zelfs dat ik het rot voor hem vond wat hem is overkomen, het verdriet ook niet onderschat . Maar ik vind niet dat dat zijn leven waard is , jij wel ???? Jij vind het prima dus als Sephiroth zich zo voelt ? ... dat wil je zo laten ofzo ?

afbeelding van Willie

Hortensia

Misschien lees ik het dan anders dan jij het bedoelt, maar het deel wat ik quote kwam over alsof je hem vertelde dat hij zich niet moet aanstellen, alsof hij het recht niet had om zich zo te voelen. En dat leek me niet iets om hem hier en nu te vertellen. Misschien vat ik dat verkeerd op en bedoel je het niet zo als ik het las. Dan bied ik mijn excuses aan.

En nee, ik wil uiteraard niet dat hij zich zo voelt. Dat lijkt me nogal logisch.

afbeelding van chelle

Met De Bloemstengel Op De Vingers Getikt@Hort

Ik kan het niet laten om te vragen waar deze korte opflakkering van ‘pissig worden’ bij jou vandaan komt, wanneer een blogger in al zijn kwetsbaarheid hier loslaat dat er ten tijde van zijn heftige relatiebreuk ‘suïcidale gedachtes’ opspeelden. Alsof dat een doodzonde is. Want ‘er zijn tenslotte mensen die terminaal zijn die de mogelijkheid op leven als een cadeau zouden zien’. En wanneer een ander lid zich ten gunste van bovenstaande blogger ook laat horen (Willie)--daarmee poogt om jouw reactie, terecht, iets wat te nuanceren—krijgt hij er ook nog met een hortensia bloemenstengel van langs.

Ik vind deze reactie van je, zoals ik je wel vaker heb zien doen, erg veroordelend. Ik mis hier toch de inleving (medeleven?). Mag ik dat zo zeggen? Vast wel, aangezien jij ook graag je ongenuanceerde mening geeft over iemands zielenpijn-beleving Tong

De link die Willie legde tussen ‘oorlog’ (in de ruime zin van het woord) en ‘liefdesverdriet’, vind ik nog niet eens zo heel erg ver gezocht. Liefdesverdriet kan wel degelijk ervaren worden als het zich bevinden op een verlaten oorlogsgebied, waar alles door de emotionele bommen & granaten is weg gevlakt. Er lijkt niks meer over, innerlijk voelt het dood, alle levenslust daarmee ten onder gegaan.

Schermen met de terminaal zieke individuen in onze samenleving, die maar wat graag de controle over het behoud van hun leven zelf in de hand wensten te hebben in plaats van weerloos te moeten toezien hoe een ziekte elke dag meer leven uit hun lijf wegkaapt, is een argument die, zoals Willie al schreef, toch ergens wel degelijk de indruk wekt dat je (vrij vertaald) toch bedoelt: ‘waar je kampt met zoiets als liefdesverdriet, heb je weinig tot geen reden om zelfdoding als een optie te zien.’

Je kan dan wel waar het ‘psychische dip’ betreft tussen aanhalingstekens vermelden ‘dat je daarmee niet zegt het te onderschatten’, maar tergende zielenpijn afdoen als een ‘psychische dip’, is op zichzelf staand al een onderschatting. Groot verschil tussen ‘dip hebben’ en ‘je emotioneel kennelijk zo verloren en diep ongelukkig voelen dat de vreugde en zin om te leven voor onbepaalde tijd verdwenen is’. Alleen al de vergelijking met een terminaal patiënt versus een liefdesverdrietige: dat is sowieso al geen eerlijke vergelijking, want ‘Nog Een Heel Leven Voor Je’ verliest het genadeloos meteen al van ‘Terminaal’.

Met die insteek, kun je wel bijna elke gevoelsreactie op een gebeurtenis bagatelliseren met een voorbeeld waar het nog veel erger of pijnlijker gesteld is. Er liggen MS-patiënten onvrijwillig hele dagen in bed met een chronisch vermoeid lijf dat niet wil, terwijl ik, met dit gezonde lijf dat zonder mankementen door stuitert, op een zondag het zondige, vrijwillig besluit neem om die dag eens lekker lui en nutteloos in bed te blijven liggen. Is wat ik dan besluit te doen, meteen iets waarvoor ik ook op mijn vingers moet worden getikt, simpelweg omdat een MS-patiënt hier geen keuze in heeft?

Ik denk dat je zeker wel een onderschatting maakt waar het gaat om mensen die zo getergd worden door en in eenzame uren worstelen met overheersende emotionele pijn, dat het in sommige gevallen onherroepelijk de zin van het/hun leven wegneemt. Zielenpijn doet, in mijn beleving dan, niet onder voor een andere pijn. Mee eens dat het niet te vergelijken is met de pijn die bestaat wanneer het eind van je leven in zicht is. Je leven verliezen aan een ziekte, of het verlies van je kind doorstaan, zijn grote thema’s waar zoiets als ‘liefdesverdriet’ al snel bij in de schaduw lijkt te vallen. Ik snap ‘m.

Maar gevoelsmatig kan liefdesverdriet in iemands beleving, tijdens de allerdonkerste uren, net zo overheersend en alles bepalend zijn. En niet iedereen is uitgerust of in staat om deze pijn het hoofd te bieden; sommigen gaan daar echt aan onderdoor.

Met deze verontwaardiging waar het gaat om alternatieve visies (het leven niet meer zien zitten na een relatiebreuk, gevolgd door wellicht zelfs zelfdoding-fantasieën), druk je met jouw reactie een behoorlijk grote stempel op de beleving van een ander die, dat is wel duidelijk geworden, niet de jouwe is. Dat is prima, natuurlijk. To each his own. Uitwisseling erover kan interessant zijn.

Maar ‘pissig worden’ omdat iemand zich op een moment in zijn leven zo miserabel voelde dat levensbeëindiging helemaal zo gek nog niet leek?

Seriously?

Ik hoop dat Sephiroth zich niet teveel geintimideerd voelt door zo’n heftige reactie op maar een klein detail uit zijn verhaal...

afbeelding van hortensia

@Chelle -pop up

Als een pop up omhoog Grijns

Suicidale gedachtens hebben, waarvan jij mss maar aanneemt dat het uit zielspijn alleen afkomstig is door liefdesverdriet welke zo intens is dat kan oproepen om voor zelfdoding te kiezen daar ze deze emotionele pijn ondraaglijk vinden.
Is dat zo? vraag ik me af ... kan het ook zijn om een ander met een schuldgevoel op te zadelen, ik doel hiermee op de nabestaanden achterblijvers, ex vriend/vriendin.of een schreeuw om aandacht kan zijn, kijk mij ik heb verdriet en ik wil aandacht ... Omdat gegarandeerd er mensen gaan reageren met honderdduizenden redenen waarom hij /zij dat vooral maar niet moet doen,is net zo goed mogelijk. Ik ga er niet aan voorbij dat hij verdriet heeft , dat snap ik heel goed en kan ik me wel inbeelden Chelle , al probeer jij me weer als harteloos neer te zetten Knipoog
Maar ...dan komen we uit bij het volgende : De basisvraag "Wat is het doel van dit leven?" dat vult iedereen anders in. Zo geeft iedereen een eigen antwoord op deze vraag. Als jij zegt dit helemaal te ondersteunen met ach en wee en hoe begaan je bent dan vind ik dat hetzelfde als iemand de laatste zet maar meegeven. Waarom vraag je niet aan hem waarom dat zo is en wat hem heeft bewogen om het maar niet te gaan doen ? vanwaar die keus ? ipv ondersteunend teksten te verlenen waarom het maar acceptabel moet zijn dat gevoel van suicidaal zijn in jou beleving, terwijl hij in het verleden mss noooooit dergelijke gedachtens heeft gehad ...alleen nu in een moment van diep verdriet .

Een mens die ernstig ziek is heeft de keus voor euthanasie , maar vele willen dat niet omdat hun het niet waardig vinden...terwijl een ander er wel voor kiest omdat ze niet willen/kunnen leven met de pijn. Iemand die psychisch normaal altijd in orde is geweest en nu door verdriet die gedachtens heeft , heeft ook een keus om voor zelfdoding te kiezen of niet,maar ik neem aan dat de overlevingsdrang toch altijd groter is dan de wil om te sterven....enkelen daar gelaten die echt totaal van de kaart zijn en het wel ten uitvoer brengen , maar daar had een goed gesprek ook niet meer veel geholpen vrees ik. Maar als nabestaanden heel erg om zo achter te moeten blijven met alle mogelijke vragen en schuldgevoelens vandien.

Ja het is een keus , die dient gerespecteerd te worden, maar aangezien de beste man op het forum is neem ik aan dat het een bevlieging was , dus een dip...
En ik vind het heel erg als iemand dat hier zegt waarvan ik hoop en ook denk dat hij nog een heel lang en een vooral heel mooi leven voor zich kan hebben , Daar ga ik niet tegen zeggen .... ja idd ..dat kan ik me voorstellen hoor dat je dood wilt en klets ze nog verder die afgrond in.De dood kan erger zijn dan het leven nu. Zelfs een grote leegte na de dood kan erger zijn dan het leven nu , maar hoe dan ook blijft dat een ieder zijn keus om ervoor te kiezen. Maar ik zal nooit zeggen tegen iemand: goed dat je voor die optie kiest , behalve als iemand zeer ernstig ziek is , ik ben me er van bewust dat er ook mensen geestelijk er heel zwaar aan toe kunnen zijn en ook voor die optie gaan, maar zo schat ik de schrijver van het blog niet in .

afbeelding van Just a guy

Hoi Sephiroth

Wat een ellendige situatie, in tegenstelling tot Hortensia kan ik me zeer goed voorstellen dat je daar depressief of zelfs suicidaal van kan worden, ik zelf leef de laatste 4 maanden ook op de automatische piloot, ik ben niet suicidaal, maar heb ook geen plezier meer in het leven en voor mezelf hoeft het ook niet echt meer.

Gebaseerd op wat ik in deze blog van je lees, ben ik bang dat er nauwelijks kans is dat tussen jou en je ex nog goed komt. Ik snap dat je je gedachten nauwelijks kunt sturen (ik kan dat zelf iig niet echt) maar toch moeten we dat proberen, terug blijven denken aan hoe mooi het was en hoe erg het is dat je dr kwijt bent... het doet aleen maar meer pijn en verdriet.

De beste tip die ik je kan geven is om vooral veel afleiding te zoeken, zoek sociale contacten op, familie, vrienden, buren, collega's.
Blijf actief, ga sporten, steek tijd in een hobby, doe dingen die je vroeger leuk vond (op het moment vind je waarschijnlijk weinig echt "leuk" maar probeer het toch.

Heel veel sterkte Sephiroth

afbeelding van hortensia

Correctie Jag

Hortensia kan zich wel inleven in het depri gedeelte ...

afbeelding van Just a guy

Hoi Hortensia

Mea Culpa, ik doelde ook idd op het suicidale stukje.

afbeelding van Lovertje85

@sephiroth

Wow, wat zal dat een klap in je gezicht geweest zijn.... Maar het feit dat zij zich zo laat beïnvloeden door haar broer geeft denk ik al aan dat jij voor meer % in die relatie stond dan zij deed. Echte liefde laat zich door niemand tegenhouden.... Als zij zoveel van jou hield als jij had gehoopt en ook dacht, had zij zich nooit mee laten slepen door wie dan ook om van jou af te raken.... Immers zou jij dan alles zijn wat zij wilde en nodig had.... Blijkbaar heb je dingen in de relatie over het hoofd gezien of is zij een hele goede actrice geweest..... Vooral het feit dat ze 2 dagen later al met een ander zou zijn lijkt me onmogelijk als ze zoveel van jou hield als jij van haar.....

Je mist haar zo enorm, en dat snap ik.... Want jij hebt jezelf 0,0 kunnen voorbereiden op de klap die je kreeg, waardoor jouw onbegrip en onmacht je verwerking tegen houden. Als mensen ergens niet tegen kunnen is het wel het verlies van grip op situaties. Het moeten dealen met zoals het is, ongeacht wat jij daarvan vindt en of jij het ermee eens bent of erachter staat. Je kunt er niks aan doen, en dat niks kunnen doen kan iemand helemaal gek maken.....

Tijd heelt veel wonden, en ergens hoopt iedereen op successtories als je soms weleens leest. Het "2 weken na de breuk ontmoette ik de echte liefde van mijn leven" verhaal. Helaas... Soms zijn die 2 weken wel 2 jaar, en soms is die liefde van je leven pas na nog 3 mislukte relatiepogingen.....

Wees niet te hard voor jezelf... Geef jezelf die tijd en probeer niet alles te verklaren. Dat is namelijk vanuit jouw positie niet te doen. Accepteren wat je niet kunt veranderen en als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat.....

Sterkte en ik hoop dat je het voor jezelf een plek kunt geven... Overigens denk ik dat ook jij het gelukkigst bent als je iemand naast je hebt die net zo vol in de relatie staat als jij!

afbeelding van Jester

@ sephirtoh

Hoe nu verder?
De paniek toestand waarin je verkeerd is heel begrijpelijk.
Je word verscheurt door onbegrip en pijn.
Duizend vragen houden je bezig.

Alle emoties, gevoelens, en gedachtes die je hierover hebt zijn allemaal op zijn plek, en zijn signalen dat je er nog niet objectief naar kan kijken.
Dit proces kost tijd, en gaat vergezeld van heel veel pijn .

Dit alles helpt nu niet, maar misschien is dit een idee wat helpt.

Zet je vragen, je grieven, je pijn en onmacht op papier, zodat je er van een afstand naar kan gaan kijken.
Alsof je een boek schrijft over de relatie.
Maak een lijst voor jezelf, met 'plussen' en 'minnen' over alles wat relateert aan deze relatie, en deze toestand.
Hierdoor heb je kans dat je zicht op dit alles wat verhelderd, niet langer wordt vertroebeld door je verdriet.

Dan zal je zien dat 'jouw' meisje waarschijnlijk niet de droomvrouw is waar je op dit moment nog van overtuigd bent dat ze is.
Want haar gedrag is nogal irrationeel en getuigd niet van iemand die durft, of kan kiezen voor zichzelf.

Zoek (voor zover je dit nog niet gedaan hebt) steun bij mensen uit je omgeving (ouders, familie, vrienden, collega's), en vraag advies, misschien ken je iemand die de dame in kwestie al langer kent, en misschien dat die je iets meer kan vertellen over haar geschiedenis, zodat je dan ergens een stukje begrip kan vinden voor haar rol hierin?

Hier zitten geen experts, slechts mensen met één zelfde soort probleem, en we proberen elkaar te helpen waar het kan.
Als je daadwerkelijk zo diep in de pijn zit dat je geen uitweg meer ziet, misschien is het dan slim om ook professionele hulp te zoeken, dit voor je eigen bescherming en genezing van deze pijn.

veel kracht toegewenst in deze, wees sterk.

Jester.

afbeelding van Diieter

Hetzelfde meegemaakt

Hey Sephiroth

Ik begrijp dat je nu een moeilijke periode meemaakt. Ikzelf ben een kleine vier weken, na een relatie van vier jaar, gedumpt voor een andere gast. Het gevoel dat je dan hebt, en nu nog trouwens, kun je niet beschrijven. Zoals jou heb ik ook alles gedaan voor haar en probeerde ik mij nog wanhopig vast te klampen.

Toch moet je jezelf de vraag durven stellen of het dit allemaal wel waard is? Zij heeft jou gedumpt dus zag ze het niet meer zitten, het is haar keuze. Zo een mensen kan je terugpakken door zelf terug gelukkig te worden, en te tonen dat je je niet laat doen.

Later zullen ze dan wel spijt krijgen van die keuze, je laat niet iemand zomaar vallen van de ene op de andere dag, dat is niet menselijk. Je moet nu sterk zijn, ikzelf heb ook mijn mindere periodes, maar laat zien dat je verder kan ookal is het moeilijk. Later zal je terugkijken op deze periode en blij zijn dat het nu gebeurt is en niet wanneer je al kinderen had, getrouwd was e.d.

Het is moeilijk, ik weet het zelf ook, maar die mensen zijn jouw liefde echt niet waar, beseft dat maar goed. Je zal nu je eigen weg moeten gaan en je eigen leven weer in handen moeten nemen. Praten met een professioneel iemand kan ook goed doen, ikzelf heb dit ook gedaan en kijk nu wel anders tegen de dingen aan.

Je zal deze periode uit je leven nooit vergeten dat niet, maar het zal vervagen tot een mooie herinnering die voor altijd zal blijven. Ik wens je nog veel sterkte en kracht om door te gaan, je kom er bovenop daar ben ik zeker van!

Vriendelijke groeten

Diieter

afbeelding van chelle

Geforceerd@Diieter

Diieter schreef:

"Zo een mensen kan je terugpakken door zelf terug gelukkig te worden, en te tonen dat je je niet laat doen."

Hoewel ik respect heb voor de rauwe emoties die in jouw verwerkingsproces hoogtij vieren, wil ik toch een kanttekening maken.

"Ik ga haar terugpakken door zelf heel gelukkig te worden" vind ik paradoxaal. Je hebt het over 'geluk', iets dat mooi is en zuiver behoort te bestaan. Iets dat je elkaar zou moeten gunnen. Geluk inzetten om iemand mee 'terug te pakken', rijmt daar in mijn ogen absoluut niet mee.

Je eigen geluk baseren of bouwen vanuit het vooropgestelde (wraak?)plan 'om die ander mee terug te pakken', lijkt me voor jezelf geen zuivere, en al helemaal geen vruchtbare grond waarop je verwerking zou moeten plaatsvinden. Omdat de focus nog altijd op 'die ander' gericht is. En op die manier ook zal blijven. En in dit geval zit er ook nog eens een venijnig randje aan. Alle stappen die je zult nemen, zullen gestuurd worden vanuit de hoop op voldoening dat je met jouw geluk hopelijk het geluk van die ander kan overtreffen. Die strijd zul je gaan verliezen omdat je dat niet op die manier kunt forceren.

Het is een menselijke gedachte, hoort ook een beetje bij een verwerking, maar ik hoop dat dit 'motto' (geloof?) niet zo diep in je verankerd gaat zitten, dat je verbitterd raakt Knipoog

afbeelding van Oké1

Gedumpt voor een ander

Hey Sepiroth,

Er zijn nou éénmaal mensen die zichzelf helemaal geven in een liefdesrelatie.
Hoe meer je geeft, des te meer je terugkrijgt.
Dat zou voor de meeste van ons ( mensen mensen) moeten gelden.
Lees dit inderdaad 2 keer!
Helaas geld dit niet voor alle mensen.

Hier zit nog zo’n verdwaasde en ontredderde ziel, tenminste voor tijdelijk.....!!!
Ik heb net een relatie van 3 jaar achter de rug.
Ik heb totaal niks van de leugens in de gaten gehad.
Ik ben echt niet van gisteren, maar ik ben te goed van vertrouwen.
Ik vraag me af waarom er toch mensen rondlopen die anderen en al helemaal hun partner zo enorm hard op hun hart kunnen trappen.
Het is jammer dat men ineens de stekker eruit trekt en de ander met de 24 uurs vraag WAAROM door het leven stuurt.
Niemand ter wereld staat s’morgens op en denkt bij zichzelf:
Zo, ik ga het vandaag eens fijn uitmaken met mijn partner.
Hoewel jouw partner bij wijze van spreken 2 dagen voor de breuk nog gezegd heeft dat ze van je houd, mag je er vanuit gaan dat het ook nog wel zo is.
(De mijne zij letterlijk dat ze voor altijd bij mij wilde zijn.)
Echter heb je met een Dumper te maken, dus je partner is al een paar dagen, weken en misschien al een paar maanden bezig met een einde aan de relatie te maken.
Op één of andere manier moeten ze eerst een barriëre doorbreken om jou daarna met veel vragen ineens achter te laten.
Ineens vinden ze die grote rode hendel en trekken er keihard aan.
Vanaf dat moment zakt bij het overgrote deel van ons de bodem onder onze voeten vandaan.
Zie het alsof je op een berg staat te schreeuwen en je partner allang weer naar beneden gelopen is en met zijn of haar nieuwe vlam een drankje aan het nuttigen is.
Er zijn nou eenmaal mensen die deze acties uitvoeren en sommigen zijn daar héél goed in.
Ik kom uit zo’n relatie waarbij ik gemanipuleerd, uitgekauwd, leeggezogen en daarna uitgespuugd ben.
Tot de laatste dag heb ik niks in de gaten gehad omdat alles wat zij vertelde op een zeer bijzondere manier gespeeld en gelogen was.
Ik realiseer me dat ik veel meer van haar heb gehouden dat zij van mij
Ik heb mezelf voorgenomen me dit nooit meer te laten gebeuren.
Ik was heel erg depressief, onzeker, bang, maar vooral verdrietig.
De boosheid heb ik tijdenlang onderdrukt omdat ik dacht haar te kennen en het gewoon niet kon geloven, maar ook hier ben ik nu wel klaar mee.
Ik heb alle emoties die je maar bij liefdesverdriet kan hebben kris kras door elkaar ervaren en bleef in die vicieuze cirkel zitten.
Ik zit nu pas in de loslaat fase en hoe meer ik er doorheen ga denk ik:

“Het contact wat zij gebroken heeft moet ik accepteren.”

“Oké1, ” Je mag haar nooit meer in je leven laten”
Ze ziet je niet meer zitten en je bent lucht voor haar.

Als derde denk ik:
“Als ze mij zou missen, dan zat ze hier bij mij op de bank”
Op één of andere manier helpt dit.

Ik word gelukkig omringd door fantastische lieve mensen en ben heel veel leuke dingen gaan doen.
Sporten, praten met anderen, oude vrienden / familie opzoeken en uitgaan.
Hoewel ik altijd goed gekleed over straat ga, zorg ik daar nu extra voor.
Gewoon verder met je leven gaan en zo gelukkig mogelijk worden met jezelf is de beste oplossing.
Laat zij haar leven leiden en dan doe ik het mijne.

Ik wil nergens vanuit gaan, maar ik denk dat er altijd voor beide partijen een plekje zit waar alle goede momenten opgeslagen zullen blijven, maar ondanks dat blijft het zaak dat je nooit moet wachten totdat ze terugkomt.
Ze is jouw liefde niet waard.

Loslaten zegt letterlijk dat je hem/haar los moet laten, maar in feite moet je dat doen uit zelfbescherming.

Ik zeg niet dat het makkelijk is, want iets waar je van houd dat wil je niet kwijt.

Mijn jongste zoontje vroeg mij gisteren hoe het met mijn verkering ging.
Ik ben niet in details getreden, maar gewoon gezegd dat wij het uitgemaakt hebben omdat het niet helemaal goed ging.
Hij antwoordde met: Pap, er zwemmen nog veel meer mooiere vissen in de zee.

Sepiroth,
Wij voelen met je mee, maar laat je niet uit het veld slaan.

Groetjes,
Oké1

afbeelding van chelle

Onderlaag@Oké1

oké1 schreef:

"Ik kom uit zo’n relatie waarbij ik gemanipuleerd, uitgekauwd, leeggezogen en daarna uitgespuugd ben."

Dus: een relatie van 3 jaar lange manipulatie, uitkauwingen, psychische aderlatingen om tot slot als een vieze smaak in iemands mond op de straatstenen uitgespuugd te worden. Hoe komt het dat je het 3 jaar lang hebt volgehouden, gedoogd, geaccepteerd en geincasseerd?

oké1 schreef:

"Tot de laatste dag heb ik niks in de gaten gehad omdat alles wat zij vertelde op een zeer bijzondere manier gespeeld en gelogen was."

Dit trek ik in twijfel. Niet omdat ik het beter denk te weten (I don't). Het is voornamelijk dat ik het niet realistisch vind dat je in al die 3 jaren, die kwamen met de bovengenoemde manipulaties etc, tegen geen enkel signaal, teken of vraagteken bent aangelopen. De relatie-dynamiek die je omschrijft, komen onherroepelijk met 'tekenen aan de wand' (dat er 'iets' niet klopt).

Zou het kunnen dat ze er wel zijn geweest, maar je ze om welke redenen dan ook, gesust, opzij geschoven en niet hebt willen zien?

afbeelding van soulfist

@ Sephiroth

Als het echt niet lukt ga je toch gewoon weer Final Fantasy VII spelen? Mag je Aeris gaan redden mr Sephiroth Glimlach

Ik hoop dat je je beter voelt!